Puntorie Muça Ziba: Kënga e përndritur

KËNGA E PËRNDRITUR

Nga Puntorie Muça Ziba

Unë jam njëmijë vjet më e re se ti, Tanushë

lulëkuqe me katër petale:

kam sy zogu

kam flatra zogu

jam flokargjend,

përngjaj me mollë bejlegu

edhe hundën e kam me kurriz.

Ti je njëmijë vjet më e vjetër, Tanushë

gjithë nahia të kishin lakmi

gjithë rinisë i shkrepte mendimi

se vashë më të bukur s’kishte lind në atë diell.

Ah, vetulla yte si fiskajë

balli si gjysmëhënë

syri si kokërr qershie

goja e vogël, gonxhe që shpërthen

edhe hundën e kishe me kurriz.

Unë jam njëmijë vjet më e re, Tanushë

përngjaj me detin që oshëtin

shëmbëllej me malin që rënkon.

Më kall krupën përralla me mbret

përralla me lugetër të frikshëm,

lugetër të pangopshëm

lugetër të potershëm.

Ata do të ngecin në çark minjsh

ata do të bëhen thërime.

Ti je njëmijë vjet më e vjetër se unë, Tanushë

një grumbull eshtrash nën lëkurë

e thinjur e zhubravitur.

Ti s’e dashurove birin e mbretit

harrove atë hir që e pate

nuk shtegtove në tempull

me kalorësin fisnik.

Qetësinë ta rrëmbyen nga sytë

sapo nisi të rresh

sapo të trembi bubullima e zgjatur,

asaj nate kur prite kalorësin e nëmur.

As unë nuk e dashurova birin e mbretit

nuk shtegtova në tempull,

nëpër kasolle të nëndheshme

me bukë e kripë,

shërova plagë kalorësish fisnik.

Ti je njëmijë vjet më e vjetër se unë, Tanushë

dhe përmallohesh për fëmijërinë,

për fustanet me xhingla

për dy zogj në dritare

për erën e zambakëve

mbjell nga duar nëne

për mendimet paluar

në arkën e vjetëruar.

Ti më pret krahëhapur, Tanushë

se të janë mykur buzët

për fjalën e besës

për këngët

me tinguj të harmonishëm.

Ti do të kuvendosh

do të më pyesësh

fije e për pe:

në kam frikë nga fisi

në kam frikë nga hija ime

në kam frikë nga ëndërrimet

në kam frikë nga kënga e vrugët

në kanë mbet skllevër rrashtë djegur

në ka mbetur burrni në vatër

në ka mbetur dyfek n’dollap.