Ilir Muharremi: Psycho

“Psycho”, romani më i ri triler

Këto ditë pritet të del nga shtypi romani më i ri “Psycho”, i autorit Ilir Muharremi. Njëherësh ky mund të konsiderohet  edhe romani i parë shqiptar  i këtij lloji dhe trajtimi  (triler)  që rrëfen për erotizmin, ironinë, humorin, ankthin, trishtimin, dëshpërimin, psikopatinë, kanibalizmin, muzikën psy-trans, shfrenimin..... Libri botohet nga shtëpia botuese “Artini”. Në shtije do të jetë në librarinë “Artini” në Prishtinë si dhe librarinë “Pena” në Prizren.

Ngjarja në roman është kjo:

Kryepersonazhi i cili me plot dëshirë identifikon veten me Mike Taysoni-n, rrëfen jetën e tij në një bar nate i ulur në banak dhe karshi tij qëndron një kameriere jo shumë e bukur.  Mirëpo, ai është boksier i dështuar, pasi që gjen kënaqësi në bixhoz, ai humb tërë pasurinë. Nga ky dështim, gruaja e tij divorcohet dhe ikën me të dy fëmijët e saj. Kjo ndikon shumë në personalitetin e tij, dhe ai strehohet në shishen e qelqtë të alkoolit. Gradualisht fillojnë t’i shfaqen simptomat e psikopatisë dhe devijimi i personalitetit, por në një rrëfim intim me vajzën e banakut, ai tregon për fëmijërinë e tij. Ai kishte torturuar kafshët, dhe i vetmuar me orë të tëra rrinte pranë zjarrit. Simptomë e një psikopati të vërtetë. Ai shtiret si i ndjeshëm, por nuk është i ndjeshëm dhe nuk duhet t’i besohet, por vajza në banak i bindet sepse psikopatët kanë shumë talent t’i bindin të tjerët. Ajo rrëshqet në rrëfimet e “ëmbla” të tij. Gjatë dialogut, ai herë-herë me vështirësi mbanë raporte të mira me të, sepse psikopatët çalojnë shumë.

Rastësisht në këtë bar ai në distancë takon një njëri të veshur me shije i cili është edhe në pozitë, por aq bukur i përshtatet kryepersonazhi, saqë e bind të shkojnë bashkë në banesën e tij. Kur hyjnë në banesë, ata llafosen, nxjerrë revolen, nga dëshpërimi kryepersoanzhi tenton ta vras veten, me pahir vret personin tjetër. Kjo është vetëm një inskenim nga ana e tij, sepse ai e  vret me qëllim t’ja pres gjymtyrët e trupit. Pas vrasjes ai fillon ta pyet veten: “. A jam kriminel? Natyrisht se jo, vetëm luftova për ekzistencë, të ushqehem. Luanët sulmojnë në tufë, po ashtu edhe ujqit.  Kur ngopen shtrihen dhe pushojnë. Por, unë do ngopem me mish njeriu që është shumë i shijshëm, ngjanë më tepër me mishin e peshkut dhe të derrit. Kombinim i përkryer. Më i shijshëm bëhet kur i shtohet kripë, piper dhe hudhër. Pak edhe pikant, tamam i fitohet shija e mrekullueshme. Mishi i njeriut është shumë i këndshëm, ngjanë edhe me atë të viçit por, jo, nëse viçi është i njomë, mishi i tij është më i shijshëm se i lopës. Ka shijen e veçantë ky mish. Është i butë, shumë i butë si i derrit ose i dhisë. Shumë e preferoj pjesën e muskujve, kofshën ose pulpën e këmbës këto janë më të preferuat e mia. Ta copëtoj më parë, t’i mbështjell mirë copat dhe t’i fus në frigorifer.

