Entela Safeti Kasi: Si një lumë i vetëm

 Flatër zogu
 Ngrehinë dashurie
 Harruar

 Njerëzish pa kumte
 Fjalësh pa fillim
 Shtëpi trishtimi

Si një lumë i vetëm
Moskthimi

…
Të të gjesh ty
Brymë e luleve në ag
Mali më i lartë gremisur
Pendës së korbit
Borës së ngrirë
Këputur mbi liqen si yll
Flakë e lutjes mbi altar
Ikonë në mur të vetmisë
Kur dashuria  humb
Zogj që bien gjithkund…

…
Flatron mbi valë ky zë
Nanurisje tingujsh stisur nga larg
Malli i përkundur gjumë nuk ka
As qetësi,

E atje nuk fle asnjë lumë
Asnjë vesë sysh në qerpik të zanës

E unë ec ngadalë
Drejt malit tim
Pa fjalë…

…
Ka ishuj ku muzgje trishtimi
Si yjet bien pa shkak
Puhiza që pezull mbeten në drurë
Mbi fje bari
As zogj,
As shi,
Vetëm gri.

…
Të jetosh në morg kafenesh
E ftohtë mos kesh
Të jesh ashtu kot pakuptim
Mirazh a vegim

Të endesh në rrugë si bohem
Me ajrin e ndotur mbi shpinë
Të mos gjesh asnjë park
Të prehësh ëndrrën që stis mbi hon
Kur shkon,
Me njerëz,
Pa njerëz, gjithmonë…

Ndaj luajmë tango në pyll
Mbi taka e frak
Që ftohtë të mos kesh
Në morg kafenesh

Pa mua, pa ty, me gjithkënd.
Ëndrra  ngrin si acar
E dita të lindë harron
Kur ti nuk jeton, por rron

Ashtu kot pakuptim
Si mirazh  a vegim…

Si  rrugë
Pa fund,pa fillim…

…
Muzg i kuqëremtë, si bakri
Shndrit një copë reje
Tret…
E nata,
Si sytë e kukullës prej kashte
Djeg…
Oh, flatra zogjsh rrahin erën
Jemi njerëz, e lumturia
Tepër e shkurtër
Tepër e ikur
Fijeve të barit
Rrezon,
Guxon,
Gjelbëron pylli larg
Në mal të arratisë
E unë pyes shkëmbin
Nëse koha, a natyra e krijoi të tillë?!
Mbi tryezën e shkrimit
E mermertë, shëklqimtare vazoja
E bimë të thara me kujdes
( sa jetë dikur pat, sa ujë, e sa pika vese?)
Një mbajtëse lapsash
E fletë libri të pashkruara
Mendime kokëposhtë
Dhe e thëna e gjyshit:
“Kur mbetemi vetëm, plakur, pa njerëz”
…Se bota ecën, e fëmijët marrin avionë
Rrëmbjenë trena e metro marëzish,
Të zbulojnë atë që kërkuam tërë jetës
Universit
Yjtë
Si sytë e kukullës prej kashte
Flokët, si fije bari – brymë stine
Duart midis dy rrugëve
Lulet e kumbullës zbardhin, zbardhin, zbardhin…
E im atë karrocën e kohës nget
Në njërin breg motra
E në tjetrin vëllai,
Urë fjalësh
Nëna tej,
Fshehur mes jaragvanëve
Kur triko fëmjësh thurr
Oh, ky mëndafsh
Kjo ëndërr stisur me vargje,
Ky ishull
çati parajse që nanuris  rrënjët,
Ndërsa nata bie
E gjthçka që prek
Lapsi,
Kutia prej druri
Me fotografi të vjetra
E letra,
Aromën e pishave,
Fletët e pashkruara të librit…
Kur në gjumë gjithë bota bie
E zgjohet,
Ky mall, ky prag,
Kur mësojmë se: bota është e egër
E ne krijojmë tonën…