Gëzim Llojdia: Ja si po njihet ne botë dinastia fotografike

Ja si po njihet ne botë dinastia fotografike

Nga Gëzim Llojdia

1.

Nëse shfleton një sërë blogesh apo gazeta nga vendi fqinjë, më gjerrë emri Marubi,për shqiptarët ka kuptimin e  njeriut të fotografisë”Rapsodët e dritës” i kanë quajtur fqinjët tanë.Me një histori të till shkruhet në Internacionale.it, foto.

Pietro Marubi u lind në Piacenza në 1834. Pas iku nga Italia për 22 vjet, arsyet politike arriti në Shkodër, në Shqipëri, ku ai themeloi studion e parë fotografike në  në vend. Ai e quajti:” Dritëshkronja (shkrimtar i dritës) dhe e hapi në  ambientet e shtëpisë së tij.

Konsumatorët e Marubit,nuk ishin vetëm udhëtarët perëndimorë të cilët dëshironin që të kenë një foto suvenir i udhëtimit të tyre në një vend ekzotik, por kryesisht shqiptarë, të të gjitha moshave dhe të të gjitha klasave shoqërore. Përveç portreteve të studimit, Marubi ka punuar për disa revista, duke përfshirë edhe” The Illustrated London Neës, edhe udhëtime jashtë Shqipërisë, veçanërisht në Mal të Zi.Në vdekjen e tij në vitin 1903, ai la një arkiv prej mbi katër mijë negativash. Aktiviteti i studios së e tij dhe emrin e tij të fundit ishin të trashëguara nga djali I adoptuar  Kel Kodheli , i cili vazhdoi punën e babait të tij, ka fotografuar liderët politikë, shkrimtarë dhe artistë dhe dokumentimin e ndryshimeve sociale dhe kulturore në vend. I fundit për të kryer biznesin fotografike të  familjes ka qenë Gege Marubi, djali i Kelit, i cili kishte studiuar kinema dhe fotografinë  në Shkollën e vëllezërve Lumiere në Paris.Gjatë rreth një shekulli, tre brezat e fotografëve të Marubit kanë treguar historinë e Shqipërisë. Arkivi i tyre, i vendosur në muzeun kombëtar të fotografisë Marubi, në Shkodër , është në qendër të ekspozitës Arkivi i Marubit. Rituali fotografik , ikuruar nga Zef Paci dhe zbriti në Trienale të Milanos nga 16 nëntori deri më 9 dhjetor 2018. Për ekspozitën, Zef Paci kishte  përzgjedhur rreth 170 fotografi.

2.

Mërgimtari  Piacentino, një refugjat në Shkodër vulosi pllakën e parë në 1858. Ata e quanin atë "magjistari" nga  djegia e lëngjeve  në një fletë ku ka pasur imazhin .Vogue që njihet në botë ka nxënë mjaftë rreshta për Marubët që po I stivosim më poshtë:

Ishte emigran politik nga Piacenza, që solli artin fotografik të parë në Shqipëri. Nëse francezi Luis Daguerre ishte në gjendje për të bërë fotografinë e parë në vitin 1839 (por e parë në histori ka qenë në vitin 1826 nga Niépce), në "vendin e shqiponjave" arti i ri erdhi vetëm 17 vjet më vonë. Në 1856, Pietro Marrubi ( ose Marubi) hapi studimin e parë fotografik shqiptar në Shkodër. Marubi ishte një Garibaldino, u arratis nga Piacenza për arsye politike. Në fillim ai shkoi në Turqi, pastaj në Greqi dhe së fundi në Shqipëri, në Vlorë. Në asnjë nga këto vende nuk ishte në gjendje të merrte azil politik të përfshirë në vrasjen e kryetarit të atëhershëm të Piacencës.Në vitin 1856 ai arriti në Shkodër dhe këtu filloi të punonte si fotograf, në një vend ende primitiv, i zhytur në të kaluarën dhe në të cilin askush nuk dinte të fotografonte. Në të njëjtin vit ai hapi një studio fotografike të quajtur "Driteshkronje. Në fletët prej qelqi të mbuluar me ligament argjendi ai bëri mrekullinë duke  paraqiten figura që i përkiste  një  Mesjete shqiptare edhe pse ne ishim tashmë në gjysmën e dytë të shekullit të nëntëmbëdhjetë. Meshkujt me fytyra arkaike të ngarkuar me armë, në rroba tradicionale, në të cilat mbërthenin pistoleta të mëdha të zjarrit, ose mbajnë pushkë dhe stilolozi. Dhe gratë  plotë me bizhuteri  apo me costume.Pietro Marubi ishte gjithashtu një piktor i shkëlqyer: një artist, një vizionar, një pionier me një pasion për fotografinë. Duket se fotografia e luftëtarit Hamza Kazazi, e vitit 1858, është fotografia e parë shqiptare. Marubi u quajt "magjistari" sepse djegte materiale dhe lëngje nga të cilat një fletë e trashë doli me një imazh mbi të. studio e tij e specializuar në shërbimet foto jo vetëm për individët (Portrete të njerëzve ose familjet), por në vitet '70 të atij shekulli  Pietro ndërkohë bëhet Pjetër Marubi  dhe kryen  shërbime gazetarie  për "London Neës" dhe revistën italiane " Ilustrim italian "në vilajetin e Shkodrës.Marubi mori si ndihmës një djalosh të ri me emrin Kel Kodheli, i cili ndonjëherë punoi me të në studio fotografike. Kel filloi të merret gjithnjë e më shpesh me fotografi, si dhe me punët e shtëpisë. Fotografët e Marubit ishin të njohur në të gjitha rajonet e Shqipërisë. Ata ishin të preferuarat e të gjitha klasave shoqërore. Sipas Angjelin Nenshatit, një nxënës i Pjetrit, shpesh njerëzit duhej të ishin të lidhur me karrigen për t'i bërë ata të qëndronin drejt ndërsa ndreqnin imazhin e tyre. Në qelizat e Marubit mbizotërojnë peizazhet, traditat, aristokracia, gjykata mbretërore, veshjet popullore dhe gjithë jeta shqiptare. Në veçanti ai dokumentoi momentet vendimtare të historisë së Shqipërisë në lidhje me luftën kundër sundimit osman, si kryengritje në Mirditë e 1876 dhe Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878-81).Garibaldi nga Pianceza  ishte në gjendje të thyente edhe ndalimin, në modë në kohën e perandorisë osmane, për të fotografuar gruan muslimane. Një foto e një vajze muslimane që sapo ka hequr velin, admirohen nga studiuesit si për freskinë, qoftë për bukurinë e virgjër dhe të brishtë që përfaqëson Shqipërinë.

