Skënder Gjergji: Përballë Statujës së Lirisë

Skënder GJERGJI

Përballë Statujës së Lirisë

Shqiponjë e viseve të mia ,

përballë Statujës së Lirisë

Në studion time rrinë të dyja

dhe i rrëfehen historisë .

I thotë Shqiponja kryelartë :

-Dorën e majtë pse nuk e ngre...

Ta flakësh tutje atë kartë

dhe një pishtar të mbash atje ?!

-Nga Franca kartën na e prunë ,

njeriu çfarë të drejtash ka ,

Se pa të drejta s’ka as punë 

dhe diell, pa të drejta s’ka .

-Në dorën tënde hesht nje kartë ,

që vendi im ende s’e njeh .

Ti ke dhe  diellin e artë  ,

e mban dhe kokën lartë e ngre .

Në dorën tjetër mban pishtarin

dhe flakë zjarri hedh kudo .

E ndjell me joshje udhëtarin ,

i thua : - rruga është ajo ...

Këtu është ulur varfëria

dhe dhëmbin plagët e mëdha .

Atje bollëku dhe liria ,

atje dhe ëndrrat marrin krah !

Kam qindra vjet që po derdh gjakun

m’i morën trojet, ti e di ...

Ende s’më lënë të kaloj pragun ,

e shikoj botën përkarshi !

              *  *  *

Jam e fuqishme dhe e shpejtë

porsi rrufeja vij atje ,

S’pengojnë mjergulla, as retë

por dua vendin për fole .

Kemi këmbyer kohë pas kohe

Ne fjalën - besë, ju – miqësi .

Athere pse moj mikja ime ,

te dora jote të mos rri  ?!

Unë jam shqiponjë, nuk e njoh frikën

dhe shikoj tutje s’di se sa ,

Hasmit nga dora ia heq thikën

I kaptoj majat e mëdha .

Por më  kanë “lidhur” me zinxhirë ,

Ndaj po të lutem dhe të shoh ...

“ Do të më lësh në errësirë

apo tek dielli që ngroh ... ! “