Afrim Caka: Mulla Osman Musli Rrenci!

MULLA, OSMAN MUSLI RRENCI!

Nga Afrim Caka

Ne gjakovarët e kemi një shprehje “të luftosh me vdekjen dhe me gënjeshtrat e tardhtarëve” është një nga më të shpeshtat e ligjerimin timë.

Vijojnë orët e sulmit nëpër falltore e çajash rus dhe në TV - “Klan Kosova”.

Orët e mbrëmjes. Përgatitet thirrja për sulmë. Ka ca kohë që janë grumbulluar trupat vullnetare për prerje kokash shqiptare dhe për të bërë betimin e besnikrisë përpara Erdoganit, sulltanit të kohës “moderne…!”.

Mulla Osman MUSLIU me i shëmtuar se tjetri!

Ashtu siç i kishte ndodhur kombit shqiptar në kët rrugëtim ferri gjashtëqindvjeçar, nuk kishte qenë lehtë të shpjegohej. Pyetjet janë të shumta për Mulla rrencin: ç’kishim ne më pak se se të tjerët, që i shtyri tardhtarët si Mulla i dreqit të orjentohet nëpër këtë terr Osman? Ose, ç’kishte më shumë kjo amulli që mund të zgjonte smirën e të tjerëve? Së fundi, ç’fajë kishte bërë Fahriu???

Së pari, për nga pasha e gënjeshtrës, toka ishte e para që shkelej e tradhtohej nga shumë hoxhalalar si: Mulla i dreqit, Shefqet Krasniqi e Fuad Ramiqi që e prodhuan Lavdim Muhaxherin etj!

Mulla Osmani në panik, duke kërkuar mundësinë për t’i ikur me çdo kusht tradhtisë, Mulla ishte i treti që duke menduar se kishte gjetur një zgjidhje:

“Prishjen e paktit me Fuad Ramiqin e Shefqet Krasniqin!?”.

Thënë shkurt, braktisjen e atdheut.

Xhamitë i ngjanin një teatri kukllash, ku në të njëjten foltore luhej herë drama me emrin tradhti e herë ajo e ulërimës drejte Sirisë. Në vegullin e të çmendurit, rrencit Mulla Osman Musliut dhe të ndjekësve të tij, “shqiptarë” ishin një rracë e mallkuar me përzirje gjakrash tashmë, pra një pakicë, përzirje shqiptaro-turko-arabe, thënë shkurt, gjysmearabi, pra, me dashje. Pa u qartësuar asnjëherë se cili është Mulla rrenci, gjysmë i padijshëm, si shumica e gënjeshtërëve hoxhallar në Dardani, ishte i vërteti dhe togfjalshi i tij i rremë ndaj intelektualit dhe publicistit Fahri Xharra të cilit natyra ia ka dhënë bukurinë, mençurin dhe guximin.

Kotë e ke!

Turp o Mulla rrenci, o i poshtër!

Ai kërcnon me gënjeshtra intelektualët e sotëm e të djeshëm, duke lënë të nënkuptohej se, më shumë ishe me turqit e djeshëm e të sotëm, pezmin e kishte me shqiptarët e vërtet, pezmin e kishte me një publicist, me një shkrimtar dhe me një njohësh i shumë gjuhëve të huaja, i ftuar në TV, duke theksuar gënjeshtrën e radhës, PEZMIN ndaj Fahriut dhe gjakovarëve intelektual. Shkurt, shpalosi atë tradhti që e merrte për testamentin turko-serb dhe të etërve të tij, pa i shkuar ndër mend se të tilla testamente ishin kryekëput të rreme. Porositë të vijnë apo të vinin zakonisht nga vajet turke e serbe, pse jo edhe greke…!

Natyrisht që je i blerë dhe i shitblerë?

Në këtë luftë, në këtë gënjeshtër, si e the, a ka lidhje me pyetjen: kush e bënë këtë dhe kushë fshihet pas teje dhe kundër kujt je nisur?

Do të mjaftonte vetëm shembulli i gënjeshtrës së tij, Mulla rrenci i perandoris osmane, që si një gjysmëshqiptari gjak humbur, prej të njejtit shtet të korruptuar që do të duhej të ndalonte prej kohesh me dekret sjelljet dhe predikimet e tyre fetare në gjuhën arabe dhe tradhtit e tyre, për të kuptuar se ç’nyjë tragjike e kishin ngërthyer fatin shqiptarë.

Në këto genjeshtra, në këtë luftë maskash hoxhallarësh e Mulla Osmanesh, kombi shqiptar humbë cdo ditë imazhin e saj në Botë. Jo rrallëherë në historinë e këtij populli ky lloj hoxhallarësh zerzop e rrenca, në vendë që t’i vinte në ndihmë kombit që i “përkasin” ktheshin kundër tij dhe kundër Skënderbeut… O Mulla, o rrancë i poshtër…!

Ende pa u fashitur zhurma turke për ta ndërruar historinë, një murmurim hijenash të pafundme dhe më njërin gishtë të ngritur përpjetë në ndërim të fantazmës turke apo arabe zotëroi kudo. Kjo vjen, me sa duket, ngaqë, si rrëfimi historik, si ai mitik, vuajnë mos kryerja e detyrave ndaj atëdheut. E veçanta e moskryerjes së detyrave është se ajo, vetëm është e pandreqshme, por nuk mund të jetë veçse e tillë. Me fjalë të tjera, ndreçja, moskryerja në këtë rast do të bien ndesh me arsyen e të qenit hoxhallar e rranc, e më pak atdhetar.

Në të vërtet, thellbi i gënjeshtrës së Mulla rrencit, nga çdo anë që ta ktheje, ishte ndarja dhe rigjetja e një mëmë të re turko-arabe. Kronika dhe gënjeshtra në TV për Fahri Xharrën, intelektualin e publicistin e madh, ashtu ishte si ajo gënjeshtra e dy neoosmanëve të rinj e të vjetër: nga një “shqiptar” e një gjak humburi, nuk ishte veçse çështje spiunësh e servilësh turk, njëfarë nënshqiptari, që gënjeshtrat e tij ndaj Skënderbeut dhe ndaj Fahri Xharrës do t’i përdorë me togfjalshet e tija edhe ndaj kombit e flamurit me përçmim që gjithsesi mishëronte turpin e tij.