Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

DY ÇELËSAT

Mijëra dyer

ka Tirana e madhe.

Mijëra çelësa

kanë njerëzit ndër xhepa.

Sigurojnë pasurinë

dhe jetën familjare,

me një copë metal

të gdhendur me krepa.

Burrat,

veç çelësit metalik të portës,

kanë dhe për gruan

“çelësin” organik. 

Por çelësi kopil çel,

jo vetëm gratë e botës,

po edhe gjyqet

që shpërbëjnë familjet

çdo ditë...

Pashai që themeloi

këtë qytet ahengu dhe fati,

tha me shqetësim

kur rrezatoi lart nga një yll: 

-Vetëm po të lidhen zemrat

si akrepat e sahatit,

mund të shpëtojë Tirana

nga çelësi kopil...

HELMI I CMIRËS SË KOTË

Mundohem të zbut

dy-tre gjarpërinj tinëzar,

që më vërshëllejnë pas shpine

tingujt e pickimit.

U këndoj melodi

me fyellin e bilbilit gjyzar

t’u zbut helmin e cmirës

me mjaltin e durimit.

O ju gjarpërinj

të fshehur mes fletëve me hënë !

Më keni drejtuar pickimin,

po si është e mundur,

helmin për mua

te maja e thumbit keni vënë,

ndonëse shkopin

asnjëherë nuk ua kam tundur?!...

E kuptoj fare mirë

arsyen tuaj të egërsimit,

për të më bërë viktimë

të helmimit pa shkak:

u vrasin sytë

krahët e bardhë të fluturimit,

që më dha natyra,

kur të ndryshëm na krijoi bashkë.

Megjithatë kaloni lumin

e opinioneve me not,

t’u thotë sa i kam dashur

gjarpërinjtë notues.

Dhe pasi ta lini aty

helmin e cmirës së kotë,

do t’u afrohem dhe juve,

si zvarranikëve bashkëjetues...