Poezi nga Silva Ternava

Silva Ternava

EJA ...

Eja të fal përqafimin

Të dhuroj ëndrrat

Në varkën e detit t’ëmbël

Te lundrojmë drejt pikëpjekjes

Ku  s’na gjen njeri

Të harrojmë gagarisjet e kohës

Siluetë në skaj të botës...

Të strehojmë në shtrojer

Stinë aromëgjelbër

Te fluturojmë reve të bardha

E yjet mbledh n’shuplakë

Marshojmë shtigjeve flakë

Të mundim akrepat e kohës

Mes gjallimit e vdekjes!

PËRFULIME

Me vargje u përfëlita

në dallgë deti u qulla,

Maleve zhagitem

fushave përpëlitem

Penda ime ngjyrë gjaku

Përfulima pa ndalë

gjer në Krujë të Skënderbeut

në Butrintin antik

Gjirokastrës gurët ia lava

Syri kaltër pafundësi

ëndrra (s’)më fle n’Çamëri

koha kafshon dhembjen

e lumi rrjedhë prajshëm

Gjarpëron për Manastir

me plagë nën sqetull

ofshan Kala antike me sy kah Skupi-a

mbledh shkronjat

një bujtinë n’Hanin e Luginës

një copë diell prej Prishtinës

Ibri përlotet n’ Mitrovicë

Trepçës flaka i del

tymon deri n’Ulqin

mbi Kullën e Oso Kukës

në msojtoren e Pukës

përfulime në vapor

njelmësisë t’Adriatikut

Në Shkodrën e urtisë

Në qytetin e fikut

Në ullishten e magjisë

janë ijet e Etnisë…

SY MË SY

Derisa percillja ylberin

ç’ më doli një re e zezë

eh...

Shpërndau ngjyrat,

apo më trembën ca shqetësime

Sy më sy me kristalet

Ngjyrëplot shkëliqme

Me afsh mallkova rezezën

Që shprish akordin mrekullis

Më magjepsë

më bën të harroj qoftë për një çast

anagaramet e tërthorta

Perpiqem t’i shërbej shpirtësis

e vetmuar

pikturë në murë

freski ylberi gurrë...

O sa më pëlqen kjo freski ylberi

Në dritaren time t’ vetmisë

Më mbështjell trupin e njom

Fare pa pikëpyetje,

Pa pikë të çudisë

E më valvitë

Në djepin e dashurisë ...

Silva Ternava

25/02/2012

Aucklnd -Zelanda e Re