Mendime

Alfred Papuçiu: Letër dërguar Presidentit amerikan, Barak Obama

E premte, 07.08.2009, 07:53 PM

Tema: Meditime pasi lexova fjalimin e Presidentit të SHBA, Barak Obama

Letër dërguar Presidentit amerikan, Barak Obama më 1 gusht 2009

Nga Alfred Papuçiu

I dashur President i SHBA, Barak Obama!

Ju falenderoj për gjithçka keni bërë këto muaj, për popullin Amerikan, por gjithashtu edhe për ne, për Europën, për popullin Shqiptar. Unë jam mediator kulturor, shkrimtar dhe gazetar dhe kam shkruar për betejën tuaj, për të gjetur rrugën më të mire për SHBA, vendin e Lirisë së Vërtetë! Shpesh shkoj tek mbesat e mija në Nju Xhersi, gjithashtu në Florida, Clearwater, ku jeton kunata dhe kunati im. Do të dëshiroja të isha një nga shqiptaro-zviceranët që të jetoja në Florida kur të jem në pension. Kam 62 vjeç, punoj për përkthime të shumë

librave në gjuhën shqipe, por gjithashtu shkruaj edhe meditime dhe tregime, në dy gjuhë: frëngjisht dhe shqip. Gjithashtu, për disa tema, si Talasemia unë gjithmonë shkruaj në anglisht. Lufta ime kundër Talasemisë filloi qysh në 1982, kur për herë të parë shkova në Nju Jork, në Selinë e “Cooley’s anemia Foundation”. Jam duke përgatitur një libër në shqip dhe në frëngjisht ose në anglisht (një faqe shqip dhe një faqe frëngjisht apo anglisht), të titulluar: “Shpresa për të ardhmen e afërt”. Mendimi im për këtë libër më lindi kur ju vendosët t’i jepnit “dritën jeshile” kërkimeve në gjenetikë. Pra, unë do të shkruaj këtë Ditar dhe betejën time prej 28 vitesh kundër Talasemisë, kësaj sëmundjeje gjenetike. Jam Anëtar bashkëpunëtor i Federatës Ndërkombëtare të Talasemisë “TIF”, Konsulent i Fondacionit Zviceran për Sëmundjet Kronike “RFEM”, të kryesuar nga i nderuari Profesor Jean-Philippe Assal, një nga më të mirët në botë, për Diabetin. Pra, unë uroj që roli i mjekëve Amerikanë në fushën e gjenetikës, të ketë rezultat, pas disa vitesh. Zoti ju bekoftë Juve, Zoti President Barak Obama dhe SHBA!

Ju mund të shihni në website:

www.zemrashqiptare.net

intervistën që unë realizova me Profesorin shqiptar në mjekësi, Isuf Kalo, në të cilën ne flasim për reformat tuaja në fushën e shëndetësisë. Ne kemi shpresë tek JU dhe pas përvojës tuaj WE CAN!

Alfred Papuçiu
Mediator kulturor, shkrimtar
Anëtar bashkëpunëtor i Federatës Ndërkombëtare të Talasemisë "TIF"
Konsultant i Fondacionit Zviceran "RFEM"
Kryeredaktor i "Zemrës Shqiptare" në Britaninë e Madhe

10 Rue Lamartine
1203 Geneva, Switzerland

Tel       00 41 22 340 39 21

Mobile 00 41 76 412 39 21

e-mail alfred_papuciu@sunrise.ch

From: Alfred. Papuciu <alfred_papuciu@sunrise.ch>

Date: 2009/8/1

Subject: Reflexions after having listened the speech of the President of the USA, Barack Obama

Dear President of USA, Barack Obama!

