Kulturë
Vladimir Shyti: Arratia
E marte, 01.11.2022, 05:56 PM
Vladimir Shyti, Durrës
Arratia
Pragu
i larë me lotë,
Shtëpia
bosh e shëmtuar,
Kecat
më nuk lodrojnë,
Gjumi
u është prishur,
Mallkon
e qan natyra,
Humbi
urtësia,siguria,
Cdo
gjë tjetër shtyjnë fort,
Humbi
dhe dashuria,
Shpirtëra
mer’ arratia.
Nëna,qyqe
e vetmuar,
Si
dëborë kish savanin,
Në
zemër ka një gurë,
Në
luftë me durimin,
U
zhduk çdo traditë,
U
shkel çdo ligj,
Ikin
fëmijët pa lënë gjurmë.
*
O
male kryelartë,
Vrerë
e hidhërimit të thellë,
Ju
që puthni të parët diellin,
Jepuni
pakëz dritë fëmijëve tanë,
Që
po humbin veten e gjykimin,
Humbën
në detera e oqeane,
Kërkojnë
tjetër jetë,
Por,po
u digjet mjekra,
Si
manushaqe të fishkura,
Ku
është dora e ngrohtë,
Atdheu
aromë e qelbur,
Buzëkuq
në varfëri,
Korbat
sillen vërdallë,
Dy
pleq në një shtëpi.
*
E
gjithë bota me shqiptarë,
Po
vendthin,o të gjorë,
Si
e latë,barktharë,
Këtu
është nëna e madhe,
Me
lotë të pa tharë,
Ku
janë burrat e qëmotit,
Që
godisnin me grusht malin,
Me
një abetare,
E
tërë treva shqiptare,
Lakejt
na shqyen,
Shpërfillën
dhe lahutën,
Por,mos
harroni,
Kjo
është toka jonë amtare.
*
Përse
largoheni nga nëna?
Arratisur
syrgjynosur,
Po,keni
pakëz të drejtë,
Fajin
e ka politika,
Të
shkundim pemën e fatit,
Mos
dëgjoni Konicën!
Se
Shqipëria s,bëhet,
Ju
jeni dora e fatit,
Që
do të nderoni nënën,
Ne
jemi lashtësia,
Jo
me histori legjendash,
Si
Greqia.
Zgjohuni,ngrihuni,o
të mjerë!
Kërkoni
Shqipërinë e madhe,
Ne
jemi një,
Në
tokën tonë amtare.