Ilmi Veliu: Kokën lart (Kadri Manit)

Ilmi Veliu

KOKËN LARTË  (Kadri Manit)

Kokën e mbajte lartë, prej ditës kur u linde
Tradhëtarin, armikun, po edhe mikun, e binde
Dhe u plasi truri
Ua mbushe sytë me lot
Për ty kësulëbardhin
Që u rrite në këtë tokë.
Aty, ku të ra koka, trupin e ngrite
Amanetin e të parëve, në zemër e ruajte.
Qëndrove ballëlartë, kundrejt armikut
Para shpirtkeqit, po dhe  zemërligut.

Me trupin drejt e ballin lartë
Edhe kur ti thyen eshtrat me dajak
Kur tu vërsulen qentë e gjarpërinjtë
E ti trishtuan pleqtë e fëminjtë.

Kur ta dërrmuan shtyllën e kurrizit
Ti regjën plagët me kripë,
Ti u bëre shkëmb-mbishkëmb,
-pa frikë.

Ashtu  trup drejtë dhe kryelartë
Të goditën kërbaçët e parë
Dhe kur ti shkulën thonjtë me danë
Ta shtypën gjakun në damar,
Ti, qëndrove dhe nuk e ule kokën…

Ballin e mbajte lartë
Edhe  kur të mungoi liria
Ti mbulonin gjurmët, që flet historia,
Dhe ta mohuan fisin,të parin.
Të gatshëm, të ta zhdukin edhe  varrin.

Kryelartë, kur të ndoqën
Shtrënguan, ndrydhën e shtrydhën
Të mbështetën për mur,
Ti u bëne murë, gurë mbi gurë.

Kur të lidhën në pranga,
Mbërthyen e gozhduan,
Të shanë e pështynë,
Ti e mbajte kokën lartë.
Dhe i  mundove sadopak.

Kryelarti ka bukurinë e vet
nuk gjunjëzohet dotë e as pështyhet lehtë.

Kafshatën e mjerimit, kur duhej ta kapërdishë
E mbajte premtimin, që me trupin drejt të rrishë
Po edhe kur të mbyllën në  qelitë e Kosovës
Në Kazamatet e Dubravës
E zandanet e Goliotokut.

Të ligut kurrë nuk iu përule
Ballin e mbajte lartë, nuk  e ule.
Të keqit nuk iu përule e as gjunjëzove  kurrë
Edhe  kur të mori vdekja
Me kokën lartë, si burr.

Ps. Ngushllime shokëve dhe familjes.