Sejdi Berisha: Shih defterin atdhe

Cikël poezish

Sejdi BERISHA:

 

SHIH DEFTERIN ATDHE

(Rrugëtim apo elegji e vargut tim)

 

1.

Sa herë atdhe

Rinia të tha lamtumirë

Larg teje ngelën

Me shkrumbin e lirisë

Me etjen për bukurinë

E me vuajtjet tuaja barrë

 

2.

Sa herë atdhe

Lamtumirë të thanë

Sytë e djemve që i rrite

Sa herë me emër të azilit

U ngujuan nëpër depo

Me emrin e rrejshëm

Qendër azili

Ku edhe aty i rrëfenin

Ëndrrat e tyre rinore

 

3.

Sa herë atdhe

Për Ty gjaku u përcëllua

Pas grilave e bodrumeve

Një copë bukë për ta fituar

 

4.

Sa herë atdhe

Nga malli për Ty

Mërgimtarët u bën poetë

Edhe këngëtarë elegjish

Për t’i kënduar këngët

Me plagë loti

Për ta ledhatuar

Ballin e lodhur Ty atdhe

 

5.

Pse gjithnjë kështu

O, atdheu im

Nëpër mote e shekuj

Edhe nëpër histori

 

6.

Sa herë atdhe

Të rinjtë e tu

Me zemër të thyer

Nënave

Lamtumirë u thanë

Duke të bartur Ty

Në shpirt e në mendje

 

7.

Po tash, atdhe

Pse po tretën të rinjtë

Prapë refren i mallkuar

Sërish prapa grilave

Të shkapërderdhjes së qenies

 

8.

Azil...

Si të shlyhet kjo dhembje

Se gjiri i nënës

Se aroma e tokës

Edhe freskia e ujit

E gjuha e ajrit

Në Ty atdhe

Sertshëm rrisin shtatin

Rrugët janë plotë kujtime

Kujtime kujtimesh

 

9.

Sa herë atdhe

Edhe unë kam vendosur

Të të them lamtumirë

Por dot nuk hapej asnjë rrugë

Se Ti atdhe

Pa ne je si nëna që nuk lind

Si ara pa bimë

Si ora pa tik-takun e vetë

 

10.

Sa herë atdhe

Fëmijët t’u janë daktisur

Shih defterin

Nëpër botë shpërndarë

Kudo që zënë rrënjë

Të gjithë për Ty i kanë këto fjalë:

Ti atdhe, shkrumbi im

Dashuria ime që nuk falet

Andaj atdhe

Këtu më ke

 

11.

Këtu...

Edhe nëse më sheh

Me buzë shkrumb

Edhe me sy të ënjtur

Edhe me shikim të tharbur

 

12.

Eh, moj toka ime

Po histori e gjatë je

Legjendë e trembur

Nga pëllumbat në fluturim

Histori që je

Kurrë e pa ndritur deri në fund

 

13.

Ty toka ime

Të dua më shumë

Se në Ty

Brenda e jashtë

Është madhështia e jetës sime

Që askush tjetër nuk mund ta ketë

 

14.

Qeshu e krenohu atdheu im

Se tek e fundit

Loti dhe urata ime

Ka për të rritur

Ka për të forcuar

Ashtu siç dua unë

Krejt ashtu siç ke qenë dikur...

 

NËN URËN E QYTETIT

 

E tash...

Çfarë tash

As sot nuk ka kafshatë buke

Nën urën e qytetit bëhet gjumi më i ëmbël

Sepse gurgullima e ujit të merr me vete

Por edhe duhma e plehrave të lë zgjuar

Rrotullohesh në krahun tjetër

Ndeshesh me faqen akull të fëmijës

Që ngritë zjarrmi çmendurie

Por në mëngjes qetësohem

Kur dielli na drejton shikimin

Matanë kah godinat

Ku gjumi është gjumë

Ëndrra ëndërr

E shikimi shkrihet në buzëqeshje...

 

Pastaj

Një grimë gëzim bën dritë

Unë me fëmijët

Fiks në orën dymbëdhjetë

Në kuzhinën e popullit

E përlajmë nga një pjatë supë

Pastaj tërë ditën hareshëm rri stomaku

Deri atëherë kur nis të terrojë

Kur duhet menduar për gjumin

Nën urën e qytetit

Apo duhet kërkuar tjetër vend

Si në hotelet me shumë yje...

 

E tash...

Çfarë tjetër

Njëri cull më ka thënë se do bëhet

Jo kryetar por engjëll

Për ta pëlcitur botën me lumturi

 

Po shpresoj në fjalën e tij

E tash rri gëzuar

Me gjithë përcëllimin që kam...

...

Athua a është kjo e vërtetë

Por

Nuk është kështu çfarë thotë vargu im

Nuk e besoj...

 

E tash

Çfarë tjetër...

Përveç se simfoni mëngjesi...

 

NGANJËHERË...

 

Nganjëherë...

Kur diku lartë në qiellin blu

Më mbërthen kujtimi

Njeriun e kërkoj

Shumëçka për t’i shpjeguar

Së pari do t’i rrëfej

Për plasjen e tokës sime

Për dritën në bjezgë pishe

Për krahët e përgjakur të shqiponjës