Poezi nga Dibran Demaku

Dibran Demaku

P O E Z I

GJEOGRAFI E ATDHEUT

Armiqët të brejtën

pak nga pak

si minj të uritur

vrimave

E ti në log

betejash

u këndoje këngë

trimave

Shekujt iknin

dalë nga dalë

e ti bëje jetë

kaçakqe

në mal

Duke shitur

dushk për gogël

e tkurreshe

e bëheshe

e vogël

e vogël

Kur dielli

të ndriqoi rrugën

jetën

nise të gërryesh

vetëvetën

ËNDRRËN KENI PREKË

(Jusuf,Bardhosh Gërvallës e Kadri Zekës)

Nata derdhte terr

natë e ftohtë Janari

ëndrrën kush e tjerr

nën një dritë fanari

Në Untergrupenbah

tri lulëkuqe gjaku

a dëgjove Bah

si t`u skuq mbrëmë praku

Dhe ti Volfgang Gete

ti Fridrih Shiler

stuhi nëpër dete

n`buzë të agimit-terr

Ti Jusuf Gërvallë

dhe ti Kadri Zekë

Bardhoshi lot n`qepallë

për të tyren Mekë

Për të tyren Mekë

që Kosovë-një emër

ëndrrën keni prekë

me shpirt e me zemër

RREZE DRITE

(Katedrales së Prishtinës)

Në ekranin e televizorit

shfaqesh madhështore

tek rrit shtatin

nën qiellin e kaltër të Kosovës

Në themelet e lashta të Dardanisë

ti rilind si një Feniks

mbi lulëkuqet e gjakut e nis jetën

shekujve n`vijim u rrëfen të vërtetën

Engjujve e zanave ti u bën rojë

hienave e shtrigave u mbyll gojë

si diell mëngjesi mbi male

Prishtinës rreze drite i fale

GJUHË E QENIT

Gjuhë e qenit

këtu e n`Kinë

nuk ndërron ngjyrë

as melodinë

Nuk ndryshon

asnjëherë vesin

edhe veshët

kur ia presin

Leh në mik

e në armik

dikush thotë

ai është besnik

Gjuhën qençe

e përdorë vënçe

n`prak të derës

i nuhat erës