Më herët, viktimën e parë dhe të dytën i mashtrova ngaqë u shtira si homoseksual. Pasi u njoha në internet me viktimën e parë, dolëm në kafe, lozja mirë rolin e homoseksualit, por më parë e vërejta se viktima ishte homoseksual, dhe homot nuk ekspozohen në qytetin tonë. E binda dhe e drejtova në shtëpinë time......” Autori gërmon në psikikën e njeriut (kryepersonazhit), është detajist në të gjitha imazhet, situatat dhe figurat. Që nga fillimi, zhvillimi dhe përfundimi nuk ka ndarje klasike, me kapituj ose nënkapituj. Kurban tjetër bëhet vajza nga banaku të cilën e torturon me torturat më të famshme mesjetare. Ja pjesa e torturës e shkëputur nga romani: “Së pari dua t’i përvëloj gishtat me thupër ose shufër të metaltë, apo t’i shkoq thonjtë ngadalë. Dua ta mbyllë gojën. Ashtu, e tashmë nuk do të dëgjojë njëri. Ma jep dorën e djathtë, mos rezisto bushtër, jo, kot e ke unë jam sot Zoti yt, parajsa dhe ferri. Unë e shkruaj të ardhmen tënde ndërmjet dhimbjes dhe vdekjes. Ti je kurbani im. Ma jep gishtin e vogël, ashtu, ose me thikë ta pres së pari një gisht më mirë. Të thash mos rezisto, e vdekur je, por dua si hiena për së gjalli të pres në copëza të vogla. Kjo është hera e parë e imja sepse viktimat i kam vrarë të gjitha, e pastaj mishin e tyre e kam pjekur.  Ta thërras  Zotin, ose kënd ke dëshirë të të shpëtojë, që të  mos ta presë gishtin. Thirre Zotin po pres unë pesë minuta i ke kohë....... Zonjë, lëvizini? jeni në dhomën time. Mos flisni, vetëm më dëgjoni. Do filloj tash ngadalë t’i nxjerrë organet  e brendshme zonjë, dhe në fund kokën të cilën do ta vendos në pjatë të rrethuar nga portokajtë. Pas krejt kësaj do ta bëjë një selfie pranë trupit tënd. Lëkurën do ta heq sepse nuk e pëlqej.......     Çdo njëri tashmë është bërë murtajë dhe kancer për shoqërinë, këtë vetë shoqëria na ka ofruar dhe unë jam krijuar për t’i shtrydhur e vrarë kolektivisht qelbësirat zonjë. Në këtë rast jeni ju. A ka ndonjë zgjidhje, si të shpërbehet ky helm? Më trego, dhe unë do të liroj. Edhe nëse shpërbehet prapë bëhet në mënyrën e kancerit dhe murtajës, pastaj epidemi hakmarrëse si mendim i shpëtimit dhe këtu tashmë ju po shihni gishtin e Zotit? Ky është zbatim i tokës, vetë natyrës, është ligj, kurrë nuk mund të thyhet zonjë. Shërimi është vetëm përmes vdekjes, kjo e keqe superiore eliminohet veç me vdekje dhe spastrim ekstrem. Unë po kënaqem teksa po e shoh shkatërrimin ekstrem. Vrasja është bamirëse në këtë rast, sepse viktima shtyhet të shohë veten vërtet siç është, ja heq maskën, zbulon idiotësinë, poshtërinë dhe helmet dalin në dritë. Po ja shtroj pyetje vetes dhe ty zonjë: kjo botë po rrëshqet dhe po vetëvritet në padije, a do lindin njerëz superiorë të cilët do pështyjnë mbi dogmat dhe përveç anashkalimit do asgjësojnë të sëmurët dhe të dobëtit ngaqë botën e kanë helmuar? Ardhmëri për superiorët, vetëm kështu bota zgjidhet nga e keqja zonjë.....”

Në fund ndodh një e papritur dhe gjërat fillojnë.........

Ilir Muharremi është autor i gjashtë librave:

“Djalli në qytetin tim” 1996 (poezi),

“Dera e fundit e çmendurisë” 2003 (poezi),

“Van Goghu kosovar”, 2010 (dramë).

“Drama” (Unë me veten, Kafeneja). (dramë, komedi),

“Moskuptimet”, 2016 (libër shkencor),

“Psycho”, 2017 (roman)