Kalosh Çeliku: Jo dhe po

JO DHE PO

NGA KALOSH ÇELIKU

(Kohën e fundit të shoh

me një beqare plakë)

Kohën e fundit të shoh shpesh

Me një beqare plakë. Zonjë.

E, ty përçudi: Ajo, të duket e re

Cucë, që do ta çmendi Poezinë.

Vërtetë, ke çka mëson nga Plaka

Dhe, jo nga e reja. Kurtizanja…

(Frikë kam do më mbetesh

Rrunzë nëpër dhëmbë)

Mbylli sytë, më thotë Mikja

Ecë rrugës, drejtë! Këmbë!

Jo! Përgjigje. E kam frikë Ujkun.

Ujk, je ti vetë. Qeshet, Ajo.

Nuk e besoj. Ujku e hanë Qengjin

E, Unë e dua Qengjin livalleve!

Atëherë, ecë: Edhe ti hamë mua!

Jo! Frikë kam se, do më mbetesh

Rrunzë, nëpër dhëmbë. Shtrat…

(Mjekra e zezë)

Mjekra e zezë, gjatë studimeve

Cuca azgane, i bëri për vete:

I rrëzoi në shtrat. Poezi. Libra.

I mori përdore, hipi në kalë shale.

Dhe, si Doruntinën: Vëllai vdekur

Nuse lale, i zbriti në Lëmë. Shtëpi.

Mjekra e zezë, sot ndërroi ngjyrën

Me të bardhën. Por, jo edhe hujin…

(Unë nuk di gjë nga jeta

e pi rakinë e rrushit)

Unë, Sot nuk jetoj në tokë. Shtëpi

Po, në Qiell. U kam hipur reve.

I shaloj Qiellit. Arushën e Madhe

Pulën me zogjë, e shti në kotec:

Hënën kulaç, e kam Nuse Qielli.

Përqafe, Hajmalinë e Dervish Nures

Skënderbeut: Shqiponjën Dykrenare.

Yjeve, mbi kokë ua ndaz fenerët

Shamatë. Armiq, krijoj me poezi.

Diellin e kam mik. Hënën, Nuse

Nuk di gjë nga jeta. E, pi rakinë:

“Ilaçin”, e Dervish Nures Llagjeve...

(Shkupi Historik digjet

e Plaka Nuse krihet)

Shkupi, po digjet: Merr tym zjarri

Unë, po dridhem. Mos ki frikë!

Ja, më doli flaka. Nuk e besoni:

Jo, nuk digjem. E, ndeza Zjarrin.

Fëmijët, i shkruajnë Babait n’Amerikë

Mësuesit të muzikës. Shkollës fillore:

Hajrulla Ukalli. Patriot, i madh shqiptar.

Na dërgo pak para! Edhe, ne të hyjmë

Në shtëpinë e re, si shkijet. Shqiptarët.

Mësuesi, u përgjigjet nga Amerika:

Unë, nuk kam para. As, edhe dollarë.

Ju,  në Shtëpinë e re, në Kërçovë:

Mos hyni si shkijet, po si shqiptarët!

Shkupi, po digjet. Sot,  mori flakë

Plaka, Nuse: Krihet, në verandë…

(Asgjë, nuk mund të them

për ata që ikën në varr)

Asgjë, nuk mund të them Sot

Për ata, që ikën Dje, në Varr:

Vetëm, mbi katër krah. Arkivol

Pa miq. Armiq. Qytetarë. Lule.

Vetëm, me familjarë. E, polici.

Asgjë, nuk mund të them Sot

Për vuajtjet e tyre për së gjalli:

Pa punë. Bukë, e koronavirus

Shtrirë në spital. Dhe, karantinë.

Asgjë, nuk mund të them Sot:

Për ata, që: Dje, e fituan Lirinë...

(Nuk më vret rrufeja

plumbi as zjarri)

Zjarri, që ndizet shpesh flakë

Përbrenda Meje. Dhe, Libër:

E shuaj me raki rrushi. Verë.

Them: Nuk jam dru shelgu

As ahu. Vërrini. Lisi thatë.

Po, Rrapi. Gjelbërim Katundi

Digjem. Sot, hi e dal për oxhaku

Ehu! Xixa, ndizem Qiellit. Yje.

Poet jam! Nuk më vret rrufeja

Plumbi. Nuk më djeg, as zjarri...

(Qielli)

Qelli e ka lehtë, mes mjegullave:

Diellit. Hënës. Dhe, yjeve xixa.

Toka e ka vështirë me njerëzit:

Kafshët shtëpiake. Ato, të egra.

Dhe, Unë: Mes tyre, si Poet. rebel..

(Nata zbretë nga Qielli

Zogu i Keq mbi çati)

Nata e errët, zbretë nga Qielli

Ferexhezezën, hedhur krahëve:

Këmbëkryq, na ulet në Lëmë.

Zogu i Keq, këndon mbi çati:

Kob, ndjellë. Nana, e la porosi:

Mos e leni të vajtojë, në shtëpi!

Babai, nxorri armën nga hatullat

Shkrepi, pushkë: Iku pas Çuke.

Sot, Zogu Keq ende këndon mbi çati

Nuk ka, kush shkrep pushkë. Porosi...

(Vargu im, ecë nëpër borë

matanë kodrave)

Vargu im, Dje: Ecte livadheve

I kulloste kafshët shtëpiake:

Lopët. Dhentë, vallonte maleve.

Fyellin, në janxhëkun me arna

Murgon, roje. Kërrabën e Briut:

Verë dhe Dimër, nën sjetulla.

Mesditave, nën dardhat gorrice

I milte dhantë me kusi. Tambël.

Kos. Djath, kishim gjithë vitin.

Sot, vargu im ecë nëpër borë

Matanë kodre, shkrep Poezinë...

JO DHE PO

Jo, në shtrat. karrike. Qilim arushe

Toalet. Sallon. Kuzhinë. Verandë:

Makinë. Rrugë. Pallat. Nën Urë.

Po, te “Parku i Grave”, në Shkup

Nën Shelg Katundi, në breg Lumi…