Cikël me poezi nga Anton Marku

Anton Marku

I PËRBUZURI

I përzënë nga lutja

si një farë e hedhur skaj rrugës

në lotët e një gruaje të vejë

gjeti dhembjen

që i ngjante dhembjes së tij

Sytë iu harxhuan

duke parë të njëjtën ëndërr

çdo natë

Pasi tha

gjithçka që pati për të thënë

veten e mori përdore

dhe u nis

nga bota e epërme

në botën e poshtme

Ikja është ikje

edhe atëherë

kur nuk ke ku të ikësh.

HIJA E ERËS

Ne jemi valixhe

që bartim trupat tanë

Në tavolinën e jetës ulemi

të veshur me këmisha pa kopsa

Rrjetat i hedhim

atje ku koha

tokës ia thithë gjinjtë

Në peshore uji

matim të pafundmen.

RIZGJIMI

Çdo mëngjes

i çmenduri i fundit i lagjes

ulej në një kodër

përballë kishës së fshatit

dhe numëronte në kokën e tij

të rrahurat e kambanave

Ishte i vetmi

që ende mbante lidhje me qiellin

në shtëpinë e të cilit

tash e sa vite

as hynte as dilte kush

Kur u dridh toka

e plasaritën muret

të gjithë vrapuan drejt tij

ta pyesnin

nëse ende kishte shpresë

Ai nuk u tha asgjë

Me të dy duart

u tregoi derën

dhe këmishat

e veshura së prapthi.

PARASHENJË

Mbrëmë në ëndërr

dikush ia verboi njërin sy

Me tjetrin

nuk mund të shihte

përtej duarve

Tri herë

toka e tërhoqi poshtë

deri në korën e parë

Aty lexoi

emrin e vet

në fund të një libri

Dhe u kthye

t’i harxhonte më ndryshe

ditët që i kishin mbetur

Shtatëdhjetë e shtatë herë

e puthi veten

në pasqyrë.

NATA

Sonte

qyteti i tij u zvogëlua

ajo nuk ishte më

Asnjë sy njeriu

nuk i kishte parë

puthjet që ishin bërë

mëkati i tyre i përnatshëm

Një rrjetë e zezë

mbuloi rrugët

nga kishte ecur ajo

mu atëherë

kur ishte duke dalë

nga dhoma e tij

Terri e kafshoi në qafë

Një ëndërr

e verdhë si dylli

iu ngjit për flokë

Natë ishte

emri i saj.

Anton Marku, 01.03.2025