Kulturë
Qazim Shehu: Një grua
E hene, 02.01.2017, 09:55 AM
QAZIM SHEHU
NJË GRUA
Në mbrëmje kur humb në mall muzgu
Dhe malli kërkon të shpëtoj prej tij,
Një grua më preu rrugën,
Eh,më falni zotëri…
Në mirësinë keni të më shoqëroni,
Pak çaste, fare pak,
Ju burri im mund të bëheni
Gjer tek rruga ku brryli i saj bën lak…
Dikush më ndjek nga errësira
Dhe jam vetëm e kam frikë,
I thashë hutuar nga dëshira
Nga hutimi që më shpoi si thikë
Se burrë i saj mund të bëhesha
Dhe ajo krahun më futi me rrëmbim,
Dhe vërshonte nga gjoksi i saj aroma
Dhe sytëi ndrisnin me gëzim…
Veçse pak caste, se tek bërryli
Pikërisht aty,ku tha,
Ajo u shkëput si dylli
Që papritur zjarri i ra…
Në munda ta shpëtoj nga dikush
A s`munda të sillem me të,
Veçse muzgu dridhej me gulçe
Dhe mendjen në kokë s`ma la…
Tani dal shpesh tek rruga
Dhe me sy atë e kërkoj
Po gjithë gratë më ngjajnë të bukura
Dhe muzgu më rëndon tjetërsoj…
PERIFERI
Qyteti nga gurmazi nxjerr tymrat
Që i bloi nga gomat e makinave,
Në periferi të tij , aty na pështyn,
Po periferia me egërsinë e errësirës
Qytetin drejt hutimit shtyn..
Qyteti nuk na do ne të vonët
Dhe s`e duam, po s`guxojmë
Të ikim prej tij,
Kaq vite ëndrrën na e lodhi
Imazhi i pakapshëm i qelqit në kaltërsi,
Kur lamë pas të boshatisura fshatrat,
Atje në malësi.
Për ta mbajtur këtë ëndërr të gjallë
Ndoshta ai na pështyn,
Dhe për t`u kthyer në vatrat me mall
Ai na shtyn…
Përderia periferia e egër
Drejt në qendër me ulërima
Dhe me një ngrefosje të thekur
I hyn…
VËRVIMË
Syri i legjendës u shua në gur
Ku tjetër mund të shuhej
Veçse aty.
Se legjenda lindi nga një gur,
Nga një lule e kësaj toke,
Nga dëshirat për të ngritur mur
Fortesash dritëplote.
Dhe duke u ruajtur në gur
I hap qepallat ngadalë,
Ky sy që bëhet gur
Dhe guri sy i gjallë,
Që sheh legjendat me radhë…
Legjendën e mollzave të mjeshtrit
Legjendat zemërgure të dashurisë,
Legjendat e flokëve të shirave
Që u prenë nga rrufe stuhish,
I sheh ai gur dhe i ruan
Në memecërinë e tij që flet,
Syri i legjendes hap vështrimin
Në xixat që ai shkapet
Prej idhëtimit të viteve
Dhe gëzimeve të pakta
Që luluan e s`u panë krejt…
GISHTAT E DIELLIT
Gishtat e diellit e ngrenë tokën për supesh
Dhe e ngrenë nga ngjyrat që ajo kujton se i ka.
Dhe ngjyrat i bien si luspa të tepërta
Ngjyrat e floriti të tij ajo mba.
Dhe i hapin në ajrin e vorbulluar
Mijëra dritare ku hyn
Çdo ngjyrë e bekuar
Që lind nga dielli babaxhan.
Vetëm ato dritare që njeriu
Në anë të gabuar horizonti i vuri,
S`mund të arrijë me gishta dielli,
Që i zgjat ato qëkuri….
PALOSJE
Unë nuk jam bujk ,pashë babanë
Si e kthente palën e dheut përmbys
Si tufa e një floku që hedh një vajzë
Dhe mbulon me të sytë.
Që atëhere mësova të kuptoj
Se nga palosje e dheut lind një filiz,
Ndërsa nga tufa e flokëve tjetërsoj
Mund të lindë një vështrim
Që ëndrrën gremis…
NJË LUNDËR
Një lundër është një lëvozhgë
Që lindi nga arrë e thyer e bukës së detit,
Një kurriz peshku që u zvoshk
Nga legjendat,
Krahët e valës ia kapën
Endjen e lundrimit
Dhe e venduan në breg…
Tani dallga s`i ikën shqimit
Dhe kokën me tjetrën përpjek,
Të sheshojë udhën e ujërave të thinjura
Për lundrën që do niset shpejt…