Tregime nga Albert V. Nikolla

Albert V. Nikolla

 (Mini?Tregime)

SY AKULLI

Kur hapa sytë, tavani nuk ishte sipër meje. Ose ai ishte po unë nuk e shihja.

Gjithashtu dhe krevati rrinte në skiç të tij, perpendikular, dhe nuk arrija ta kuptoja sesi nuk isha rrëzuar. Dritarja, nuk sillte dritë, po errësirë, megjithëse mund të kishte mbi dy orë që kishte zbardhur.  Dritë lëshoja pikërisht unë, aq sa mu duke se po digjesha.

U ngrita dhe ecur pjerrtas iu afrova dritares. Aty zgjata dorën dhe gishtat më prekën diçka atje në eterin e mbirrugës.

-Kush je ti që fshihesh në boshësinë e hapësirave pa vend-ulje, - fola me mendje, pasi zëri s’më dilte.

-Jam dashnorja jote- erdhi përgjigja. – po lahem në errësirë.- vazhdoi ajo.- kërcëllitja e dallgëve të errësirës, përplaset në brigjet e zemrës tënde të rrënuar. Nuk e shikon që tu thafshin sytë.

-Nëse sytë janë prej akulli si mund të shikohet në një temperature 30 gradë, - i ktheva përgjigje. - Ato shkrihen.

Rënkimet e saj sa vinin e bëheshin më të forta. Ndoshta ishte në prag të ekstazës.

-Ti je ose profet ose i çmendur,- mezi foli ajo nga afshi i seksit. Ke dërguar shpirtin në dimensionin e katërt, dhe ke lënë trupin hamshor mbi mua.

Ngjaja ndodhte mëngjesin e të shtunës. Aristoteli po mbante shënime pas kurrizit tim, ndërsa Mikelanxhelo hante si i babëzitur nga brumi i pa ngrënë i derrave që Jezus kishte gremisur në greminë bashkë me djajtë.

-Janë ngatërruar aq keq kohët, - zbulova realitetin, - sa ka rrezik që nga shtegtimi mbrapsht në kohë, nesër të zgjohem majmun.

Mu duk se ajo ndjeu keqardhje. Aq sa mund të ndjejë dashnorja që lahet me terr.

-Mos qaj, - foli ajo. –me duket se më ke lënë me barrë. Do të të fal një djalë.

Mbylla sytë dhe pashë që kisha lënë dritaren hapur. Furtuna kishte hedhur shi në krevat, dhe jorgani e dysheku ishin të lagur. Nga shiu i qiellit apo nga shiu im! Nuk do ta merrja vesh kurrë. Zilja e parlofonit ra për të tretën herë. Duhet të ishte ajo.

Sy prej akulli, o ju sy,

Të bukur jeni në dimrin me acar e stuhi,

Po kur i ftohti të ikë e vera të vijë,

Do ketë një diell që do t'ju shkrijë.

E çmendura përballë tij

Kur përballë saj u ndodh, krejt rastësisht, në autobusin e linjës 48, të “Milbrukselit” ajo nuk jepte asnjë shenjë çmendurie. Madje mund të thuhej se kishte një hir femëror, e bëri të ndjehej si mbi gjemba. Kishte ca flokë të gjatë, biondë, gjysmë-kaçurrele, dhe nën balluket e lirshme, lëviznin ca sy mes grisë së thellë dhe blusë. Dekolteja e saj ishte aq e tejdukshme sa në mungesë të sutjenave, dalloi fare qartë thithkat e sisëve së saj. Kjo gjë i dha një rrëqethje kënaqësie, aq sa leshrat e kokës iu ngritën përpjetë. Gjithsesi frika, se mos e injoronte mes të pranishëmve, që duhej thënë se ishin më të mahnitur  se ai  nga bukuria e saj, e palavaçi në ndenjëse. Uli sytë, dhe bukuria vrastare e saj vazhdoi ta shitonte. Krejt instinktivisht u hodhi një sy kofshëve të bukurës përballë tij, dhe o Zot, tha me mendjen e vet se nuk gjendeshin më të bukura as në Paris e as në Londër. Ndoshta në Moskë edhe mund ta kishte ndonjë vajzë që i ngjante me bukuroshen e Brukselit.

Në një mënyrë krejt të dlirëshme, ajo hapi çantën dhe nxori që ndej një pako biskota, dhe si hoqi fillin e qeses mbështjellëse, ja zgjati një atij.

-Merreni ju lutem – i guguriti me një zë aq të butë, sa mendoi se me siguri duhej të ishte një engjëll i zbritur në tokë, për të më shituar në zemër, dhe për të më ndarë nga e fejuara e tij, një zbardhalaqe trashaluqe, me lëkurë si ato të pulave të rrjepura në market.

Megjithatë duke ju dridhur, e zgjati dorën dhe mes gishtave të tij, pa se ishte një biskotë

që ajo ja kish dhënë.

            -Jeni ulur përballë meje e më shikoni me ca sy të butë, më buzëqeshni me ëmbëlsi. Mos jeni gjë e çmendur, -  briti duke u ngritur në këmbë, për ta qëlluar duke tërhequr vëmendjen e të pasagjerëve gjysmë të përgjumur.