I thank You for all that You have done since some months, for the American People, but also for us, for the Europe, for Albanian people. I am a Cultural mediator, writer and journalist and I wrote about your struggle for the best way of the USA, the country of the real Freedom. Often I go to my nieces in New Jersey, also in Florida, Clearwater, who lives my sister in-law and my brother- in law. I wish to be one of the Swiss- Albanian People who can live in Florida as a retired. I am 62 year old, I work for the translation of many books in Albanian, but also I write reflexions and histories, in both languages: French and Albanian. Also for some subjects, as Thalassemia I wrote always in English. My struggle against Thalassemia begun since 1982, when I was for the first time in New York, in the Office of Cooley's anemia Foundation. I am preparing a book in Albanian and in French or English (one page Albanian and one page in French or in English) with the title. "Hope for the near future". My idea for this book begun when you decided to give "green light" for the genetic issues. So, I will write my Diary and the struggle for 28 years against Thalassemia, this genetic illness. I am Associate Member of the Thalassemia International Federation, also as Consultant of the Swiss Foundation for the Chronic Diseases "RFEM" of the honorable Professor Jean-Philippe Assal, one of the best for the Diabetes in the world. So, I wish that the role of the American doctors in the genetics issues will be a result, after some years. God bless You, Mister President Barack Obama and the USA! You can see in the website:

www.zemrashqiptare.net

the interview that I have realized with the Albanian Prof. Dr. Isuf Kalo, when we spoke about your reforms in the field of Health. We Hope on You and after your experience WE CAN!

Alfred Papuçiu
Cultural Mediator, writer
Associate Member of the Thalassemia International Federation "TIF"
Consultant of the Swiss Foundation "RFEM"
Chief Redactor of "Albanian Heart" in Great Britain

10 Rue Lamartine
1203 Geneva, Switzerland

Tel       00 41 22 340 39 21

Mobile 00 41 76 412 39 21

e-mail alfred_papuciu@sunrise.ch

Requiem për Shqipërinë dhe Europën

Meditime pas dëgjimit të fjalimit të Presidentit të SHBA-së, Barack Obama

Nga Alfred Papuçiu

Prej mëse 40 vitesh ushtroj profesionin e gazetarit, përkthyesit, botuesit, dikur në Shqipëri dhe aktualisht në Zvicër. Kam bashkëpunuar dhe bashkëpunoj me shkrime dhe botime, në shtypin zviceran dhe në atë të organizatave ndërkombëtare. Kohët e fundit, më tepër jam i prirur të shkruaj për Europën dhe Kombin tonë. Sidomos, në këto çaste kur Veriu i industrializuar nuk është akoma i prirur të pranojë peshën në rritje dhe ndihmesën që japin fuqitë e reja të « Europës tjetër » dhe nevojën për të vendosur një ekuilibër të ri midis Veriut dhe Jugut. Vetëm Shtetet e Bashkuara, në erën e re të Obamës mund të krahassohen si Komb, ndërsa Europa e të 27-tëve, është akoma shumë larg që të cilësohet një ditë si « Shtetet e Bashkuara të Europës ». Kontrasti është i madh midis kontinentit të « Po, ne mundemi » dhe asaj « Ne duhej të bënim », për arsye se europianët refuzojnë të përballojnë situatën e tanishme. Nuk mund të vësh në asnjë mënyrë, siç vënë në dukje analistët, presidentin amerikan Barak Obama me presidentin e Komisionit Europian, José Manuel Barroso. Europës i duhet përsëri një Zhak Delor, pasi ajo po paguan anonimatin burokratik të drejtuesve të saj, me çmim të lartë. Përqindja e dobët e pjesëmarrjes së qytetarëve europianë në zgjedhjet e fundit shpreh edhe faktin se ka më pak Bashkim në Europë dhe më pak Europë në botë. Në rast se europianët duan të fitojnë besimin e banorëve që e përbëjnë kontinentin dhe një shpresë kolektive ata duhet të pranojnë zgjerimin e saj edhe me Shqipërinë dhe Kosovën, pasi qindra mijra qytetarë të tyre po e ndërtojnë Europën, siç dhanë kontribut të shquar në organizimin e Lojrave Olimpike në Greqi, apo në prosperitetin e shteteve që e përbëjnë atë.

