Agron Tufa: Kontrapunkt

Agron Tufa

KONTRAPUNKT

(Poem)

I ankoruar te kjo dhomë

si një varr lundrues nëpër natë

shpesh e ndjej veten beqar

pa asnjë dhunti të tepërt -

e pse të më çmojnë?

Me një të trokitur kujtese të vjetër

çohet nga dergjjja një diell arkeologjik.

Vizllojnë vetmitarë livadhet e fëminisë.

Me Frymë të kulluar Hyjsh anonimë

u mbushën disqet ngashnjyese të stinëve -

ku gjethi prekte gjethin

dhe vdiste.

U dyndën vajtime larashe

të ngjyera me gjendje shpirtërore

si shira të shkrehur nga epshet.

Por sa i lagësht na qenka dhunimi!

Ai është një fjalë nga soji i fjalëve

si shtypja pa talent e insekteve.

Përnjëherë rrënqethja fëshfërin

në kurrmin tënd të butë

me ngatërrimin e vetave.

Kam qenë energji e topitur foljore -

tepër i dyshimtë për të dyshuar

plakjen e sendeve ndër duar nervoze,

vajin e mëndafshtë të paplotësisë,

gjeometrinë e përtërirë nga Nili i supozuar,

shigjetat e bardha në mollë mëkatare -

si dhe gjitha kushtet e dyzuara për provën e Zotit.

Qiejt veniten ndër fusha të flashkëta

dhe trumba jeshile iluzionesh

kalben në shi...

Po nata përpiu dhera e dhera...

e shkujdesur dhe e tradhtuar

si fuqia ime e kotë,

pluskojnë në terr si kurthe

skelete prehistorikë ujorësh -

balena me kodra mbi shpinë

si në vaj rrëshqasin... Dhe ndjen

se si, ja, më në fund,

koha e cfilitjes erdhi.

Të zë shpirti në dritë

si grerëza e dëshpëruar në xham.

E një klithmë e kaltër

plas e spërkat xhamat

me shkulme gjaku të ngrohta.

Apokalips po zien në ty

o tokë e zhvoshkur idesh!

U mor vesh dhe fundi...

se dikush duhet të të zhvendosë

larg pikave emocionale

ku projektohen

arkitektura strategjike efektesh.

Po është e thënë:

dështon llogaria

dhe bie si mollë

e pjekur tepër nën hijen e vet.

Forca ekonomike erërash

vërshuan me pathos ilirik

mbi pllaja të rrëpirta lotësh.

Gongu i zemrës ra.

I ngjeshur gjer në distilim nga dhimbja -

ra.

Si zinxhir vezullues

më treti në terr

dita e paluar për ty.

Haj, fillojmë një lojë harrimi, kërrcënimi

me matje temperaturash e këngë popullore.

Po më shkallmojnë, o Hyj,

flijime të njëpasnjëshme!

Ëndja ime rrotullohet si lugë e ndritshme çaji

brenda gotës me muzg -

po mjerimi është si duart e mia

që s'di ku t'i çoj.

Ekstazë veshtullore e natës

si kokë e goditur në tru!

Mundësohet si afsh cigarje

thithja e limfës erëmirë.

Lëvizje misterioze yjesh

bëjnë rrokadë

sipas një itinerari të lodhshëm shahu

gjer në “mat”

për yllin e mbramë.

Po jam kaq paqësor, ta hajë dreqi,

si derrkuci që theket nën diell.

Jashtë,

toka e zbardhur

rrotullohet dhe klith

si Kasandër e prerë në fyt, -

e unë,

me mbrëmje në trup

kërkoj të kapem për fije të fundit -

Se gongu i zemrës

bie, bie...

verbohen pamjet!

Si shpend i përgjakur

këputet libri ndër këmbë.

Gjunjët më priten

se si anije "Bigëll"

mblodha deteve të tua

Asgjënë.

Shpërndahet paqja në kokë -

por jo... Jo fluturimi mizëri i krillave

që sharrojnë me pikëllime ujrash në sy.

Po... Po!

Kam mbetur i vetëm në këtë botë

si një ankim.

Mendoj se kam kohë të mendoj se s'duhet menduar.

Tiranë, nëntor 1993