Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

DËBIM NGA TOKA E QIELLI

Kam takuar njeriun

më të rrallë të globit,

përdhunuesin e një

minorenie të shenjtë,

dënuar përjetësisht

nga mallkimi i Zotit,

mos pranohet në tokë,

as në qiell kur të vdesë.

Tentova të vras veten

tri herë me radhë,

tha mëkatari i dënimit

të pazakonshëm,

vetëvrasjen s’e kryej dot

me asnjë armë,

Zoti më ndal dorën

në çastin e kobshëm.

S’të pranoj, më thotë

më një zë të padukshëm,

të më ndysh ferrin,

as parajsën jo se jo,

se e kam plot femra

Edenin e këtushëm, 

dhe nëntokën ku ti,

pa mëkate s’duron!...

Tani unë pres

dhjetëvjeçarët e ardhshëm,

kur rruga për në galaktika

të jetë shtruar,

dhe njerëzit të vizitojnë

planetët e ngjashëm,

të shkoj të vdes

te ndonjë planet i pabanuar...

SHPËRBLIM PËR TË MIRAT

Pas rinisë që më shkoi

me tra - la - la,

në katër dekada

bëra miq me përpjekje.

Për katër njerëz

bëra të mira të mëdha,

dhe të katër m’u bënë

armiq për vdekje.

Me këta të katër

s’kam më gojë e sy.

Dhe ata e duan emrin tim

në pllakë varri.

Gjithmonë pyes veten,

si ka mundësi,

të  shpërblehen të mirat

me shkelma gomari?...