Duke qënë jashtë në Diasporë, më tepër kam mbajtur rolin e spektatorit dhe jo të protagonistit të ngjarjeve të këtyre viteve, sidomos pas viteve 90-të. Detyrat që kam patur si funksionar ndërkombëtar i pavarur në disa organizma të sistemit të OKB-së, nuk më linin kohë të merresha me analiza e shkrime për shtypin shqiptar. Natyrisht, kam ndjekur në çdo hap gjendjen në Shqipëri, analizat e bëra nga dashamirët e saj, por edhe të atyre dashakeqëve që sa vijnë e pakësohen. Kam shkruar edhe me mllef por edhe me argumenta kundër tyre, siç vazhdoj edhe tani, kur është sidomos çështja e mbrojtjes së interesave të Kombit dhe padrejtësive që i bëhen atij nga disa qarqe vendimarrëse europiane. Kam shkruar dhe e theksoj edhe sot për domosdoshmërinë e ekuilibrit të politikës sonë të jashtme sidomos me fqinjët tanë, qofshin të Jugut, Veriut, Lindjes apo Perëndimit. Edhe për një politikë largpamëse me europianët. Kam shkruar edhe për Amerikën dhe qëndrimet e reja dhe pozitive të administratës së presidentit Barak Obama. Për mua mbetet vendi i parë në botë, i paarritshëm, i lirisë dhe demokracisë. Vendi ku amerikani apo shqiptari, kudo qoftë, në Nju Jork, Nju Xhersi, Las Vegas, Florida, të përshëndet : « Si jeni ? ». Kam shkruar edhe për Zvicrën që kur shkon në fshatin zviceran, si qytete të mirëfilltë mund t’i quash pa hezituar, shikon në ballkonet e shtëpive, krahas luleve shumëngjyrëshe edhe flamurin e Kantonit dhe atë të Zvicrës. Midis Zvicrës dhe vendeve fqinje tani ka vetëm kufij fiktivë. Ato ndahen vetëm nga breza tokash me grurë apo lule dhe aty këtu ka forca lëvizëse që natyrisht kontrollojnë hyrjen e keqëbërësve të mundshëm.

Kjo më bën në këto çaste të mendoj edhe për Kombin tonë : tashmë ai nuk është më « i mbyllur hermetikisht » si dikur, por i hapur, paçka se shumë bashkëkombas të mi, detyrohen akoma të mbajnë radhën me orë të tëra, ditë dhe muaj, për të marrë një vizë, për të shkuar në Europën e 27-shes. Jo për turizëm, por për të punuar dhe për t’u raskapitur…

Kam punuar në organizatat ndërkombëtare, Kombet e Bashkuara në Gjenevë, në Komisionin Ekonomik të OKB-së për Europën, në UNCTAD, në Byronë Ndërkombëtare të Punës, në OMS, me kolegë të vendeve të Ballkanit, bullgarë, turq, grekë dhe të vendeve europiane, gjermanë, francezë, spanjollë, britanikë, hebrej, amerikanë, rusë dhe nuk kishim asnjë kompleks për njeri tjetrin. Punonim si vëllezër dhe ndihmonim njeri tjetrin, ashtu siç më kujtohet kur isha gazetar në Shqipëri, ndihmonim njeri tjetrin, me Otin kompozitor, me Shabanin analist të zotin, me Ladin, Arshiun, Ilirjanën, Maksin, Marikën dhe Bujarin…

