Ilir Muharremi: Mbi ekzistencën

Mbi ekzistencën

Nga Dr. Ilir Muharremi

Në këtë jetë nuk pretendoj të jem më i miri. Jam i dëshpëruari. E panjohura të ngrit në piedestal. Jam një i ngopur i lozur me tërë atë që e njoh. E shtrydh veten, por nuk e njoh. Nuk përpiqem ta njoh, madje as kam nevojë ta njoh. Unë i pazgjedhuri, por në kontakt me jetën e njoh atë që dua të njoh, diçka tjetër vendos në vend të vetes. Pse, kush jam unë? Ai që duhet, duhet të mendojë. Ajo vendos. Ndoshta femërore udhëheqëse, por prapë vendos, e jeta ecën. Shkruaj sikurse në esenë e mëparshme. Trokitjet vazhdojnë, çdo gjë rrokulliset. Unë i penduar me jetën, me vdekjen që do të vijë, por duhet të vijë, nëse nuk do të vijë çfarë kuptimi do të kishte? Sikurse iluzioni i fundit i pakuptimtë, i pavëmendshëm. Në fëmijëri kuptojmë atë që duam, jo atë që është, por nëse është çfarë duhet të jetë. Asnjë kuptim, as drejtësi, jeta vazhdon, duhet të vazhdojmë edhe në melodinë e fundit. Askush nuk e kupton Modiljanin, Pikason, Van Goghun, por jeta vendos. Ajo që duhet është. Ne jemi, endemi si të pakuptimtë, si gjenetikë, trashëgimi. Çdo gjë që endet është pengesë për të vazhduar. Vazhdojmë, individualitete dhe prapë jemi, duhet të jemi, një ekzistencë e pakuptimtë. Asnjëherë nuk jemi në dijeni për atë që loz me ne, megjithatë e pranojmë, ani pse jo pse na shoqëron. E jashtmja nuk na pengon, ekstraverzja, ndikimi ynë. Pa psikologji jemi individualistë. Erdhëm kështu e prapë jemi. Ani pse duhet të jemi. Asgjë e keqe në këtë tokë. Kuptojmë çfarë duhet të kuptojmë, çfarë na pëlqen për timpane të edukimit. Edukimi si pranim për ne. E jashtmja në shoqëri me të brendshmen. Pse vazhdoj nën pengesën e gjërave. I luftuari, i sfiduari jam. Vazhdoj të marr frymë, të jap atë që marr. Pa borxhe kjo tokë, kjo jetë. Nuk e di fundin, ndoshta fundi është në pikënisje. Halucinacione, fantazi për t’u shprehur diku, për t’u kuptuar, ose çfarë përfiton nëse kuptohesh? Beson, je i sfiduar, por ajo vazhdon të të mundojë, ajo mospikënisja, mospërgjigja. Por vazhdon, duhet të vazhdojë. Gjithmonë dehemi për të harruar, për ta sforcuar realitetin në mendim, por është e kotë. Vjen sipas dëshirës individuale dhe na bën individualistë. S’ka gjë. Pranojmë si servilë të jetë ekzistenca, prapë pa njohuri. Vazhdon të na godasë pamëshirshëm në qelizë, në pore, në ekzistencë. Dhimbja. Ajo na bën poet. I përkulemi nëse duhet të vazhdojmë, të përfitojmë. Krejt përfitim individual për t’u shumëzuar në bashkësi. Nuk jemi filozofë: Aristotel, Kamy, Sarter,,, Jemi vetëm vëmendje e Anshtajnit të çuditur në këtë botë. Ajo ndodh, ne e kuptojmë nëse duam. Por, shpesh nuk e duam dhe jetojmë. Pa kuptim. Apo kuptimi është mbi atë që e plotëson. Lëvizje, përmbushje, për t’u zbrazur. Ani, le të vazhdojë mbi përjetësinë e dashurisë, mbi poret tona të ngrohta, të cilat nuk lëkunden. Nëse lëkunden, xhelozia i shkund. E kuptuar për ata që e kuptojnë. Vazhdon si enigmë. Le të vazhdojë. Kështu duhet. Kjo jetë e panjohur, e cila bëhet e njohur më vonë shkundet nga ethet. Surrealiste e ëndrrave ndoshta më e lehtësuar vazhdon, çdo gjë duhet të vazhdojë. Jemi krijesa në vazhdimësi. Piktorët, artistët krijojnë me instinkt, shpejtësi të padefinuar. Vetëdija nuk ka fuqi t’i kapë. Kjo është ajo që duhet të jetë. Pse të vazhdojmë mbi artin apo të kërkojmë? Le të vazhdojë të ndriçohet gjenetikisht mbi poetët, filozofët, artistët e vërteta, që duhet të triumfojë. Jemi një. Prapë vazhdojmë të jemi një. E dëgjojmë atë që na udhëheq. Le të na udhëheqë. Ajo udhëheq. Jeton. Kjo botë enigmë, vulgaritet, muzikë antike e trashëguar. Në letër mendimtari paraqet atë që e ndjen me ndihmën e instinktit. Ndoshta kjo është e vërteta shtazore që na trashëgon. Ajo që dëgjojmë në të kaluarën. Të kaluarën që na mëson për të vazhduar apo si pengesë për të ecur. E ardhmja diçka për vete, pa ndihmën e saj, por pa të dyja nuk ekziston kuptimi. Fare hiç. Pa kuptim, sepse e kërkojmë. Le të vazhdojë mbi egon tonë. Jemi një rreth absolut që kërkon pikënisje mbi atë që nuk ekziston. Vazhdo miku im, jeto mbi pikënisjen e fundit se kështu je më lart si Markezi që pohon se kënaqësia nuk është lart, por poshtë, ose si Nietzche: përjetësi, një breg me pikënisje. Nuk duhet inteligjencë gjermane njerëzore, por individualiste për ta kënaqur botën. Vazhdo miku im të kënaqesh me momentin e jetës që shpiku përjetësinë. Vazhdo. Prapë vazhdo. Ti nuk vendos mbi vazhdimin matematikor. Matematika nuk ekziston. Ajo llogarit atë iluzionistin, por jo artistiken që vërsulet mbi realen. Arti, nëse bashkohet me matematikën, klith mbi zotëruesen, ngaqë thërret fuqinë. Fuqia sfidon individualitetin me ndihmën e kolektivit, sepse individualisti, edhe pse është i fortë, është nën kolektivin. Gjithnjë individualistët u shpikën për të bërë gjëra. Vazhdojmë. Le të vazhdojmë...