Nexhat Halimi: Trungu i fajkoit

Nexhat Halimi

trungu i fajkoit

I

tek zgjimi yt përplaset ashpër uji dhemb

e zemra trokon te gurtë e zi` në prevezë

vjen ik toplicës te molla e kuqe në rremb

e guri i kuq i malësisë së madhe rri ndez`

krye varrit trëndafili ndrit në të verdhë

ka vdekur kush apo veç më vjen vërdallë

i njëjti kalë vetëtimës hingëllima derdhë

e rrugicat ndër tullariotë malli i kallë

e më zgjohet mallëngjim i gjallë në ty

e të prek e s` je kot dëgjohet zemra vetmi

fryn erë ndër vite dhe bart shpirtit ferra

hija më shtrihet kopshtit e arrin tek dera

kush s` del të më pres e prerë në gji vij

rizona ndërsa plaket hijes së teutës në hi

II

rizona ndërsa plaket hijes së teutës në hi

zjarri zot nga do të ketë ikur çdo gjë tretur

as vaj fëmije as gjëmë për ndo`i të vdekur

vij nga vite të ikura me kojrrila e shi

më përhihet rrëfimi para thikës në toplicë

hapja e derës te turariotët e burrë e grua

zhveshur në acar dëgjohet veç uji në krua

e varret nën gjak i kapërcen `i buallicë

kolona ec nëna me fëmijë në gji një e një

e konop bie shi fryn thika kërkon të presë

nëna e lë fëmijën e shtrihet të vdes

mbaju dhe  `i  frymë e dalim te ura mbi dri`

i thotë plaku e ec zvarrë hijes e i dhemb

ura përvidhet iluzionit për flakë të shemb

III

ura përvidhet iluzioni për flakë të shemb

kot bën përpjekje ta zgjosh kohën në gji

uji nga bregu në breg i madh kaq të tremb

në shpinë me thes me brirë e ëndrra e hi

pyllit të dendur bredh dhe daljen s`e gjen

veç korb plak të sillet vërdallë mbi kokë

me pak vetëtimë në zemër e një copë tokë

herë shkon e herë tjetër paUdhës vjen

refugjatë në kërkim të vatrës e të varrit

në kërkim të frymës të shpirtit e të zjarrit

jallisë së tokës së djegur zbret në lumë

me shpinë mbështet për plepi bën gjumë

e dhembja bie atdheut të copëtuar përsëri

ndërmjet e shkruan gjakut zjarrin me ty

IV

ndërmjet e shkruan gjakut zjarrin me ty

ik në kohë prek tre gurtë e zi` në prevezë
e rruga verbër kaq e vetmuar kaq e zezë

kot vjen shkon e asnjëherë s` pëlcet në gji

e ylli i mëngjesit ja në të njëjtën pikë

kaq vjet e asgjë kurrë s` ndërron dot

fiket e prapë shfaqet dhe prapë aty ndrit

e unë besoj në shtjellë ujë zjarr në zot

e nisem të arrij kaq vjet ndjek veten qaj

kaq vjet i vizatoj dyert naissusit në erë

e lulja që e pres s` çeli as këtë pranverë

kot dal në treg të blej pasvdekjen në kuti

ajo s` është ç` shihet veç zemër dhe vaj

gemi thahet bulon e molla e kuqe ja aty

V

gemi thahet e bulon e molla e kuqe aty

del zgërbonje tre mijë vjet fajkoi e ik lart

në fushën e fund të syrit zgjohet zjarrtë

zemra e qiellit e rrufeja e gurit me iLiri

e shpirtrat të rilidhin rreth dorë më dorë

degët të shkruajnë dhembjes së poetit

klithjet ende dëgjohen tivarit e ikin detit

e në mimoza etur çel lulja dhe bie borë

e ulliri me tre mijë unaza e prek hyjninë

fryma e shpirtit fund jallisë zgjon vetminë

e gjurmë riti e bartin gurin majë rumisë

e detit ende përplasen gjëmë të shqotës

kalaja fund uji e ka çelësin e mëvetësisë

unë e përndez i paepur gjithësinë botës

VI

unë e përndez i paepur gjithësinë botës

te guri i kuq i malësisë së madhe arrij

diçka kaq vjet m`i fut gishtat thellë në gji
oh kaq i prerë bri hirit të qiririt e gotës