Ambicja ime e vetme tani është se si të hedhim një gur të mirë në kalanë tonë që është futur në udhën e demokracisë europiane, të NATO-s. Unë kam patur fat, dhe e them sinqerisht,siç mund të kishin edhe shumë bashkëkombas dhe ish kolegë të mi, që kam jetuar për një kohë të gjatë në një vend me tradita të lashta demokratik, si Zvicra, kryesisht për arsye personale. Por ju them të drejtën, kur para disa kohësh bisedova me profesor Photis Beris, shef i hematologjisë në Spitalet Universitare të Kantonit të Gjenevës, përsëri rashë në mendime. Ai profesor fisnik, flokëbardhë, i përkushtuar për gjetjen e teknikave të reja për kurimin e Talasemisë, më theksoi se mund të ndihmojmë mjekë shqiptarë që të vijnë të formohen për mjekësinë bashkëkohore, për metodat e reja të mjekimit të Talasemisë dhe hemoglobinopative në përgjithësi.Por, theksoi ai, me ta duhet të bëjmë një kontratë që të kthehen përsëri në Shqipëri, që të ndihmojnë sidomos ata të sëmurë kronikë në zonat e fshatit që nuk e dijnë që kanë këtë sëmundje. Deduksion nga ato që shpreh profesori që drejton një fondacion të fuqishëm : shumë nga shqiptarët kanë patur fatin, pas viteve 90-të, të vendosen në Europë, apo SHBA, Kanada e Australi. Por për arsye objektive dhe subjektive, për arsye të arsimimit të fëmijëve, të sistemit shëndetësor të përkryer, duke qënë në një shtet ku respektohen e drejta, ku ka pastërti, siguri, mirësi, ku « qoftëlargëve », sherxhinjve, sehirxhinjve, atyre që duan ta shtyjnë futjen e Shqipërisë dhe Kosovës në Europë, po u lëviz toka nëpër këmbë , shumica kanë vendosur të qëndrojnë aty. Kam një simpati të veçantë për Zvicrën dhe ministren e saj të jashtme, Micheline Calmy- Rey, jo sepse më ka dërguar një letër të ngrohtë, por sepse është e guximshme dhe e prerë kur ka të bëjë me çështjen e interesave të vendit të saj. Atë e respektojnë edhe përfaqësues të partive të tjera politike, të së djathtës dhe të majtës, për probleme që lidhen me interesat kombëtare. Do të doja që e njëjta gjë të ndodhte edhe në Shqipëri, në Kosovë dhe në vendet e Ballkanit. Po nuk deshëm njeri tjetrin si vëllezër, si miq, dashamirës, edhe pse nuk mund ta zgjedhim fqinjin, kolegun, apo përfaqësuesin e një partie opozitare, atëhere do të mbetemi tek demokracia e brishtë e filluar qysh para gati 19 vitesh. Unë nuk e njoh mirë personalisht profesor doktor Sali Berishën, por i heq kapelen për reformat që ka ndërmarrë dhe do ndërmarrë në mandatin e dytë, paçka se Shqipëria ka akoma probleme të korrupsionit, të shtetit të së drejtës, apo i vihen gurrë nën rrota, nga llobe të caktuara armike. Më kanë entuiazmuar fjalët e tij : « Reforma që ndërmarrim është reforma me konsensusin më të gjërë të përfaqësuesve të Kombit shqiptar ». Ai respekton edhe Diasporën dhe tek hyrja e Rognerit kur isha së fundi në Tiranë, më përqafoi si mik dhe më uroi mirëseardhjen.

Po a janë të gjithë parlamentarët apo qeveritarët e viteve të fundit si ai ? Ndonjë parlamentar që e njoh dhe dikur na ka thënë se « ju të Diasporës jeni jashtë loje dhe bnuk duhet të jepni mendime për Kombin », tani mund të pëtypet. Atij i kujtoj se Zvicra i quan bashkëkombasit e saj të vendosur jashtë territorit helvetik, në Europë, Argjentinë, Amerikë, Kanada, Tailandë, Sinpapur e gjetiu, si « ambasadorë të nderuar » të Zvicrës. Janë mbi 640 nijë zviceranë që jetojnë jashtë shtetit. Popullsia zvicerane tanimë ka arritur rreth 7,4 million banorë, midis të cilëve 20 përqind janë të huaj. Dhe është interesant fakti se në disa rajone të Amerikës së Veriut dhe të Jugut, zviceranët sapo u vendosën themeluan koloni të tyre. Për shembull, në SHBA, 16 qytete dhe fshatra kanë emrin e qytetit dhe të kantonit zviceran të Lucernës. I njëjti fenomen ka ndodhur edhe me Arbanasit që u larguan nga malet e Dukagjinit, si fisi i mikut tim, arkitektit Franko dhe u vendosën në Zara të Kroacisë, ku akoma sot ka lagje me emra rrugësh shqip dhe flitet po shqip. Apo me Arvanitasit, Arbëreshët, me Nubianët, me kolonitë e shqiptarëve në ish republikat ruse, në Argjentinë, Australi…

