Kulturë
Cikël poetik nga Andrea Zarballa
E shtune, 09.07.2011, 06:58 PM
ANDREA ZARBALLA, Sarandë
12 POEZI
VETVRASJE
Pardje, brenda meje vrau veten me kallash
fjala «?ryengritje»,
e fundit, që më
nga ato që Kavafis i quan të «kumbushme».
Për çudi,
nuk më bënë pis trutë e hedhura në erë,
as u mbulova me njolla gjaku.
U vertëtua kështu, që, megjithë pretendimet
se lind mendime të reja,
nuk kishte tru,
dhe megjithëse e mbulon botën me gjak,
venat i kishte të zbrazura.
SPANJA
Spanja i provokon me këmbëngulje demat
ta vënë përpara, të tërbuar,
sokakëve të ngushta të Pablonës.
Spanja rrit apostafat kope me dema të egërsuar,
që një ditë t’i ngulin brirët brinjëve,
ta rëzojnë përtokë,
ta shkelin fortë me thundrat
sokakëve të ngushta të Pablonës
Spanja nuk e thotë brengën torturuese,
por çdo vit kërkon me insistim një vdekje
të dhunshme, të ashpër,
që atëhere që ngriti dorën,
dhe vrau vetë Poetin.
FATALISHT
Asnjë nuk e bind Marien se nuk është
gruaja më e bukur e qytetit.
Asnjë nuk e bind Teofanin se nuk është
poeti më i madh i Evropës.
Asnjë nuk e bind Luanin se nuk ka
zinxhir dyqanesh në Ballkan.
Asnjë nuk e bind Fatmirin se nuk qendron
mbi një kodër dhe nuk drejton një betejë.
Asnjë nuk e bind Teodosin
se nuk është president i një vendi të madh.
Dhe tha Pirandelo: Kështu është,
poqë se kështu mendojnë.
DISTANCA
Mbaje në një farë distance njeriun
për të mos u gjendur para rrudhave neveritëse,
para shtupës se qimeve të veshëve dhe të hundës
që të mos zësh hundët prej kutërbimit
që i
Mos e shiko fundin e detit,
kënaqu me ngjyrën, freskinë dhe llokoçitjen,
sepse po t’i shikosh fundin,
do të të bie alivania nga krimet
që kryen toka dhe i fsheh atje thellë.
Ruhu mos të të mbështjellë
wepse do të deformohesh krejt,
do të zhdukesh
si një lis i mjerë, që e shtërngoi, e mbyti kulpra.
Mbaje në një farë distance atdheun,
po të duash të provosh një dashuri unikale,
ndryshe, do të të thithi palcën,
do të të bluaj kockat si gurë mulliri
dhe do ta lë hirin ta marri era.
SHKËMBINJ
Pesë masive të bardha, të tmerrshme,
befas ndaluan mbi Korfuz.
Qielli e do ishullin e blertë,
veç, po e anulloi për më vonë zemërimin.
DENIMET
Bota moderne, e civilizuar, e hoqi
denimin me vdekje për njeriun.
Dhe la në fuqi
denimin me vdekje të popujve.
DEMOKRACITE BASHKËKOHORE
Demokracitë e përsosura, bashkëkohore,
lënë takime me diktatorët,
dalin shëtitje të zëna përdore me diktatorët,
drekojnë me diktatorët.
Kanë dhe ato huqet e tyre.
I BURGOSURI
Ka shtëpi dykatëshe me oborr dhe kopësht,
por flë në kapanon.
Ulet për të ngrenë në sallonin modern
me bashkëshortën pranë,
por ha në mencën e gjatë
së bashku me një mijë bashkëvuajtës,
Pjata e tij është prej kristali
dhe gota e birrës e akullt,
por vazhdon të ha në gavetë alumini
dhe pi çaj të ftohtë në gotë plastike.
Pasditeve del shëtijë në bregdet,
pranë detit ë freskët,
por shëtit në oborrin e burgut.
Kaluan tridhjetë vjet
nga dita që trupi iu lirua nga burgu,
por shprti i tij kryen denim të përjetshëm.
EPIDAVROS
Sapo i shkela pragun,
hapi menjëherë erashkën e gurtë
dhe më mbylli brenda.
Thirra në ndihmë një goce japoneze,
por nuk dëgjonte, as shikonte.
I harroi siç duket fjalët e babait
«Shiko, atje ku do shkosh,
përmbaje sa të mundësh admirimin»
dhe u kthye në shtyllë kripe.
Hodha një monedhe në kërthizën e Epidavros
dhe ajo mu përgjigj menjëherë:
-Ata që vonojnë dy mijë vjet të kalojnë,
i mbaj robër përgjithmonë.
E dinte siç duket,
se s’ kisha haber nga gjuha e lashtë
dhe më foli vetëm me një tingull tronditës.
UDHETIMET
Kaloi kohë që udhëtimet e vogla i braktisa
dhe fillova udhëtimet e mëdha.
Udhëtimet e vogla të çojnë në anën tjetër të botës,
ndërsa të mëdhatë të çojnë në anën tjetër të jetës.
Udhëtimet e vogla e kanë bashin gjithmonë para,
të mëdhatë, e kanë të kthyer prapa.
Të voglat përshkojnë fusha dhe dete,
të mëdhatë oqeanin e kohës.
Udhëtimet e vogla djegin kërshëri,
udhëtimet e mëdha djegin embëlsi dhe shije.
Udhëtimet e vogla pak e nga pak të mplakin,
udhëtimet e mëdha pak e nga pak të rinojnë.
SEPATA
Të gjitha dyert janë në radhë,
çdonjëra me emblemën e vetë,
me ngjyrën e vetë: e blerta, e blujta,
e kuqja,e zeza.
Ditën tjetën mund t’i shikoni
me të njejtën emblemë, me të njejtën ngjyrë,
por në pozicion tjetër: e kuqja, e blerta,
e zeza, e blujtja.
Gjithëmonë ndërrojnë vend dyert e pushteteve.
Por në anën e pasme asgjë nuk ndryshon,
të gjitha pushtetet kanë ngulur një gozhdë
ku varin sëpatat e tyre.
Janë sëpata të njejta, idem,
a thua se kanë dalë nga duart e të njejtit kovaç.
Ndoshta u farkëtuan në kovaçanën e Limnosit
sepse te Hefesti,
tek ai porositnin sëpata pushtetet.
DUARSHTËRNGIME
Çdo gjë varet
nga mënyra se si ta japin dorën.
Mundet që në pëllembën tënde të cicerojë një zog,
mund të avullojë një bukë e ngrohtë,
mund të mbash psh një trendafil të vyshkur,
ose të çmendesh nga kruarja e hithrës.
Por ajo që nuk durohet
është një pëllembë gjithmonë e tkurur,
sikur kërkon të fsheh diçka ose të fshihet,
gjithmonë e djersitur, e lagur si bretkocë
aq, sa të vjen t’i presesh për fare
duarshtërngimet.
Të gjitha varen
nga ajo që duan të të përcjellin të tjerët,
nga ajo që do ty t’ u percjellesh të tjerëve.
Sarandë, verë, 2011