Poezi nga Dumitru Ichim

Poezi rumune

 

Dumitru Ichim

 

VARREZA “E SHËN PREMTES”

 

Për here të parë

mbaje këpucë me taka

dhe të kuqt e buzëve.

Ishte hera e parë

kur guxoja

t’i sjell një vashe

një trandafil, me ndruajtje,

dhe në koncert ta ftoj.

 

Ndoshta dhe sot

mund të të zbavisë mendimi

si shkëpusje petale pas petalesh –

për gjetjen e lojës së dashurisë…

 

Mbaje asokohe

këpucë me taka prej gozhde

dhe të kuq për herë të parë në buzë.

Ishte trëndafili im i parë,

i lagur nga vesa – duke kënduar,

dhe të pyeta, pothuajse duke qarë:

-A s’ta merr mendja se i dhemb?

-Është një lojë, është një lule ,

ma jep tëndin se është i rradhës…

 

***

Sot më shkrove të të fal

se asokohe nuk e dije,

ishim të rinj…

Më fton, si kaherë, në koncert,

por nuk e din se në vend

të sallës së atëhershme,

me trëndafila,

është sot varreza…

 

Sa mund të jetë rritur

“E Premtja e Madhe”?

 

 

“DHE MOJSIU DUKE MËSHUAR

ME SHKOP NË SHKËMB”

 

Të pyes përsëri kam frikë,

dhe megjithatë

mos vallë të ketë qenë ndonjë engjëll,

që mund ta ketë thyer

nga pakujdesia

shtambën e zemrës sime?

 

“Jo engjëll, ia priti Mojsiu,

por unë – me shkopin e hekurt,

gurin tënd të pamëshirshëm

e flakërova

nga  qielli.

 

Zemër e keqe dhe koprace!

E vërtisje tinëzisht gurgullimën e lumit,

duke e frenuar rrjedhën e valëve

që të mos shpërthejë përjashta!

 

E mbaje të kyçur freskinë

si në zgërbonjën e rrumbullaktë të kajsisë,

në kohën kur shpirt i njeriut të etur

lypte lëmoshë si një beduin i degdisur

në shkretëtirën e zjarrit të fashitur...

 

Një lot

mbi shtambë të ketë rrjedhur,

do mjaftonte të ma ketë dhënë,

për zbutjen e buzëve të etshme.

Vallë, a s’pate mundësi të dëgjosh

grushtat duke trokitur në mur?

Zemra, shkëmb dorështrënguar!

Drejt teje bërtita herën e fundit

porsi Zoti përmbi kryq:

“Kam etje!”

 

 

LEJOJI KOHËS…

 

Lejoji kohës…

Madje dhe tre kapsallitje!

Vaji i prurë

 

Është nga ulliri që ishte

Kryq i ylberit.

 

 

EMRI I GJARPËRIT

 

Edhe gjarpërit duhej t’i jepej një emër,

se ishte i bukur si një gjerdan rruzash

të cilin e pat humbur nëpër kullosë

Konstelacioni i Virgjëreshës.

 

Adami ishte vetë.

Dinaku

përvidhej përballë tij në ale:

“Kush të tha t’më japish emër dhe këshillë

pa e ditur se kush është gruaja?

Je i sigurtë se Ai t’i ka ngulfatur

përgjasimet e Tij në veten tënde?

Ndoshta i ndjeri ka ofsharë

pas meje.”

 

Kur i Lartëmadhërishmi zhurritej në parajsë

pat fryrë në zemrën e Adamit

petalet e guximit

veçse të orkidesë

dhe pat përmendur Evën dhe Adamin

gjysmë-zemra e tij, gjysma tjetër femër.

 

Qe lavdëruar Adonai,

me psaltirionin dhe harpat,

e krejt lundrave të parajsës.

 

Ishte diç nga muzgëtimi

kur Eva duke parë gjarpërin

i derdhi nga një huall qortimesh,

kështusoj:

“Si ndodhi të mbetesh pa emër?

Vetëm unë britmën tënde e di.

Pritmë nën mollën e lulëzuar!

Vij dhe unë,

një çik më vonë!

 

E DASHUROJA NJË VASHË…

E dashuroja një vashë.

Në flokë kishte narcise.

Nuk ishin prej meje.

 

Qe tre ditë po bie një shi!

I imtë. Gjurmëve të saj.

 

 

ATJE DRITA RRITET PËR SË LARTI

 

Dashuria

nuk ka gojë ore

të na e përkujtojë

se është për tepër vonë tani

kur pahershmëra

mes nesh ka mbetur

si një llambë pa fjalë.