Pietro Marubi vdiq në vitin 1903 dhe i la  fotografisë Kelin dhe gjithashtu mbiemrin e tij. Kel Marubi (1870-1940) vazhdoi traditën fotografike shqiptare. Ai fotografoi të gjitha klasat shoqërore, duke përfshirë lypësit. Me ardhjen e shekullit të ri, ai përsos teknikën e re e fletëve të thatë me xhelatinë argjendi, e cila lejoi një cilësi më të madhe në punë , me kalimin e kohës bëhet I preferuar i Ballkanit për të fotografinë profesionale dhe zhvillimin e negativëve.Brezi i tretë i dinastisë Marubi është e përfaqësuar nga Gegë, i biri i Kel, i cili në vitet e njëzeta ai shkoi në Paris, ku ai u diplomua në studio e  Lumiere Brothers. Gega ka aplikuar teknikat më moderne të këtij arti, duke përdorur rrezet infra të kuqe, djegien nga dielli dhe foto.Gegë Marubi fitoi çmime të rëndësishme ndërkombëtare, në 1936 në Bari dhe në 1938 në Selanik. Ai jetoi deri në vitin 1984, duke lënë një depozitë prej rreth 150.000 fotografive të marra në mes të viteve 1858 dhe 1950, konfiskuar nga diktatura rreth 1970. Sot këto imazhe, të ruajtura në muzeun:” Marubi “të Shkodrës, Shqipëri dhe krenarisë janë të mbrojtura nga UNESCO, edhe pse - shkruan Andrzej Stasiuk në një artikull të kohëve të fundit në L'espresso -në muze vetëm rreth tridhjetë%  janë të ekspozuara."Pra, Garibaldi - përfundon gazetarimund të kishte për të ikur në Amerikë, por Peter Marubi mundi të përfundojë në Shqipëri një vend evropianë  ë ishte më i vjetëri në Evropë." Në 1856, Pietro Marubbi (më vonë Marubi), fillimisht nga Piacenza dhe emigruar në Shqipëri, në fillim të njëzet viteve të tij hapi një studio fotografike që menjëherë u bë një pikë reference në Shkodër. Duke mos pasur fëmijë të vetin, ai i miraton ato të kopshtarit të tij Rrok Kodheli dhe kujdeset që të lejojnë një trajnim fotografik në Trieste. Pasioni për studiot fotografike dhe dëshira për të vëzhguar kohën e tyre me një sy modern dhe estetik, transmetohen nga një fëmijë në tjetrin për më shumë se tre breza.Në vitin 1970, Gegë Marubi i dhuron shtetit shqiptar të gjithë arkivin negativ të familjes dhe emërohet si përgjegjës. Gjesti i tij i bashkangjiten edhe fotografë të tjerë të qytetit (Pici, Jakova, Rraboshta dhe Nenshati) të cilët vendosin të depozitojnë koleksionet e tyre në :”Fototeka Marubi”, sot një nga trashëgimia më të rëndësishme fotografike evropiane.Kështu filloi historia e Muzeut Marubi të Shkodrës. U hap në vitin 2016, ajo përfshin një arkiv prej mbi 500.000 negative që përshkruajnë familjet, qytetarët, ushtarë, politikanë dhe tregtarët lokalë dhe kalimin në Shkodër, momentet e përditshme dhe ngjarjet historike nga mesi i shekullit të nëntëmbëdhjetë në fund të shekullit të njëzetë. Imazhet e gjurmojnë jetën e qytetit, të kapur në aspektin e saj historik, social, kulturor dhe antropologjik përmes një fotografie dokumentare dhe artistike në të njëjtën kohë, e cila sot kontribuon në rindërtimin e më shumë se një shekulli të kulturës shqiptare.