Ilir Muharremi: Amedeo Modigliani

Ilir Muharremi

Amedeo Modigliani

Dëgjoj muzikë vetëm për vetën

Tingujt shpirtëror shpërfaqin imazhet e Amedeo Modigliani

Vena e kuqe kafshon qëllimshëm egon

Dehem ngase dua të dehem, jo sepse duan

Jam i mbyllur në individualizmin tim

Më qartë dëgjoj melodinë

Krijoj skenën e pa krijuar në kohën postmoderne

Pasionohem në portretet me qafa të gjata, e me sy të pa definuar

I lirë jetoj autori, nuk e dinte gjatësinë e jetës, po sikur ta dijë, nuk do ishte ai që është

Pablo Pikaso ngriti në superlativ penelin e tij, objektivisht e kopjoj

Dergjej për kohën, penelin, ngjyrën, portretin

Ishte poet i figuracionit dhe i ngjyrës

Kopjoj jo vetëm modelin e objektit

Por, syrin si pasqyre shpirtërore

Madje ka shënuar: “Kur ta kuptoj shpirtin, do ta pikturoj syrin”

E kuptoji në të pavetëdijshmen

Zbrazëtirën e syrit shpesh e linte

Nën ndikim të ëndrrës përshtatej në realen

Dehja përdorej si instrument krijimi, forcë artistike, meteor ngjyrash

Iku si gjithë të tjerët me pa kuptimësinë e shpirtit dhe pa përgjigjen e shkuarjes!