Kalosh Çeliku: Xhadia që nateditë i ndërron burrat

XHADIA QË NATEDITË I NDËRRON BURRAT

NGA KALOSH ÇELIKU

(A e keni edhe një grua besnike

sonte të ma përcillni për Darkë)

Gjithë Jetën, i rrokullisa në BregLiqe

Gratë Besnike, që m’i dërgonte Xhadia:

Mes Dy shtambave me verë. Bereqet

Natëmadhen. Agimin e Madh. Nesër?!

Agim. Ato, ktheheshin tek Nëna Parti

“Armiku i Shtetit”, i përcillte me Diell:

Asgjë, s’u mungonte. Bereqetin me vete

Nesër, dërgonin: edhe, gra tjera besnike.

Vërtetë, ishin të çmendura. Histerike.

Faleminderit, sot Xhadisë. Policisë Letrare

A, u ka mbetur edhe ndonjë grua besnike?!

Përcillnje, sonte për darkë! Shtambave me verë

Nesër: E përcjell Nuse. E, pres Agimin e Madh!...

(E vras Veten pasmesnate

me Dy shtamba verë)

Nateditë, rrokem fytas me rakinë e rrushit

Dhe, Dy shtamba me verë. Kryeqyteti.

Njeri i gjallë nuk më nxjerrë nga Varri

Rrëzë Çuke. Dielli, kur zbretë nga Mali.

Njeri i gjallë, sot nuk më nxjerr nga varri

Edhe, pse: Shtatë sahat larg fluk Vargun...

(Dudumët me këmbët

dhe trutë në legen)

Përderisa, Dje: barit të pakositur të Babait

Eca zbathur. Turr, nën hijen e Lisit Çukës.

Sot, te Rrapi: në “Çarshi”, eci me çizme

Padashtas, ndoshta shkela ndonjë bletë.

Livadh, që eci zbathur: opionga Lastiku

Gjarpërinjtë, rreziten në Diell mes Parku.

Babai, moti nuk e ka rrokur kosën në dorë

Nana, drapërin arave me këngë t’i korrë.

Barrën ma lanë mua si Poet, në Bibliotekë

Lapsin, nxjerr nga brezi si një kosë Babai

Edhe, pse: Ai e kishte “nagëntin” në brez

E, Unë Penën e paqes: në  dorë për Luftë...

Pashë më pash, t’u bie Livadheve. Katundit

Edhe, në Shkup. “Bit-Pazar”. Parkut, “Çair”.

Bari dhe lulet: kur, mes sëpatave politike

Dhe, fetare. Sot, bien dëshmorë në luftë?!

Dudumë, që më shpallët “armik i shtetit”

Fesë. “Shehitë”, me këmbë dhe tru në legen:

Unë, nuk jam “armik i shtetit”. Dhe, Fesë

Po, Shteti i “përbashkët”, është armiku im...

(Xhadia që nateditë

i ndërron burrat)

Xhadia, “Nuse”?! E veshur me lulelale. Dasme

Edhe, Sot: nuk e gjeti një burrë me kalë shale?!

Xhadi! Që, i ndërroi burrat. Dimitë me xixëlla

Herë me një politikan. Herë, një rrugaç partie.

Ditën e Nesërme, zgjohet në Shtëpinë Publike.

Matanë Gardhit, në një hu: flamur i dudumit

I përkulet gjysmëhënës. Nateditë, në xhami.

Xhadia, që përditë edhe sot: i ndërron burrat

Ende, nuk gjeti një burrë. Pëshurret në brekë...

(Edhe, Sot e pres një Grua azgane

krahpërkrahu të hyj në Luftë)

Vite e vite! E pres,  një Grua azgane

Krahpërkrahu, sot të hyjë në Luftë!

Nxjerrë nga Ibrikët: Çepat e rakisë rrushit

Dhe, Dy sytë e Zi! Hapë rrugë, në Poezi.

Nateditë, e pres një Grua azgane besnike

Hapë rrugë Qiellore! Sot, ta shuaj Poezinë.

Nagantë Babai, që shti mbi vetulla. Ballë

Dhe, të palon mesdite te Pragu i Shtëpisë.

Vite e vite, e pres një Grua besnike. Azgane

Pashterkën e kuqe me pala, hudhë mbi kokë:

Edhe, palojë Xhadinë: Sot,  te Pragu Shtëpisë...

(Namin sot e hipa

në Baba Tomorr)

Katundi im, herët të lash. Fëmijëri

Posa: mësova shkrim, edhe lexim.

Librave u dalldisa. Lisi midis Livadhi:

“Baba Tomorri, Librat e Këndimit

Lulet e Verës, Lahuta e malcisë

Mrizi i Zanave, Hanko Halla

Sulm dhe lot”. Edhe, “GUXO”!...

Ika, një ditë. Ende fëmij Katundi

Në Shkup. Prishtinë. Dhe, Shkup.

Gjithë jetën e kalova me Penë në luftë

Herë me Krajl. E, herë me një Dovlet.

Sot, shkrep Vargun. Trutë në Shkup...

(Në Grykën e Rugovës si student

Lumbardhi m’i vodhi teshat)

Herë pas here e vizitoja Pejën. Banjën

Shkaku, mikeve mia. Asaj kohe në rehati.

Edhe, e kam pritur Natën e Vitit të Ri

Në mes të Pejës, Hotelin: “Metohija”.

Isë Pampurri (cimeri), thoshte shpeshë

E di: Shkaku, vajzave bukura të Pejës?!

Që ato, kur vinin në Prishtinë. Korzo

Asaj kohe, Lule: Shqiptare. Dhe, serbe

Përpara, “Bozhurit”. “Drurin e Kaloshit”

E ringjallnin me frute rinie, në Prishtinë.

Përderisa, një ditë: ne hymë në Lumbardhë

Dhe, Unë, i hudha teshat në një breglumi.

Pas plazhit, duhej të kthehesha në Prishtinë

Teshat, kanaleve Pejës: i vodhii Lumbardhi?!

Lakuriq, mbeta pa tesha. Mesdite, pa para

Isa, i gjeti do tesha hua. Lekë, për rrugë

Unë Rrugaçi, që të kthehem në Prishtinë.

Nuk pati, edhe: aq të drejtë Isë Pampurri

Unë Pejës. Dhe, Prizrenit ia doja Natyrën.

Por, jo! Edhe, aq shumë vajzat e bukura.

Qyteti, që sot ka ndryshuar nga ajo kohë. Ende:

Vajzat e Pejës, nuk e kanë pushtuar Prishtinën...