Kulturë
Bahri Myftari: Patrioti
E diele, 10.11.2013, 05:33 PM
Patrioti
Tregim nga Bahri Myftari
Arsen
Malo kishte ardhur në kryeqytet vitet e fundit. Të gjithë familjen e pati punësuar
rreth Pallatit të Madh të Kulturës. Me tezga ambulante për secilin; tregtonte
cigare, çakmakë, stilolapse e kinkalerira të tjera. Vetë
shërbente
prej mëngjesit e deri në mbrëmje mu aty poshtë shkallëve kryesore, e shoqja
prapa pallatit, klientët e së cilës më të shumtët ishin artistë të operas dhe
baletit, dy djemtë, të dy në moshë shkolle kishin zënë dy krahët anësorë. I
pesti anëtar i asaj familjeje të thjeshtë, djali i madh, pati marrë kurbetin. Arsen
Malo nuk qahej për mund, për lodhje. Ai fshatar derdeng, që i pati mbirë ndër
duar kazma e lopata, tani, në atë vend të privilegjuar, nga ku mund të shihte t’i
parakalonte tërë kryeqyteti; burra, gra, të rinj, vajza të bukura, djem të veshur
shik, të huaj të të gjitha ngjyrave; të bardhë biond, të zez kokorodh dhe të verdhë
me sy prej ketri, ishte fat i madh për të.
Nuk e
zinte kurrë me gojë vendlindjen, vendin e origjinës, ndonëse ajo krahinë jo vetëm
brenda përbrenda, por në tërë anën e Ballkanit Perëndimor ishte e pashoqe. Me
male të lartë, dimër të butë e me borë të shndritshme deri në pikun e verës,
pllaja e lugina që do ta shkulnin azmën me forcë. Me frutikulturë të hatashme,
mollë, ftoi që e mban aromën për gjatë tërë vitit, arra që çaheshin me dy
gishta të dorës, rrush, me lëngun mjaltë, që nxirrte atë rakinë me famë deri
matanë Atlantikut dhe verën që po çante edhe në tregun francez. Ja, tërë këtë mbrekulli
të krijuar prej zotit dhe njeriut, e kishte harruar. I vetmi që e lidhte me
origjinën ishte patrioti i tij, Klodian Guri. Klodi pati lënë në gjysmë fakultetin
e agronomisë dhe nëpërmjet një kursi 6-mujor ishte konvertuar në jurist,
profesion që, për fat të shoqërisë nuk e ushtroi kurrë. I mbetur pa punë, dhe i
papërfillur prej shokëve të vet që tashmë gjendeshin në majë të pushtetit, ai,
Klodian Guri ngriti një organizatë të tipit OJQ, të cilën shpejt e inaguroi si
fondacion me një emër pompoz, fondacioni “Atdheu e bijt” por edhe këtë emërtim
e zëvëndësoi shpejt, e pagëzoi instituti “Fati i shqiptarëve nëpër botë” edhe
pse, pas kaq vitesh me kufij të hapur, ende nuk kishte vajtur qoftë dhe një herë
në Tetovë a Prishtinë. Arsen Malo krenohej me të. Klodian Guri ishte perëndia. Vërtet
Klodi ishte bir fshati, por për nga shijet, për nga mënyrat se si vishej, se si
mbathej ia kalonte edhe spitullaqit më të madh të kryeqytetit. Këpucët,
kostumet, deri dhe kollaret ishin të blera në dyqane speciale... Dhe Arturi,
shok i Klodit, mësues matanë Dajtit, thoshte se Klodi ishte pa punë, ishte... E
pabesueshme! Ziliqar i madh ky kokëmadhi i Matit, i jepte fund Arseni.
Shpesh
Klodi fliste në radio, dilte në televizor, por kur botonte ndonjë shkrim në gazetë,
Arseni lumturohej.
Atë ditë gazeta
qëndronte tërë ditën mbi tezgë, kthyer me kast për nga emri i autorit: Klodian
Guri, president i institutit : Fati i shqiptarëve nëpër botë. Patrioti im ky,
jemi prej një fshati, kemi kullotur dhitë bashkë, pa kur ishim fare të rinj, bënim
dhe ca punë të tjera atje në korije... Përfundonte faqe të tjerëve i gëzuar
Arseni. Dikush për qejf të Arsenit, i hidhte një sy tangent shkrimit, një tjetër
lexonte nëpër buzë adresën, e një të treti fjala president, e habiste krejt. Sido
që të ishte, kjo reklamë pati bërë të vetën. Kjo e pati shpëtuar prej Ludvigut,
policit të bashkisë që, edhe pse mbante një emër mbreti, kishte një sjellje
prej halabaku. Kërkoni dy paketa në ditët qyl. Edhe pezullimin e aktivitetit të
të dy djemve, se me gjasë ishin në moshë shkolle, po ajo reklamë, po ai emër, e
prapsoi.
Mbi të gjitha,
djali i madh në Itali, ishte përfundimisht punë e Klodit. I pati dhënë 5000
euro, po pse kanë të ngopur ata nëpër ambasada! Kështu Arsenit i pati thënë Klodi
dhe ai s’kishte pse dyshonte. Madje, edhe kur krejt pa dashje i vërtitej
dyshimi, përskuqej deri tek veshët.
Një mbrëmje
korriku, vonë, pas një dite të nxehtë e të lodhshme, e tërë familja, po bënte
bilancin e tregtisë për gjatë dy javëve. Djali që shërbente në krah të djathtë të
Pallatit të Kulturës sepse nguronte të fliste.
Ai, i
turpëruar, hante fjalët dhe shifrat. Të tjerët i thanë të qetësohej. Atëherë,
djali shpjegoi : Një vakt dreke Klod Guri e pati thirrur në shtëpi. I kishte
treguar faqen e institutit në internet, mbushur plot ftesa e falenderime nga
shumë vende të botës, madje edhe prej Amerike. Zgjidh, ku do të shkosh? i pati
thënë ai djaloshit. Prej asaj dite e këtej, Klodi vjen e më kërkon... Të merr
lekë, të kërkon lekë? U nxeh i ati.
Kur e
shoqja po bëhej gati të largohej, ai e ndali. Edhe atë diç e mundonte. Mjaft,
mjaft, i foli vetes. Nuk mund ta mbante më fshehur. I tregoi asaj se në kredinë
e vogël që kishin marrë për të shlyer qeranë e vitit, gjysmën ia kishte dhënë Klodit.
Borxh, borxh, për fjalë të nderit... u ngushëllua. Më premtoi se nuk do të kalonte
ora e jo dita nga afati i caktuar... Por, ... kanë kaluar dy javë dhe ai... E
shoqja s’po duronte më. Shkoi tek djemtë. Arseni mbeti vetëm. E mbërtheu një dhimbje
stomaku gërryese. I kërrusur mbi vete e gdhiu natën. Të nesërmen, nuk la vend
pa kërkuar. Fakti që ai e kishte hapur lojën deri edhe tek fëmijët ishte e rëndë,
tepër e rëndë! Ku ta gjente? Më i sakti, nëse nuk do tallej, ishte Arturi. Ai
gjendej kollaj. Sipër, tek kafja. Për ç’punë më pyete, i tha ai sipas avazit, për
ç’zyrë? Nuk ka zyrë patrioti yt, zyrë për të, është gjithë Shqipëria.
Ziliqar,
zemërzi, iu hakërrye Arseni.
-Forca e fjalës!- ia ktheu tjetri duke i shkelur syrin.