 

As dielli

nuk ka gojë orniku.

Nga ana e tij

që vetëm nga Zoti

duket,

gjendet sekonda – pasqyra e Tij.

 

Atje drita

drita rritet për së larti,

porsi dashuria nga kënga ime,

që gjithmonë

është një e pathënë tjetër.

 

Vetëm  në krahët e mi

je ti,

gjeth dhe lule e degëzimeve.

Sekondën solare

me buzët tua

pakohësinë e pij.

Mbylli sytë dhe dëgjo:

A po dëgjon se si drita

nëpërmjet nesh ngjitet së larti?

 

 

KURORA E PEMËS

 

Dashuromë

siç vetëm pemët

dinë të dashurojnë.

 

Pa fjalë.

Përqafimi –

thithja e rrënjës

deri në stërfund të glinës

lindje

e dritës.

 

Koha e tyre?

Pranverë apo vjeshtë -

vetëm gjethe.

Përjetësia?

Është në çastin e lulëzimit

të tëhuajëzuar

nga  fontanat e diellit.

 

Kur pemët dashurojnë,

çdo degë shndërrohet në fyell,

e paligjshme është çdo gjë që mund të jetë ligj.

Mençurisë nëse do –

epja artizanin poem të Dashurisë!

 

Kur do betohesh,

mbi mbishkrimin e trungut,

shuplakat tua në fërgëllimië

do dëgjojnë si zemra e tyre

po skalit një ikonë.

Do të jetë për Atë që

çdo peme të dashuruar

ia ka dhuruar

kurorën më të bukur.

KUR U PUTHËM…

Kur u puthëm –

Kajsija e hënës së plotë…

Shkundej tani.

 

Petalet po bien… në baltë,

Siç po kalbëzohet shiu!

 

 

MOS E DËGJONI HERAKLITIN!

 

-Me një lule më lartë

më është dielli i djeshëm,

kështu në gjethin e tij

na ka lulëzuar kajsija,

nga Orioni i heshtjeve të gërshetuara.

 

-Porsi ju ishin edhe ata.

Vinin nga e nesërmja

me duart

këngë në këngë.

Vetëm për një kohë

patën qenë prehje,

gjumë,

plisa dheu,

pastaj krejt shtigjet e lëngut tim

nga hiçi patën kërcyer,

duke shpërthyer

nën brava dhe dryrë…

 

Dhe ja përsëri,

nga dora në dorë.

Nga kënga në këngë –

prilli e puth majin,

nga frika e kohës,

në muguj po fshihen,

por e zbathin

dhe pasojnë flatrat e ëndrrës.

 

Me një pëjetësi më lart,

nëpërmjet një puthjeje,

më vjen dielli i djeshëm,

dhe duke përsëritur,

tinëzisht buzëqeshi kajsia:

-Mos e dëgjo Herkalitin!

Kur je i dashuruar

asgjë nuk rrjedh,

gjithëçka lartësohet!

 

 

NË TINGUJ RRUGA…

 

Në tinguj rruga

I lakon jargavanët,

Mbrëmavet mbi ujëra…

 

O, vaj mjellma!... Vallë

Mos po fundoset vishnja me fluturat?

 

 

FONTANA NË BRIGJET E DREJTPESHIMIT

 

Pasi që kadexhiu

Ta ndreqi,

siç diti më keq,

Kryqin e stërnyjshëm,

siç duhej të të mundojë

maskarai,

mbi një dru të ngërdheshur

si gjaktari.

Në mbrëmje

erdhi te ai

bisha

me engjëllin

dhe e lutën t’ia skalisin fontanës

vijat e dhogës.

 

***

Për Ty

ç’mund të dredhë pena?

 

Me drurin e drejtpeshimit

në lartësohet kofa

nga thellësitë,

pa u përngutur,

me qartësitë Tua,

dhe buzët Tua të zhurritura,

me pëshpëritje i pyet:

“A po të dhemb kryqi?”

 

Nga fisi i kryqit

më kanë  skalitur ç’ësht e drejta,

me gdhendje sopatash e këmesash,

këtu në përmbushje të pyllit,

me atdheun e tërë Të pres

së paku për Pashkë të zbresish,

nga kryqi, mbi tokën tonë,

dhe nëse e sheh se hesht deri në dhogë

është se atëherë

kur të Eturin e prek

me buzën Tënde kupën time të drurtë

drita përulet në lëndën e tij

deri atje ku uji po hesht

dhe i fërgëlluar, me freskinë e tij,

Të përkulet dhe lutet.