e shaj me nënë e pështyj e vjell e vjell
bëj përpjekje të vras kohën prapë ta kthej

herë bie e herë tjetër lidhem në tre dejë

nuk humb ajo që ka rrënjë as në shtjellë

më përhihet teuta përhumbur në frëngji

apo majë shkëmbi del e flatron në largësi

kurrë kush s`e pa u bë yll apo ra në valë

kot bëj përpjekje të lidh fjalën me fjalë

kurrë një ta bëj rrëfimin e parrëfyer në hi

ik verbër udhëkryqet ëndërr pa tërësi

VII

ik verbër udhëkryqet ëndërr pa tërësi

më ka vdekur rruga më janë tharë ulli`të

më mungon zemra koka dhe të dy sytë

një pjesë më digjet flakë e tjetra në hi

te shatërvani me katër sylynjar ik kot

pi ujë e etja s` shuhet as besimi në ty

nën sytë e verbër për çudi më ikin dy lot

para lidhjes shqiptare fjetur në vetmi

në kujtim e zgjoj vetveten e çel derën

ngjitem kaq i ngrirë te kështjella e vjetër

s`e kam dorën e majtë as këmbën tjetër

fryn nga lart ndoshta e sjell pranverën

zgjohet ca koka zemra e copa e tokës

fjalës ngushëllohem në pritje bri gotës

VIII

fjalës ngushëllohem në pritje bri gotës

tashmë dhe mollët përndizen në veleshtë

në syprinën e liqenit qielli pik vjeshtë

fytyrës mijë vjeçare bie valë e shqotës

në shtrëngatë pikas liqenit drinin e zi

njëjtë siç e ka latuar zog të gjakut poeti

lëviz guri i gjallë e çahem tërmeti

apo veç sharrin e kap papritur me sy

zgjohem rrënjës së gurit në gjithësi lart

flas në shkup shqip kërkoj ujë e bukë

zemra e plagosur vetëm ende e zjarrtë

në kala të vjetër të vdes ngjitem gjatë

ta zgjoj gjysmën e mitit të mujit puk shuk

ajo që shihet nuk është dot e njëjta natë

IX

ajo që shihet nuk është dot e njëjta natë

s` degëzon vinjetë vetëtime të njëjtit pyll

s` shfaqet gjithnjë mbi kullë i njëjti yll

bri drurit të gjelbër është dhe ai i thatë

skicoj trungun e vjetër e fajkoin në qiell

b musliu në gjilan në roje për bukurinë

oh zot unë tash e shkruaj me gjak poezinë

e ndër shkronja dëgjohet i njëjti fyell

vala e rrah valën e ngrihen shkulma aty

fajkoi ka humb puplat s`vjen te trungu

zgërbonjën e ka mbyllur bora as unë s`vij

pres të kthehet drita të çel lulja e jugu

në frëngji ndjek yllin e shkruaj legjenda

janusi shikon nga jashtë e nga brenda

X

janusi shikon nga jashtë e nga brenda

tradita ndryshe s`e lidh zemrën në ty

ja si e ndiej zjarrin e mollën e kuqe aty

e më dhemb e këtë s`e thotë legjenda

e përshkruan tullarin e hijen tek ik

e zgjon veç kuptimin për ty e naissusin

e ndez veç etjen e pashuar për pusin

e kolonën nga shuhet prerjes me thikë

ende bri udhe pres te ndizen mollët gjak

ende e pres kalorësin të vijë tash plak

e në dritare dënes e qaj e bie e bie natë

veç vigma e fajkoit në fluturim qiellit

e rrëfimi i përjetshëm ja zgjohet fyellit

ky s`është fundi kot pse i prerë shpatë

XI

ky s`është fund kot pse i prerë shpatë

ngul për ballë pik gjak në ty e pasqyrë

