Poezi nga Timo Mërkuri

Timo Mërkuri

Sofra  e shtëpive tona.

E varfër sofra jonë, një fetë bukë

lyer me dritë hëne

                              dhe rreth saj

një trumbë fëmijësh që çukisin përralla.

Shkojnë shpejt të flenë

                              të përqafojnë babanë emigrant

duke shaluar ëndrat, si një kal me flatra.

Eh, Shqipëria ime, Atdheu i refugjatëve.

Rikryqëzim.

Kryqin e Golgotës

                        kaq shumë e mbajta në shpinë

sa dhe vetë u shndrova në një kryq.

Eh, moj Shqipëri e kryqëzuar tek unë

Dhe unë mbeta i kryqëzuar te ty.

Po kush do na e ndezë qiririn vallë?

Apo do ringjallemi përsëri?

Në Krujë

Te kjo kala e lashtë, emra kapedanësh

                 derdhur në bronx a gdhendur në mermer

si trarë ku mbahet historia.

Shkruaj dhe unë emrin tim, në një gur bedene

të vogël, si fletë thirrje ushtrie.

Deti i hidhëruar

Qyteti i trishtuar, ulur në prag të shtëpive

dhe një hënë e dëshpëruar, që tenton të vetmbytet.

As sot s’erdhën djemtë nga kurbeti. As nesër s’vijnë.

Nga lotët e derdhur është hidhëruar deti.

Pothuaj e zakonëshme.

E sollën në arkivol nga kurbeti. Dhe kuja

si një thikë na godet në gjoks papushim.

Gjashtë jetimë. Dhe një vejushë. Dhe dy pleq.

Dhe heshtja jonë që pi duhan në dhomën e pritjes.

Edhe këtë vjeshtë….

…fushave të Vurgut,  plugu s’ra.

Heshtja leson dhimbjen.Dhe në muzg

Ferrat nxijnë mbi të si dregëza mbi plagë.