Do të kisha dëshirë që të hapnim një diskutim edhe për rolin e ambasadave dhe Misioneve tona : se çfarë bëjnë ato për të afruar shqiptarët, sidomos në kohët e sotme, për të diskutuar edhe për të ardhmen e tyre, për rolin që duhet të luajnë tani kur na bëhen padrejtësi, për mosdhënien e vizave për bashkëatdhetarët tanë nga Shqipëria dhe Kosova? Për ndihmesën që duhet të japin ata 8000 shqiptarë që jetojnë dhe punojnë në Gjenevë dhe ata rreth 200.000 në Zvicër; apo ata mijra e mijra në SHBA, Kanada, Britani e Madhe, Francë, Gjermani e gjetiu. A mund të pranojmë të heshtur që Europa të jetë si Shtetet e Bashkuara të Europës, pa Shqipërinë dhe Kosovën? Jo, duhet të veprojmë sëbashku, sa nuk është vonë, që të mos na shajnë brezat e ardhëshëm shqiptarë, duke na cilësuar si “të mefshët”, që kemi pare vetëm interest vetiake. Të njëjtën gjë duhet të bëjë edhe Instituti i Diasporës për të tërhequr rreth vetes mendimin e pjekur të atyre mijra ekonomistëve, arsimtarëve, profesorëve, universitarëve, gazetarëve, punëtorëve, ndërtuesve, arkitektëve, artistëve që japin një ndihmesë të çmuar për Europën e të 27-tëve. »Yes, we can ! » ( Po dhe ne mundemi të bëjmë diçka).

Gjenevë, 24 korrik 2009

Requiem for Albania and Europe

Reflexions when I have listen the speech of the President of the USA, Barack Obama

By Alfred Papuçiu*

For more than 40 years, I have acted as a journalist, a translator and publisher, once in Albania, now in Switzerland, collaborating with both the Swiss free press and several foreign organizations. Lately, I have been driven to write regarding of both Europe and my home nation of Albania. The impel to write on such a subject has mainly risen from the recent conflict of sorts between the highly industrialized northern Europe and the new, uprising “Other Europe” of southern nations, where in the north refuses to accept any sort of their contributions, despite my view that they should be in equilibrium. Keeping this in mind, it can be said that only the United States of America, as the name implies, can truly be considered a “nation” in being truly united, whereas the twenty-seven countries within the European Union have yet to reach this state enough so to be referred to as “The United States of Europe.” This is evident in the given contrast between continents in differing ideologies, where one proclaims “Yes, we can!” and the other “We should have!”; where the Europeans remain in a state refusing to address the current conditions, there is no set way to even compare US president Barack Obama and EU leader José Manuel Barosso. What Europe truly needs at this point is another Jacques Delor, as she does not deserve her current suffering she faces under the leaders of today. The drudgingly low voter turnout in the previous EU election is evident in showing the lack of unionized citizenry in Europe as well as the overall lack of Europeans globally. Should the residents of the European Union wish to receive success, they should be forthcoming to the remaining citizens of Europe, particularly the rationed duo of Albania and Kosovo, whose assistance is evident in the fact that their emigrants are well-spread across Europe and integral in Europe’s given accomplishments.

            Being a general member of the Diaspora from my own country, I have lately been a mere spectator of the events for the passing years, namely after 1990. To be frank, the position I held as a foreign envoy to the United Nations, free from any interest groups, left me stricken for time to publish any analyses in Albanian media. Nevertheless, however, I have continued an upkeep as to the situations at hand, perusing all media published by those who have both the country’s best interests at heart, as well as those internally opposed (who, I am glad to see , have experienced a dwindling in number). However, as I have, and will, continuously publish pieces against such groups in utmost rage at their practices, particularly at this time when we must stand united in defense of national interests in the face of the dominant European circles. The main focus that I stress being that we maintain a status of equilibrium in the foreign policy, particularly in regard to our adjacent neighbors, to the north and south, to the east or west; as well as foresight in regard to Europe. My writings also extend to the events within the United States themselves in consideration of the new administration run by what I perceive to be a highly promising president, Mr. Barack Obama. In my opinion, the United States is the apex of the world nations nowadays, the epitome of liberty and democracy. It is the sole location in our world, where, either Western or Albanian, wherever you may be in New York, New Jersey, Nevada, Florida, greets you amiably with a “Hello, how do you do?” Switzerland itself has also been a fervent subject for her magnificent topical countryside and villas, which, without hesitation, are easily considered as brilliant cities and towns wherein, upon their state filled balconies of flowers, both the national flag and those of the cantons are visible. Switzerland and her neighbors are divided merely by fictional borders, near-identical landmasses, planted largely with flowers or wheat yet, below the surface; contain their own internal forces to monitor the movement of evil-doers.

