Kristaq Turtulli: Poezi për babanë

Poezi për BABANË

          Rrodhën dyzetepesë vite,

                     Baba, që nuk je më.

                     Shumë vendlindjen e doje,

          Gjithçka dhe, për vete asgjë s’kërkoje.

                       Hijerëndë, me bukuri fisnike

                       Kur ecje.

                       Qyteti me respekt kokën përkulte.

                       Mbasi falje mirësi, bujari, bamirësi nga vetja jote,

                       Si familje e madhe,

                       Doje,

                       Korça të ishte e para ndër shoqe.

                       Edhe pse mezi të dhanë një varr të thjeshtë...

                       Por në murin e rrëzuar të ndrydhjeve,

                       Në shungullimën e shuplakës së kujtimeve,

                       Në guaskën e mendimeve,

                       Rrëkeja e djersës pikëlonte si kristal në kalldrëme.

                       Së bashku me pengun e pathënë.

          Dritën e paparë,

          Shpresën e vrarë.

          Luhatej, përkulej hija jote e gjatë,

          I lodhur,  i munduar ngjiteshe,

          Në rrugicat e kalldrëmta, zemërvrarë...

          I heshturi,

          i ndershmi,

          i vuajturi,

          Fisniku, Bamirësi,

                       Ti: IM ATI.

          Natë e ditë si Ante mbartje

          Pallton gri, të reve,

          Të halleve,

          Të persekutimeve.

          Qytetasit të verbër, memecë,

          Në shkallët e padijes, injorancës ngecën.

          Nuk çanë kryet për ty që u dhe bujari,

                       Krenari, dritë dhe dituri.

          Të nëpërkëmbën,

          Të mohuan,

                     Të tradhtuan.

          Sa shpejt të harruan!

                       Të zymtë si nata,

          U mbështollën me pelerinën e mërisë.

          Gjuhëtharë, sydalë.

          Mosmirënjohja më e liga e poshtërsive.

                       Sëmundje e keqe e zvarranikëve.

                       Dielli shtyhej në qiell, ngucej mes yjeve.

          Heshtje...

          Rrodhën dyzetepesë vite,

                     Baba, që nuk je më.

                       Ne ikëm kurbeteve...

                       TI ATJE mbete.

                       Prandaj më behet sikur palltoja jote,

                       E gjatë, gri e halleve,

          Lëviz të qytetit rrugicave.

          Palltoja e vjetër, nuk ka vetëm ty baba nën vete.

          Por gjithë botën e madhe...

KRISTAQ TURTULLI