Ajne Iberhysaj: Balada e poetit

Ajne Iberhysaj

BALADA E POETIT

Shpirti i poetit e ngrohë tokën e qiellin

Çdo varg e bekon me lotin e diellit

Me hire apo pa hire kryqëzohen fatet

Me ferrin jeton e njeriut i dhuron parajsën.

Thonë se kur poetit i buzëqeshë fytyra

Mbretërit grinden e ai qëndisë vargje

Shpirti i rebelohet e Zotit i dhuron vetminë.

Pse hyjnitë lotojnë kur dashurojnë

Pse engjëjt qajnë kur mbretërit kurorëzohen

Pse dashuritë e mëdha

Sikur shuhen në rrezen e parë të ditës

Pse djajtë errësojnë diellin

E tentojnë bëhen yje.

Balada e poetit e ka frymën e secilit njeri

Syri e ka etje e vargu i bëhet shigjetë

Çdo shkronjë e brumos me frymën e gjakut

Guri i bëhet i butë e koka i dhemb nga jastëku

Acari ia lëndon damarët e zogjtë e shoqërojnë

Nga gjaku i lind poezia e shpirti pastaj i tij qan

Dhimbjet i bën peizazh dashurie

Vajin e fëmijëve e qëndis me fjalë perëndie.

Edhe shiu kur bie poetit shndërrohet në lumë

Deti i dhuron shpresat e lumturisë

E mali e thekë me mall

Por është edhe i mërzitur

Se koha ikën e vitet i i plagosin engjëjt

Shekujt nuk kanë zë e koha rrjedhë si lumë

Por kot nuk kane thënë

Se poet lindë e nuk bëhesh.

Edhe bora kur bie poetit sikur i flet:

Guri ta ngrohë syrin e toka e huaj vdekjen

E hidhësia e fjalës ia ç’ekuilibron shpirtin

Ngushëllohet me muret e yjet ia ndien dhimbjet

Nga shpirti i buron fjala

E në tokë i mbëltohet si gravitet dashurie

Shpirti i poetit e ngrohë tokën e qiellin

Kjo baladë e vargut apo e poetit pelegrin jete...