Nexhat Halimi: Dita me lëkurë hajni

Nexhat Halimi

Dita me lëkurë hajni

(Katarina Josipit)

E rëndë dita me lëkurë hajni,

Ik` e ik` e ik` sokaqesh pa sy .

Çdo gjë në të zi për vdekjen, për Ty.

Nën peshën e dhembjes dhe të lotit

Prilli i zvogëluar për një palë duar,

Për një shikim, për një përqafim.

Mbi udhët, drurët, pullazet bie shi.

E rëndë, Kati e heshtur, dita pa Ty

Binës loti sesi i rrëshqet mbi fytyrë

Në vete i puth sall kujtimet, ëndrrat,

Verbër nga shikohen në pasqyrë.

II

Mbi udhët, drurët, pullazet bie shi.

Të gjitha rrugët humbin  në mua

Me buzëqeshjen e harruar të së kremtes

Ti e le qytetin, Ti e le binën. Dhe, ne.

Funerali i lodhur ik pas hijes së vet

Një dhembje e gjallë nëpër qytet

Rrugë më rrugë, troket, derë më derë

Krejt e verbër, qan, pa vete pa fener

As Dita të marrë frymë, as Teatri, as Ti.

Qytetin e rrah shiu dhe lotët e mi.

III

Kortezhi përkundet vetes në dhembje,

Rrugë më rrugë rrëshqet, lumë i thyer

Një nënë me fëmijë në gji, një plak sy shqyer

E heshtje e ndezur, e lot. Zgahje dhe vetmi

Ti ikën, pas ngelin kujtimet dhe pasqyra

Vetat nga qajnë e qeshin, një mijë fytyra

Tërë në mallëngjim dëgjohet diku lira

Pas vetes vjen pas teje zemra ime duke qarë

E hajni që vodhi lumturinë ik` pa u vrarë

Qyteti gërhet i ftohur, ndrydh dejtë në vete

Ti ikën, pas ngelin kujtimet, ëndrrat, pasqyra

Vetat nga qajnë e qeshin, një mijë fytyra.

(Fundi i prillit, `69)