Cikël poetik nga Fatmire Duraku

Fatmire Duraku

Lulja e kullës

Mbi lumë ura e vogël

Unë kthehem hijes që ik

pema jonë e madhe

me degë të vjetra

mbi gurët e kullës

e kulla mbi vetmi

as unë s`jam më aty

s`je më as ti

kush do ta çelë derën

t`i ujisë lulet e ëndrrës sonë

për hir të zjarrit të vjetër

ti duhet të kthehesh prapë

ta hapësh derën magjike

brenda zemrës të hyjë agimi

brenda kullës lulja

Pritja

Është vjeshtë e vonë

Kujtoj rrugën e shkretë në shi

Të vodhi e s`të ktheu dot

Prapë vjeshtë e vonë, me lot

Nuk e dëgjoj fare fërshëllimën

Do të ketë ardhur treni i mbrëmjes

Apo kurrë më s`do të vijë

era luan me gjethet

të verdha të thara

Nëpër rrugët e sheshet

Në mes të sheshit shtatorja e trimit

Hipur mbi kalin e vet të harlisur

A do të ketë ardhur treni i mbrëmjes

Me të cilin ndoshta do të vijsh dhe ti

Era luan me gjethet

Të verdha të thara

Nëpër rrugët e sheshet

Kudo je

Pema mbi krua

Dhe kroi vetë

Është vetëm

ti s` je

guri i urës

nuk e ka germën

e emrit tënd

ti s` je

udha që shpie

te kulla e madhe

është pa derë

Ti s` je

Çdo gjë dëshmon se s`je,

Por ti je kudo,

Te pema mbi krua,

Te guri i urës,

tek udha e kullës...

ti je, gjithnjë

je në sytë e mi,

në gjakun tim.

Bota është e vogël

Me duar nga qielli

unë bëj lutje për dritën

drita je ti

Me sytë nga jugu

Të kthehet nga largësia

Pres zogun e urtë

zogu je ti

Me zemrën time

Të vizatuar në vargje

Shkruaj poezinë

poezia ime je

do të kthehesh

bota është tepër e vogël

sa një gogël

Me duar nga qielli

unë bëj lutje për dritën

drita je ti

Pasqyra e zezë

Me gishta prej dheut

vizatoj vetveten e humbur

ndërmjet pasqyrë e thyer

vjeshta e ëndrrës

dhe pikat e lotit tim

Gjethet e thara të hardhisë

Bien mbi natën e fundit

Unë ti dhe hijet

Në lojën e dashurisë

së harruar

ti me penj stinësh të ikura

qepje ditët e vetmisë

unë me lot shkruaja udhën

nga ikte mbi portretin tënd

ndërmjet pasqyra e zezë

Zjarri i gjakut

si ta rikthej kohën

Te ky lis-fytyrë plaku

Këtu ku dashuria lind

Vetëm me zjarr gjaku

Pikërisht këtu, te kroi

Nën degë të gjatë ftoi

Këtu ku zemra flakë digjet

Këtu ku fjala përligjet

Ta kthej kohën te ky lis

botës në vesh t`i psherëtish

"Dashuria është liria..."

Te ky lis

Nga ku zemra ime me ty

rreth botës u nis.

Hëna e dehur

(trioleta)

I

Të më vijsh i ylbertë nga bie shi

Zemrën do ta fal bashkë me sy

Udhë t`i çelësh zogut në stuhi

Të më vijsh i ylbertë nga bie shi

Në derë vdekja troket vetë apo ti

Çaste me lot bien zemrës për ty

Të më vijsh i ylbertë nga bie shi

Zemrën do ta  fal bashkë me sy

II

Me gaz të të vij në gji me kurorë

Udhës mbi liqen gjithë leqe-leqe

Pas kecit zbres dhe ta bëj me dorë

Me gaz të të vij në gji me kurorë

Le të bjerë shi të bjerë dhe borë

Le të mbytet hëna e yjet në liqe`

Me gaz të të vij në gji me kurorë

Udhës mbi liqen gjithë leqe-leqe

III

Plaga e vjetër imja je gjithherë ti

Nga rrjedh për flok`  mbi sy gjak

Në urë me vjet nga rrahëm në shi

Plaga e vjetër imja je gjithherë ti

Në gur zgjohet krejt në gjak miti

E hëna e dehur rri var` mbi sokak

Plaga e vjetër imja je gjithherë ti

Nga  rrjedh për flok`  mbi sy gjak