Poezi nga Xhavit Gasa

Xhavit Gasa

BRËNDA AVLLISË 

Po ziheshin,

Një ditë,

Një shtëpi

E vjetër,

Dhe një vilë.

Të dyja,

Ishin në

Të njetën avlli.

Ik moj shëmtirë.

Se po,

Ma prish bukurinë,

Pamja jote,

E shëmton avllinë.

Thoshte vila.

Me mendje madhësi.

Faj nuk

Është imi,

Tha shtëpia e vjetër,

Të dyja,

Një pronar kemi,

Ai më largon,

Dhe askush tjetër.

Ç'keni,

Pse ziheni,

Pse shaheni,

Të dyja,

Aty do të rrini,

Ju tha pronari,

Brenda avllisë,

Shtëpia e vjetër,

Është e kohës komunizmit,

Vila e kohës demokracisë.

Të ndërtova,

Me mure prej balte,

Ty shtëpi e vjetër,

Se  me gurët,

Çimenton dhe hekurin,

Ndërtuam tunelet e bunkerët

Prandaj nuk të prish,

Aty për muzeum,

                  Do të rishë

                         Se i duhesh historisë......

FOLA ME MIGJENIN.

Të gjithë,

Shohim ëndrra në gjumë,

Flasim me të gjallë,

Flasim me të vdekur

Një natë të tillë unë

Fola me MIGJENIN.

Folëm gjatë,

Me njeri-tjetrin,

Shumë halle qamë,

Si poeti me poetin.

Ai më tregonte,

Për kohën e tij,

Askush nuk më çensuronte,

Fjala ishte e lirë,

Kurrë nuk ma prenë fjalën,

Edhe kur flisja keq për qeverinë.

Më vjen keq.

Migjenit unë i thashë,

Që ike shumë i ri nga kjo jetë,

Por ishe edhe me fat,

I thashë Migjenit përsëri.

Pse më tha Migjeni,

Unë nuk desha,

Të vdisja aq i ri,

Unë e doja jetën,

Doja të shkruaj shumë poezi.

Nëse do të,

Jetoje më gjatë.

O poet i fjalës së lirë,

Fjalën do ta prisnin me sopatë.

Dhe ti do të mbylleshe në qeli.

Ah!

Sa dëshirë kisha,

Që kjo ëndërr,

T'zgjaste pa fund,

Me Migjenin e madh të flisja,

Kjo bisedë t'mos mbaronte kurrë......