Ilir Muharremi: Poetët idiotë

Poezi

Ilir Muharremi

Poetët idiotë

Frymëmarrja dhe zemra diktojnë krijimin

Atë nga vetja që fjala nuk e kupton e as peneli

Ripërsëritja ngufatja përpiqet ta shtjerrë, ai ikën

Tentojë t’i kthehem e kur i kthehem

Përdori fjalën më të shkurtë e të fuqishme

Poet idiot manipulues i fjalëve

Poeti i dobët ngjyros fjalinë, krijon estetikën humb esencën

Poeti i thellë depërton në esencë me fjalë të butë të thjeshtë

Vlera është në të kuptuarit e jo abstraktuarit

Ku shohin dritë, jetë dhe ngritje këta poetë mediokër

Që ngjyrosin fjalën sikur laviret nga jashtë dekor e brenda baltë

I ikën rimës e ju kthyen heshturazi

U liruan në varg fals

Fjala peshon nga shpirti, por ka kuptim

Sipas tyre mbetet në ajër dhe e tërhequr drejt abstraktes

Këta majmun nuk pinë birrë e as verë

E shtirin dehjen nuk e njohin shpirtin

Luftojnë me estetikën vetëm se shabllon kuptojnë poezinë

Poezia mund të mos ketë fillim

Në shumë raste historike ajo ka fillim

Metodë e të kopjuarit dhe imituarit

Krijesë e lindur njeri

O poetë përktheje shpirtin

Fjala nuk ka intuitë

Ngjyra nuk ka nuancë

Tingulli zhurmon në ajër plasaritet

Poetë bëhu arkeolog i shpirtit tënd

Mos kërko forcën e fjalisë të përdorur si grim

Lej këto pudrosje mos ngjaj me kufomën në morg

Thyeje kuptimin e universit për syrin

Shpirti nuk është për syrin e as mendjen

Ndjeje forcën e tij dhe këtë shkruaje

Jo me fjalë dhe fraza të dëgjuara

Mos bëjë kombinime nga poetët e mëdhenj

Më mirë shkruaj si një fëmijë dhe pikturo si ai

Lejo pak sinqeritet hiqe vellon lavire egjiptiane

Nëse shkruan vepër shkencore je i mangët

Dalloje shkencën prej poezisë

Nëse je poet prapë ndiqe esencën e jo fjalën-grimin

Shkenca është poezi në vete dallon me vërtetimin dhe esencën

Poetët idiotë vazhdojnë vargun e bukur

Këto krijesa u krijuan veç për vesh

Zhurmojnë nga jashtë timpanet

Brendësia as që tentohet

Ka vend edhe për ta në këtë univers

Shkallët janë të ndara

Më mirë që nuk u ngjiten dhe mbeten të kënaqur këtu ku janë

Tentuan të kapin realitetin

Ai është i thjeshtë

Gjuha e abstraktuar është hiç dhe interesante

Çfarë u tha s’ka rëndësi

Më vjen të vjellë nga këta poetë-kancer

Dhëmbët e tyre janë zverdhur nga çaji e jo nga vera ose rakia

Tymosin duhan dhe pozojnë me ata gishtërinjtë që ju dridhen

Frikacakë idiotë ndaj vetes dhe neve

Asnjëherë nuk i mbyllen sytë të dëgjon nga brenda

Fjala e rëndë u shkrua kinse

Fshehën pas saj që s’ka fare kuptim

Unë e dua poezinë me kuptim e jo lojë fjalësh

Polemikë fjalësh vdesë në ajër

Kuptimi shtyn përjetësinë

Mëson gjenerata të ardhshme

Fjala estetike i bënë vetëm të pozojnë

Sa janë të përkryer në dukje e bosh në spirtualen

Ajo mbyllja e syve te kthimi i nostalgjive

Nostalgjitë vijnë nga historia ose e vërteta

Kjo nuk ju pëlqen

Ne ndiqemi  nga esenca

Jemi të ngutshëm sipas tyre

Thonë: Fjala jonë ka rënë nuk ka peshë, shkruaj më ngadalë

Puna nuk dobësohet te poetët e esencës

Poetët e estetikës pushojnë

Botën këto miza e shpijnë në valle

Për njeriun jeta e tij ka shumë kuptim

Ai është roli kryesor

E harrojnë se në thellësi të shpirtit s’ka estetikë

Por, ujë që rrëshqet nëpër trup të njeriut

Ky ujë e urren ngjyrën dhe vallen e kotë