            These facts, all in their details, lead me to think of our nation of Albania; while no longer hermitically closed as before, my fellow compatriots are, to this day, obliged to stand within lines for hours or days to seize this visa and travel to this hierarchical group of 27 European countries, whether for tourism, or to tire in labor as slaves.

            I have worked with international organizations such as the UN in Geneva, UN Economic Commission for Europe, UN CTAD, and International Labor Office, with colleagues from all over Europe and North America, and I observed sincere relationships amongst us. We all helped each other and worked as effective teams. I remember Oti the composer, Shaban the analyst, Ladi, Arshi, Iliriana, Maks, Marika, Bujar, etc.

            My only wish is to contribute to the goodness of our home country already a democratic country and member of NATO. Some time ago I talked to Prof. Photis Beris, Head of the Hematology at the University Hospitals of Geneva Canton. After our conversation, I fell into thinking. He is both a gentleman and a devoted man to the research for curing Thalassemia. He told me that he could help Albanian physicists to be specialized in Switzerland for curing Thalassemia, but he emphasized that they should do this based on a contract, which oblige them to return to Albania thereafter. Their return would be much needed for patient residing in remote areas and who do not know they have such illness. It seemed that Prof. Beris knew that many Albanian professionals had left Albania mostly towards the West for a better life, for more possibilities to educate their children, for a better organized country, for a better environment for their children and themselves, for being away from violent behavior, etc.

            I express sympathy to the Foreign Minister of Switzerland, Micheline Calmy-Rey, because she is brave and committed to the interest of her country, and all political parties esteem her. I wish the same situation be in Albania and Kosova. If this does not happen, it keeps the democracy at the brittle level of 1991. Personally, I do not know Prime-Minister Sali Berisha, but I applause his continuing reforms undertaken amid corruption and obstacles. I liked his speech: “The reform undertaken is the reform based on the widest consensus with the Albanian representatives”. He respects Albanians living abroad and hugged and wished welcome to me when we met at Rogner Hotel in Tirana.

            Are all recent MPs or governors like acts? I do not think so, because an Albanian MP whom I know said to me: “You, that are living abroad, are out of the game; you should not give ideas for the country” (?!). He might be does know that Switzerland considers her nationals residing throughout the world as honored ambassadors of Switzerland. There are 640’000 Swiss living abroad and Switzerland itself has 7.4 million inhabitants, from which 20% are non-Swiss. Swiss people created their own community wherever they relocated in North America; for instance, there are 15 towns named Lucerne in the USA. It happened the same with Arbans from the mountains of Dukagjini who relocated to Zara in Croatia, where the Albanian language is openly used. The same was also with Arbans of Greece (Arvanits), Nubians, or Albanian colonies in Ukraine, Argentine, Australia, etc.

            I would like to make an open discussion about the role of Albanian Embassies and Missions abroad. The question for them is: What have they done to be close by the Albanians living abroad? What help did they provide for Albanians who do not receive fair treatment, e.g. not receiving entry Visas? There are 8000 Albanians living in Geneva and 200’000 in all Switzerland only. The Institution of Diaspora should ask all these experienced Albanians for finding best solutions for problems. All of us should not stay silent and withdrawn when Albania is not allowed to be part of European Union. I believe that all of us are capable of reaching success. Yes, we can!

Geneva, 24 July 2009

*the author has since 1993, the “Diploma of the Higher European Studies” at the Geneva University (DEA)

(Vota: 6 . Mesatare: 5/5)