Beqir Buzuku: Misionarja e mirësisë

Beqir BUZUKU

MISIONARJA E MIRËSISË

(Të lumes Nëna Tereze)

Në prag të lulesës të stinës së rinisë

Gonxhja* u hodh në një rrugëtim të gjatë.

Në ç’drejtim vajti? – pyesnin shoqet ,

Duke mos ditur për cakun e saj të largët.

Rruga e jetës nuk dihet ku të degdisë,

Ecja nëpër të nuk është e lehtë,

Për t’iu shmangur të gjitha zigzageve

Lypset për të qenë  mendjemprehtë.

Në Kalkutën në skaj të botës ajo shkoi,

Shkoi e shtyrë nga ndjenjat humane;

Atje të varfërit vuanin për përkujdesje...

Gonxhja për ta ishte nënë e përtej nëne.

Planet e saj nuk ishin të rëndomta,

Dallonin nga ato të vajzave të tjera,

Ajo gjithnjë parashihte hapa konkret

Që duhej të shpienin kah shendvera...

Ajo vajzë  e spikatur sikur yll shndëriti,

E një ditë zbarkoi në cakun e synuar,

U  mirëprit nga të varfërit e nga paria;

Aty iu dha titulli misionare e merituar.

Pluhuri i harresës nuk e mbulon dot

T’madhin emër të simbolit të mirësisë,

Pa mëdyshje puna e vet e ka ngritur

Në majë të lavdisë dhe të përjetësisë...

Vepra  e t’lumes Nëna Tereze ka shkëlqye,

Shpërblimi  N o b e l  është vulë dëshmie...

(*Gonxhe  Bojaxhiu emri dhe mbiemri origjinal)