Blerim Rrecaj: Lumë mjegulle mes bjeshkëve

Blerim Rrecaj

Lumë mjegulle mes bjeshkëve

Kur jam gati të marr udhë

Të nisem për ndonjë udhëtim

Diç seç zgjohet e vërtitet

Brenda meje shpirtit tim

Dhe kjo vërehet ca më shumë

Kur marr rrugë më të gjatë

Jo për të kaluar kontinente

Por në tre-katër shtete këtej pranë

Mbrenda autobusit a veturës

Aty ku zë hapësirë e vend

Me kokën re tym, re e mjegull

Pendël të lehtë a plumb të rëndë

Jehoi fjala siç jehon mes luginash e malesh

Kaloi kaq kohë e kaq histori

E çuditshme se si ende mbetën

Kaq shumë kufij mes shqiptarësh

Kurdo e me këdo mund të nisem

Natën pas muzgut a në mëngjes para agimit

Herë më shumë më pëlqej udhënisjen

Herë më shumë udhëkthimin

Herë më shumë njëren herë më shumë tjetrën

Shumëherë asnjërën s’mund t’i ndaj

Intuitë e kujtesë bëjnë përzgjedhjen

Një pamje, një mbresë, një ndodhi, një detaj

Ja tash përshembull pesë e mëngjesit

Buzët e asfaltit njomur me shi

Fytyra dritaresh të veturës përlyer pikash

Larg e hedhin vështrimin atje në qiellin me yj’

Pak nga pak e tejpërtej ndritet nga e lumja dritë

Një lumë i bardhë mjegulle vazhdon rrjedhën

Mespërmes bjeshkëve shumë të bukura

Në të cilat përrenjë bardhosh siç patën zbritur mund të zbresin...