e vetëm ma vret gjumin kjo fytyrë

rreth ëndrrës sillem pa zjarr e pa fat

pres të këputen kokrra ulliri mbi det

ta sjell zogu lajmin për shpirtin e vdekur

hëna lart copës së shalqirit i ngjet

tek uji del të shëtis floçka e fjetur

a veç te varri me trëndafil më zë nata

bërrylat në parvaz e faqet në shuplaka

në kështjellë ndalë zogu bie mbi ulli

njëri nga balshajt në tavernë verë pi

vala hedh guacën  me perlë brenda

ora shfaqet rrjedhës së ujit në legjenda

XII

ora shfaqet rrjedhës së ujit në legjenda

c delia e lë ngrirë drenin në zemër e vret

magjari thërret të shpëtojë kokën e vet

gjakovën e përgjakë larg në kohë krena

hamendem të ik ende zgjimit të zjarrtë

hirit zbres ngjitem zjarrit dal në çabrat

ec nën degë e gjethe të trungut të thatë

vigma e fajkoit dëgjohet në fluturim lart

në gur buzë erenikut më zgjon kujtesa

dashuria për ty s` është shuar kurrë esa

të shkruajë kot nën metafora të fyellit

ereniku ik unë vrarë për zemër dardan

i dashuruar ja nën hije fajkoi rob i qiellit

i prerë fati e ende çelin lulet në ballkan

XIII

i prerë fati e ende çelin lulet në ballkan

ende me kadri skejën e ecim urën e gurit

dalim para shtëpisë me shkallë të drurit

e fije kohe të fjetur rrahin gjak në havan

prek me gisht hijen e `i eksponati në hi

eksponati tjetër dëgjohet nga gjak arbërie

çdo gjënë e mbulon flamuri i lidhjes aty

e buzë lumi derdhet tingulli i një çiftelie

të huajën s`e duam tonën s`e japim dot

rrinë kokat sy dritë të frashërit të ymerit

kadriu e sala e zgjojnë historinë me lot

ja udhës nga arritëm për dritë të fenerit

zgjohet orteku e shpërthen zjarr vullkan

ti i tretur e prapë afron te vetja kallkan

XIV

ti i tretur e prapë afron te vetja kallkan

ja kështu vizatohet shuhet jeta e bie borë

ngel vetëm gjaku dhe zjarri im yt fedorë

e pëlcet rrufeja e stuhia zgjohet ballkan

e qaj pse zemrën e ulqinit e vetëvramë

shtojin s`e shpëtojë as kusari i mbramë

e luginën e preshevës e humbën fletë fletë

e o kuka kot vjen e prapë fijohet në det

e fajkoi me flatra i lidh copat e shpirtit

ah kisha dashur fedorë ta kem tërësinë

ta përjetoj përmbi bunë nënën me fëmijën

gjak e zjarr të pik ende molla në rremb

të digjem brenda vetes dhe zjarrit të yrtit

tek zgjimi yt pëlcet ashpër uji e dhemb

trungu i fajkoit

tek zgjimi yt pëlcet ashpër uji e dhemb

rizona ndërsa plaket hijes së teutës në hi

ura përvidhet iluzioni për flakë shemb

ndërmjet e shkruan gjakut zjarrin me ty

gemi thahet e bulon e molla e kuqe aty

unë e përndezi i paepur gjithësinë botës

ik verbër udhëkryqet ëndërr pa tërësi

fjalës ngushëllohem në pritje bri gotës

ajo që shihet nuk është dot e njëjta natë

janusi shikon nga jashtë e nga brenda

ky s`është fundi kot pse i prerë shpatë

ora shfaqet rrjedhës së ujit në legjenda

i prerë fati e ende çelin lulet në ballkan

ti tretur e prapë afron te vetja kallkan