Zyba Hysa: Poezi nga vëllimi poetik "Lumi kërkon detin"

Foto nga përurimi i librit "Lumi kërkon detin"

 

Zyba Hysa

 

Poezi nga vëllimi poetik "Lumi kërkon detin"

 

 

Lumi kërkon detin

 

Isha lumë,

S'mund të flija gjumë,

E pse lumi kërkonte detin,

Diga pritë u bë,

Tërbimi i tij tërbohej,

Vërshimin vetvetja priti

E shpirti veç dhembje gëlltiti...

 

Kur diga u ça,

Vërshimi u derdh,

Deti pa anë mbledh!

Shpëtoi tani shpirti im,

Në det, si det,

 

Herë në lundrim, puth kaltërsinë,

Herë si dallgë, shkëmbin sulmoj,

Sio dikur vetveten time

E bëhem trime!

 

O lumi im,

 

O deti im,

Një dashuri, pa dashurinë,

Një dashuri gjer në amshim!

 

 

Biri im

 

Dua të di

gjithçka,

Që ty, bir, të përket,

Jo të ndërhyj në

jetën tënde,

Por të qetësoj

zemrën,

Që kurrë nuk

reshti së dridhuri për ty,

Jo nga

kurioziteti,

Por të mbroj nga

njerëzit që do më shumë,

Se dhe unë prej

tyre jam lënduar,

Jo të ndaj nga

dikush,

Që gjoksin rreh,

Se veç ai të

rriti,

Prej atij,

Që dhe të

lindurit prej meje e mohon...

 

Je i vogël, biri

im,

Më vjen keq ta

njohësh botën,

Duke u rrëzuar,

Kur unë kam

mundësi,

Një qiri të ndez

për të ndriçuar...

 

Mua,

Kurrkush nuk më

lëshoi një rreze drite,

Që udhën të

shihja,

Lehtas hapin të

hidhja...

Eh, bir,

Mos të duket e rëndë

fjala ime,

As zërin mos e

ngri me zemërim...

A ka nënë në botë,

Që djalit t’i

sjellë lëndime

E vendin e tij në

shpirt t’ia zëvendësojnë?!

A, ka nënë në

botë,

Që për djalin e

vetëm,

Kokën në trung

s’do të vinte

që jetën t’i shpëtojë?!

A, ka nënë në

botë,

Që jastëkun s’do

të pushtonte,

Për të fshehur

lotët e mallit,

Të djalit që

endet nëpër botë?!

Që ta dish, bir,

Sa shumë më

ngroh një fjalë,

Një vështrim,

Një përqafim,

Kthehu në fëmijërinë

tënde,

 

Kujto,

Fjalët,

 

Vështrimet,

Përqafimet,

Puthjet e mia...

 

Kemi ndërruar

rolet, biri im,

Tani,

Që ti je burrë,

Unë jam

zvogëluar,

Jam zvogëluar,

aq shumë,

Sa shpesh them:

“S’jam unë!”

Jam bërë një fëmijë

qaraman,

Që lëndohet pa

fjalë,

Jam bërë një fëmijë

pa ëndrra,

Ato janë

strehuar tek ti,

Jam bërë një fëmijë,

Që ankthi i

“gogolit” më tremb,

Se jam fëmijë pa

nënë,

Që të më qetësojë

“S’ka gogol!”

Se jam fëmijë pa

fëmijëri,

Të njoh botën më

s’kërkoj,...

 

Eh, bir,

Ti nuk ke faj,

S’e kupton

nënën,

Kur prind të

bëhesh vetë,

Do kujtohesh,

Por prapë s’do

të besosh,

Kur përsëri të

bëhesh fëmijë,

Kështu siç jam

unë tani,

Do të më besosh,

për atë Zot,

Por unë,

S’do të shoh

dot...!

 

 

Ortekun mund

 

Trishtimi,

I shigjetave të jetës,

Godit shpirtin,

Ashkla e tij,

si  top i vogël bore,

Fillon të rrokulliset,

në humnerat e pafundme të tij...

Si s’doli një pritë?!

Rrokullimat,

Morën shpejtësi marramendëse,

Topthi i vogël,

U kthyen ortek...

Kur pritej katastrofa,

Veç, ti, dashuri,

Nxore duart e forta,

E ndale,

E tharmove,

E trete,

E ktheve papritur,

Në lëngëzim jete!

 

            

Vajza e valëve

(Kushtuar Vlorës)

 

Sonte,

(Kur nata të ka hedhur mbi supe

Mantelin e saj,)

E ndodhur përballë,

Mrekullohem nga hiret e tua hyjnore,

Plot magji…

Vështrimi i

hedhur mbi det,

Mendueshëm,

Bën të besoj,

Se “Vajza e valëve”

U shfaq para syve

Dhe legjenda e saj,

U shpërfill…

 

 

“Traku” i kanaçes

 

Zgjohem me trokëllimën  e kanaçes,

Që pastruesja e rrugëve,

Padashje i fshin…

Le fshesën,

Vrapon ta zënë,

Që për dreq,

Kish marrë rrokullimë…

Rrak…rrak….rrak…rrak…

Dëgjohet sinfonía mjerane e kanaçeve,

Tek thesi që pastruesja tërheq zvarrë,

Pamja rrënqethëse,

Migjenin më sjell pranë…

 

Më në fund,

Zë kanaçen,

Xixëllim i mekët,

Zemrën lumturon…

Një “trak”’

Si një trak ankthi në zemër,

Lëshoi kanaçja kur ra në thes,

M’u duk,

Sikur dëgjova Migjenin;

“Një kokërr

miser”

Zërin e

pastrueses;

“Një kanaçe

shumë”

Oshëtimë

zërash;

“Sa për të

marrë frymë!”

