Mehdi Krasniqi: Letër me rastin e ndarjes

LETËR ME RASTIN E NDARJES

U ndamë aty ku u pamë, andaj me vie turp që u shamë dhe asnjeri nuk derdhëm pikë loti, as në sy nuk u shikuam.

E tërë shpresa thuajse u verbua, u bë qorr pikëllimi, rezistenca e shpirtit ra në gjunj para medikamenteve.

Bashkë me kohën të kam përtypur si një çamçakëz. Ta kam zhgarravitur historinë si macja miun e lodhur.

Në buzët tua, në flokun tënd gjurmët e shtrëngimeve të duarve të mia do të mbesin edhe për një kohë kujtim i padëshiruar.

Përrallat që më përgjumnin në kraharorin tënd, më lanë, e teksa ranë zunë e qanë.

E dashur, nuk them të kthehesh pas plagës dhe të më torturosh sërish në këto pak ditë të jetës.

Dua të më harrosh duke më urryer si një fëmijë të huaj, si një varr të ushtarit paemër...

E di që, do të shlyejmë gjithë emrat, gjithë fjalët, që i vumë në lisa të pafajshëm; bëmë keq që i thamë sëgjalli duke ua gërrithur lëkurën. Mëkat të thahen për ne ata lisa me ato gjethe të bukura, me ato hije flladi.

E dashur, kjo botë e çmendur le të numërojë, pastaj mua të më gjykojë e ty të të mbajë peng, asgjë nuk bëhet, serish armiq të dashuruar do të mbetemi.

Plagëve u rrjedhë gjaku, e kthimi vdes i trishtuar diku larg në mes nesh i hamendur cilin ta kërkojë...Nuk po të shkruaj më shumë, sepse kam frikë se me sosen gjithë fjalët e  fjalori varfanjak s'me duhet gjë.

E dashur, me mall i yti i ditëve të kaluara

Carrallukë, qershor X

AUTOR: MEHDI KRASNIQI