Lis Bukuroca: E para dashuri

Lis Bukuroca

E para dashuri

(kushtuar  N.R.)

Xhani,

Po mbyll telefonin...Ndjesë? Mirë, edhe pse dekada më vonë, por ai vetë pat mbëltuar

S’ ishte detyrë e tij, të zgjedhë të dashurin e motrës; edhe nga të tjerët qe ndihmuar

Kujtim për Ty mbetet: i çiltër, vezullues, naiv, i shtrenjtë dhe në shpirt ngurosur

Dashuria është e pafajshme, Xhani, e nxirosë njeriu i sëmurë, njeriu i rrembosur...

Kupidi:

Gjatë pushimit shkreptinë shikimet e praruar

Në oborrin e shkollës, skuqur mollëzat tua

Dy vështrime, pastaj nxitove e turpëruar

Rrahjet e zemrës, desh më ngulfatën mua!

Shkallëve:

Me fustan dallgëzuar, kombinezon qëndisur

Me flokë valëzore, e bukur si zanë mali

Këmishën e bardhë, deri në fyt kopsitur

Shikimi tretë, shitim, frymën më ndali!

Në dalje:

Me shoqet tutje, çantën duke shtrënguar

Fshehurazi pas teje, për të mësuar shtëpinë

Edhe katër herë ktheve kokën, ndjehesha i ftuar

Mbylle derën pas, pash qiellin dhe luta Perëndinë.

Letërkëmbimi:

Rita t’ i shtrydhte letrat e mia, tinëz në dorë

Në çdo pushim, vetëtonin vështrimet tona

Buzëqeshje, por të matur dhe të përkorë

Lexonim e rilexonim, deri në orët e vona!

Xhani:

Dhjetëra letra qenë shkruar, muaj të tërë net me dritë, të gjata e gjumë çakërdisur

Çdo ditë para pasqyrës, veshje varfërore, por e dëlirë, vetëm për ty shpirtndritur

Së shpejti do të takoheshim, më shkrove, ditë e natë përgatisja shprehje e fjalë

Ç’ ka do të ndodhte në takim, e pas takimit, kur dhe ku do të ritakoheshim vallë?

Pikniku:

U përvodhe nga shoqet, me ecje lozonjare

Tek shelgu lotues arritëm me nxitim

Me aureolë shndritëse si rreze polare

Gjë s’ më binte ndërmend! Epsh dhe Shtangim!

Guximi:

Të putha dorën, zemra përjashta desh më doli

Sy pulitur e shtrëngove plot ngrohtësi

Si  e magjepsur, lëshove kokën mbi gjoksin tim

Të përkëdhela flokët dhe ofshana me ngashëri.

Drithërima:

Afruam buzët vrullshëm, për herë të parë në jetë

Pa fjalë shtrënguam njëri tjetrin si në vegim

Furishëm u shkëpute, ike me vrap, Xhani, ike vetë

Me sy të përcolla i shituar, i pari dhe i fundit takim.

Juda

Vëllai yt me dy tjerë dhe të dashurën e tij pranë

Më mbërtheu për krahu, me shumë harbutëri

Rrefkëtoi me piskama, paskëshim bërë hatanë

Dekada pas, ndjesë për atë vëlla, për atë dashuri?

Ah Xhani!

Shkaku:

Thuaj, siç fali Krishti, mund ta fali edhe unë,

Por Xhani, rrënoja të tilla, nuk falin Perënditë

Nuk i falen vëllait, atit, ndjesa ime s‘ vlen shumë

Jo kur rroposen afshet, jo kur rroposen dashuritë!

Pasoja:

Thuaj vëllait, ta qajë vetëm bijën e helmuar

Për dashuri ajo në amshim paska ikur

Ndryshe nuk e falë as djalli i mallkuar,

As krijuesi i dashurisë, vet Zoti i ndritur!

Mizoria:

Xhani, shtrëngoja receptorin i zemëruar; vëlla dhe prindër kundër bijës, me vrull e tërbim

Zëri yt disi më qetësonte, njeriu mplaket e dashur, ai mbetka, i njëjtë deri në çjetim

Të përfytyroja plot njomësi, në piknikun e shkollës; engjëllore, qëndisur me ojna e petale

Të dashurit tanë Xhani, vrasjen quanin nder, kurse dashurinë, marrëzi dhe vepër penale!

Karma

Oh, Xhani, e di, dhe Çika është njeri me shijet e veta, me dëshirat për këtë jetë

Ta përqafojë kohën, para se ta godasë fatkeqësia tjetër, do mbetet i shtangur vetë

Mund ta përlajë një tjetër mallkim, e të përfundojë si birbo e babazi i zgjebosur

Të mirat kthehen, dhe të ligat Xhani: rrëgjohen nga mëkati, njerëzit e marrosur!

Shkaku dhe Pasoja:

Jemi prodhim i antidashurisë, i njerëzve turpshëm të trullosur, deri në vetëdëmtim

Shumë jetë të katranosura...ndoshta rishihemi lart, në qiell, atje në amshim

Këtu nuk mundëm, Xhani, këto kujtime i shkrova zemërplasur e me lot në sy

I trishtuar, pse ai vetëm të përulura dhe pa ego, i donë bijat dhe motrat e tij!