Një libër i ri me poezi nga Erina Çoku?

Gjurma e gjethes

Thuajse gjithnjë, sa herë mendohemi e përpiqemi të gjejmë një përse brenda nesh, erëra fryjnë në thellësi të shpirtit tonë e gjethe shpërndahen.

Ardhjet e të gjitha mëngjeseve janë të bardha, thuajse të pakapshme dhe lënduese, por na  pëlqen të marrim pak qiell kur agu na sjell tejdukshmërinë e jetës.

Ritmi i ngjan pothuaj regëtitjes, frymëmarrjes, një vallëzimi me sy të mbyllur e shpirt të lirë.

Asgjë s’na ndal e asgjë s’na e trazon ecjen këmbëzbathur.

Kudo ka pemë e ti ke lirinë, sepse ti e ke mundur trupin tënd, qenien tënde të zakonshme. Lartësuar prej kësaj rendjeje ku shpirti fiton e ndjenjat paqtohen, gjurmët e pakapshme të gjallimit janë aty e na rrëfejnë për nesër...

Erina

Ardhsh?m

Vij,

dhe nuk gjej m? asgj?

paska mbetur vet?m buz?qeshja e mbrame

q? lash?

kur koha dhimbte n? mua

si një s?mbim i sjellë nga vran?sia

si nj? dashuri me em?r t? pap?shp?ritur

Erdha,

dyert kan? ngjyr?n e zbeht? t? harres?s

nuk puthiten m?

veçse r?nkojn? n?n prekjen e but?

aq sa dit?t q? nuk t? njoha

aq sa or?t q? m? mori malli

Do t? vij,

vjeshtuesh?m larg?sia r?ndohet n? heshtje

dit?t ankohen se era fryn e s’marrin dot rrug?

p?r atje, p?r mb?rritsh?m...

krejt si zgjimi i nj? shpirti

krejt k?nduesh?m, mir? e di...

Etem p?r ardhje

mb?shtillem n? nj? pritje

kudo, kurdo mund t? t? gjej...

Ardhur kam,

n? labirintin e shpirtit tim t? t? sh?tis

ty,

q? veten pyet ku rrug?tesa ime ?sht?

si nj?her?...

sa nj? hap q? vet?m d?gjohet

stin?s s? padukshme.

Ardhje e ëngjëllt

Ti je bulëza ime,

krijesë mahnitëse e çdo mëngjesi

më përfshin me vështrimin e pamatshëm

që pyet me kthjelltësinë e ujshme të pafajësisë

Ti je qeliza ime e përsosur

e më dhuron sythe delikate të një frymëmarrjeje

që muzikuar e ka shpirtin tim me ardhjen tënde

në këngëzimin e jetës

Ti e përgjallove krejtësinë

që unë ta dua më në fund ajrin

e të gjej së paku një përse....

Është e imja buzëqeshja jote përkundëse,

ndërsa ti vjen me gugatjen e jetës duke më dashur

me shikimin e plotë që e nxë shpirtin tim krejt të ngazëllyer

Je si një qiell i bukur që emër s’i vë dot kush

E shqisa  ime bëhet vrapuese për në ty

teksa dëshirueshëm dua ta rrok qenien tënde të qashtër

Në mëkimin e kohës

Qumësht i ëmbël i vetëdijes

Mëton veç diellin e ngrohtë të së tashmes

e nuk e kursen rrëzëllitjen

Ndaj keq s’më vjen tek i shoh minutat të ngjizen

e të bëhen lodër për gurgullimën tënde

që rrokullisur tej e ka lëngatën e përditshmërisë mahitëse

Ndjesia e bardhë e prehjes buron nga ty,

e ëngjëllt, nanuritëse

Mund ta mbash në duar fluturimin e shpirtit të mëmës

ai i përket gjallimit tënd të lëmuar

që ngazëllen ajrin me aromën e paqtë të përqafimit

E i ka bërë të gjitha fjalët të heshten

Se asnjëra s’di ta thotë

ardhjen tënde

O sythi im i bekuar!