            Në atë çast, autobusi ndaloi, dera u hap dhe sa hap e mbyll sytë ajo doli jashtë dhe ja vrapit në drejtim të parkut, me shkurre e drurë të dendur, që ishte në të majtë të rrugës që të çonte në autostradën e veriut.

            -Dhe ju kafshërina - vazhdoi me ato që ishin brenda, - në u pyettë dikush, a patë gjë: ç’përgjigje idiote do jepni?

            -Përgjigjen ta them unë, se mendja më punon për kësi gjërash, - ndërhyri shoferi duke i dhënë befasisht gaz autobusit. – “E çmendura provokoi, po ngaqë dështoi, ia mbathi me të katra në drejtim të çmendinë”. –ha-ha.  Sa më eksiton burrëria jote, -ha- ha. Do të vete ta bëj fërtele gruan time,  -ha-ha.  Dhe pas nëntë muajsh në lindtë djalë do ti vë emrin tënd. –u shkund në fund me shkulme kokoroshi - si ta thonë emrin.

            - Nuk e di emrin tim, e kam harruar, e kam humbur në betejat me asgjënë ....- mërmëriti arishtë.

            Mungesa e kujtesës, në fakt e bëri të  mendonte se në të vërtetë, nuk kish hipur në autobusin e linjës, por në autobusin e spitalit psikiatrik. A nuk e përforcon këtë mjeku me buzë që rrinte para tij dhe nuk e kthente kokën nga frika.

PLAKARUQJA QE LEXONTE GUNTER GRASS

            Në një ditë krejt të zakonshme, teksa merrja krejt i lodhur Tramin 52 për tu në apartamentin tim që ndodhej në shëtitoren “Anspac”, kur pashë përballë mej një Plakaruqen që po lexonte romanin “Tamburi” të gjermanit  Gunter Grass. Brenda bënte vapë dhe ideja se këmbët e holla dhe trupi i plakës, përfundonte me një kokë të fshehur pas një libri të një novelisti me cingëriste nervat. Aq më tepër që zezakja që kisha në krah e si me kish rrasur seksin e saj në shpatullën djathtë (Unë isha i ulur, ajo në këmbë dhe e shtërzuar nja njerëzit e shumtë) kishte hedhur një parfum të rëndë që tërbonte dhe ariun , jo më njeriun.

            -Niko, ti këtu, dëgjova një zë të njohur.

            Ktheva kokën dhe pashë kolegun tim artist, një piktor që me gjithë suksesin që kishte arritur në Paris, Londër e Nju-Jork, vazhdonte të mos blinte veturë, për arsye se mendonte se “Rehatia e vret artistin, vuajtje e bën atë të ndjejë e të krijojë”.

            Ngrita sytë dhe pashë, në drejtim të tij.

            Për ditë jam këtu, në të njëjtën orë, nga e Hëna në të Premte, - ja ktheva duke buzëqeshur. “Metro-bulo-dodo” (Metro-punë dhe gjumë)– kjo është jeta jonë.

            Ai largoi paksa zezaken e parfumosur, dhe si vështroi nga libri që po lexonte plakaruqja më pëshpëriti në vesh duke mbajtur sytë nga portreti i madh i Gunten Grass, në faqen e pasme.

            “Plaka duhet të jetë naziste, përderisa lexon një nazist.

            “Çfarë”- hapa gojën me habi- Autori im i preferuar nazist.  Nga e shpike një marrëzi të tillë.

           -Unë shpikësh marrëzish, - u pre tjetri. – më fal po ti paske rrjedhur. Gjithë televizionet e botës japin lajmin se Gunten Grass në rininë e tij është regjistruar vullnetarisht në trupat ndëshkimore S.S. , kurse ti jeton në hënë !

            -Ouuu- bëra habi.

            -Thuhet se romanin e tij Tamburi, është një plagjiaturë e romanit “Daullet e shiut” Të I.K-së.  Me këtë roman ai mori çmimin Nobël.

           Pra ai jo vetëm që i vodhi stilin e romanit, po i mori dhe çmimin Nobël I.K-së, - bëra sikur flisja seriozisht. –sa gjenial që je Sandër, -shtova me ironi.

            -Ekzaktësisht, ai është një vjedhës i lavdisë. – precizoi tjetri.

            Sakaq plaka uli librin dhe fytyra e saj, e zbardhur dhe më tepër nga thinjat, me ca sy të fshehur pas ca syzeve tejet të trasha miope më kalli krupën. Kishte në vështrimin e saj një urrejtje të paimagjinueshme.

            Nuk e përmbajta veten , dhe në mënyrë komike bëra “Hum-hum” në drejtim të saj. Shpërtheu e qeshura.

            Ajo u skuq, u mat të thoshte diçka, por e mbajti veten, dhe duke iu dridhur duart, ngriti romanin dhe fshehu sërish fytyrën e saj mes faqeve të romanit.

            Sërish portreti i shkrimtarit në faqet e pasme , u shfaq, po kësaj radhe disi ndryshe. Mustaqet ishin po ato, por Gunter Grass ishte një tjetër, tanimë për mua.

            -Mbase të vjen keq të ta them- tha piktori. – po të gjithë gjermanët janë nazistë.

            Mu ngritën leshrat e kokës përjetë. Duke u ngritur në këmbë fola gjithë nerva.  

            -Gunten Grass, nuk është Gjermania.

Bruxelles Tetor 2006