 

 

Krasitje shpirti

 

Shpesh,

Na duhet të krasitim shpirtin,

Mos qofshim gabuar,

Shpirti,

Si bima e rrushit,

Do të qajë!

 

 

E dua farfërinë...

 

Kur më shumë njoh të pasurit,

Aq më fort

dua farfërinë time,

E pastra farfëri,

Bujare pa shpërblim,

E dua farfërinë!

 

 

Të dashuruarit

 

Keni dëgjuar,

Shpirtin,

Kur këndon duet

Dhe zemra,

Të harlisura,

Si fëmijë të vallëzojnë?!

Hareja e tyre,

Rrit malet

Gurët i bën të lulëzojnë…

 

 

Kufijtë

 

I kam urryer

kufijtë,

Të

kontinenteve,

Të shteteve,

Të

shpirtrave…

Ata s’na

lënë,

Të shohim

botën,

Të prekim

ëndrrat,

Të jetojmë

jetën,

Qetësisht të

presim,

Vdekjen!

 

 

Për një hap

 

Na duhej një hap,

Për të kapërcyer hendekun

Që na ndante nga bota,

Ndaj u zprapsëm për të marrë vrull,

Por u zprapsëm shumë,

Kur vimë për t’u hedhur,

Fuqitë na janë shterur…

 

 

Ajka e mbetur

 

Pas shumë vitesh,

Kur dërrasa e varrit të jetë tretur,

Pasardhësit do të pyesin,

Për ajkën e mbetur…

 

 

Gurëthyesi

 

Duart,

Me forcën e urrejtjes,

Si dy ganxha të hekurta,

Pushtojnë varenë,

(Sikur duan të mbysin mjerimin),

Godasin mbi gurin kryeneç,

Guri çahet,

Zemra si guri çartohet…

Djersa vertik,

Bie nga balli,

Si pikat e ujit,

Nga qelitë e Mat Houz-it,

Duke vrarë pak nga pak shpirtin,

Veç stërklat e vogla,

Gostitin sofrën e zbrazur të fëmijëve,

Që presin si zogjtë e Nositit…

 

 

Boll, loze me mua

 

 Dhe muza poetike,

Është zemëruar me mua,

Kokën mban mënjanë

E sytë nuk m’i hedh…

Fort më ke lënduar,

Më ke vrarë për së gjallë,

Shigjethelmëta jetë!

Nga thellësia e shpirtit,

Ballë tërmeti,

Dallgë tsunami ngre,

Më pushtojnë,

Kollotumba lozin,

Më flakin,

Si një reckë,

Mbi një degë,

Rastësisht më le…

Era e fatit,

Loz e bredh me mua,

Më tund e më shkund,

Si lavjerës varë,

Sa për të qarë!

Boll, loze me mua,

Lodrat, më s’ti dua!

 

 

Si “Fausti” i Gëtes

 

Bashkëudhëtarë,

Me “Faustin” e Gëtes,

Si ai veprova,

Si ai jetova,

Mes varfërisë me dituri…

Kërkova kuptimin e pa kuptimtë të jetës,

Fati – perëndi,

Më dha një mundësi,

E vetmja mundësi,

Më je ti…

 

 

Trëndafili

 

Kur vesa bie butësisht

E mugëtira largohet zvarrë,

Trëndafili çel mbrekullisht,

Si zemra nga dashuria e parë.

 

Trëndafil,

simbol dashurie,

I kuq, i

verdhe, a i bardhë,

Lulja

dhuratë perëndie,

Plot gjemba

degëza që të mban!

 

 

Vetëm një çast…

 

Dua të rri

një çast mbi një shkëmb,

Ku deti me gjuhëzën e tij,

E lëpin pa pushim…

Vetëm një çast,

Eshe sikur dallga,

Të ngrihet sa një mal

E të më përpijë…

Veç të shoh detin e pafund,

Në kaltërsi,

Të përhumb!

 

 

Ti dhe poezia    

 

Të dua,                                   

 

Se kurrë nuk

xhelozove,                                

             

E pse shpesh të kam

tradhëtuar,                          

           

Duke u futur në shtrat me poezinë

                             

Të jesh krenar i

dashur,

              

Me

të,                                   

  

Njësh të kam shkrirë!

 

 

Më duaj                                   

 

Më duaj!

                                

Më duaj                                   

                            

Edhe kur të shfaqem

egër,                                  

     

Edhe kur jam

traumatizuar,

       

Dhe kur fajin ta hedh

ty,                                 

Më duaj

përsëri,                                

 

Unë të dua ty,

             

Kështu,                                 

 

Mbajmë ndezur

vatrën,                             

                    

Që ndezëm dikur,     

 

Unë e ti…   

 

 

Lumi Shkumbin

 

E kam thënë përherë:

Të dy ngjasojmë shumë,

Shpesh ti hijen time merr,

E unë shpesh bëhem lumë!

 

 

Udhëshpirti

 

Shpesh,

Ul qepenet e syve,

Për të parë udhët e shpirtit,

Ato udhë,

Që eci me kë dua…

Qënkan të ndarë,

 Bashkë udhëtarët e kësaj bote,

Dikush për udhë shpirti,

Dikush për udhë toke!

 

 

Krahët e shpirtit

 

Shpirti pushton krahët,

Si një laureshë,

 Kur mbron bijtë e saj,

Për të fshehur,

Fshehtësinë e tij,

Mos ia shohin,

Mos ia prekin,

 Mos ia vrasin,

Mos ia përpijnë,

Mos i thajnë gjinë…