Vullnet Mato: Domosdovë, moj, aman

Vullnet Mato

DOMOSDOVË, MOJ, AMAN !

Era e liqenit shtynte

në perëndim

kuajt nga Anadolli

dhe devetë karvanë.

Te Qafa,

pashai peshoi mbi yzengjitë:

“Domosdovë, moj, aman, aman !

Eh, ç’ma ke mbushur

zemrën me maraz,

moj bukuroshe e egër

e ëndrrave të mia!

Po këtë herë pa derman

do të shtie në kafaz,

të gëzojë Stambolli

dhe gjithë Rumelia ! “

Turmat lamashe

turreshin e thërrisnin:

“Ohej, Ohej,

Arbëri malegjelbër !”

Dhe xhufkat e kokës

mbi kurmet lakuriq,

u tundeshin mes pluhurit

e djersës së qelbur.

Asqerët xixëllonin sytë

mbi fushën e stolisur,

ku gratë si mjellma

notonin nëpër ara,

dhe klithnin

me epshin e tyre të uritur:

"Ohej, arbërore,

moj fustanbardha!”

Po kur tatëpjetë Qafthanës

lëshoheshin në fushë

me patkonjtë

si venduza mbi kurriz të dheut,

Përballë -

këto pamje i ndante më dysh

shpata e ngritur e Skënderbeut...