Kulturë

Sevdije Rexhepi: Cikël me poezi nga libri ''Orët e mungesës''

E diele, 29.11.2009, 06:58 PM

Cikël me poezi:

SEVDIJE REXHEPI

Nga libri “ORËT E MUNGESËS”, poezi, botoi “URA”, Gjilan 2004

PUTHJE NË BALLË

Kur do të vish

Yjet e natës së fshehur

Do të bëjnë roje për ty

Pastaj...

Do të përvidhesh

Në dritaren e hapur

Gjumë të ëmbël të më urosh

Me ëndrra engjëllore

Kur dora jote afrohet

Mbi flokët e mia

Si fëmijën

Do të më puthësh në ballë

Me mall shumë

Ç’thotë uni im

Atëherë?

Ç’do të mendoj unë?

DET I PAFUND

Në ballkonin e kësaj kalaje

Muratuar me gurë kohërash

Të vjetër sa dashuria

Ushqyer nëpër shekuj

Me histori ndjenjash

Ne jemi bashkë

Hëna na përgjon me lakmi

Dora jote dhe erë e detit

Flokët m’i lëmojnë

Zemrat rrahin

Me ritëm valësh

Që vijnë e shkojnë

Duke përqafuar freskinë

E mbrëmjeve të qeta

A thua

Sa tregime dashurish

Përkund në djepin tënd

Ti det i pafund.

NË SYTË E TU

Zgjuar si nga ankthi

Kthej kokën andej

Në sytë e tu të pushoj

Puthje të të fal

Në këtë agim

Edhe sot...

Kishe ikur ngadalë

Pa më trazuar

E dëshpëruar

Dorën zgjata tek jastëku yt

Kujtova çastet

Kur të shprishja flokun.

NË PRISHTINË

Po të vish

Sërish në Prishtinë

Të premtoj

Se nuk do të pendohesh

Kur të shohësh

Si gëzon jeta

Ajo e vërteta

Me këto rreze dielli

Që koha fali

Zërat gumëzhijnë

Si hoje blete

Ëndrrat rriten kudo

Edhe në krahët e fluturës

Asaj më të bukurës

Nëse...

Vjen këtë stinë

Këtu në Prishtinë.

Veç kafes që do të pimë

Të premtoj dashurinë...

TINGUJ KITAREJE

Sa më ka marrë malli

Prishtinës t’ia puth ballin

Në mëngjeset e bardha

Si atëherë

Kur shkruanim

Nëpër gjethe lulesh

Vargje dashurie

Nata binte ngadalë

Përqafonte yje

Në qiell e në tokë

Në dritën e hënës

Atje nga Fontana

Puhia barte me ëndje

Tingujt e lehtë

Të një kitareje të vjetër

Me zërat e rinj çdo vit

Lulëzonte jeta

Si në përralla

Sa më ka marrë malli

Prishtinën ta pushtoj

Si dikur!

LOTI I FSHEHUR

Ecja nëpër shi

Sytë e tu i numëronin hapat

Që më largonin nga ti

Zemra më mbeti pas

Sa çudi...

As kokën nuk e ktheva

Të shikoj edhe një herë

Se nuk desha

Të ma shihje lotin.

PENG DASHURIE

Kur nuk më je afër

Gjithçka është larg

Edhe ëndrra

Që ne thurim

Netëve të bardha

Pse...?

Pas çdo ikje

Më ik edhe imazhi yt

Shpirti qetësohet pak

Pastaj

Jam peng dashurie

Kur të shoh prapë

Të më ngjallë ëndrrën

Zemrën time ngroh

Me rreze dielli.

HUMB(IK)JE

Ka net

Që yjet e qiellit grinden

Unë...

Me shpresën në krahëror flejë

Ndoshta

Kur dielli të agojë

Zëri yt do më zgjojë

Me një të qeshur

A një shaka

Si ta dijë...

Humba unë?

Apo ike ti?

Humb(ik)je për ne të dy.

PIANO E HESHTUR

Një lule

Mbi pianon e heshtur

Fliste

Për lamtumirë

Nuk ta pashë trishtimin

As belbëzimin

Veç melodinë

Peng ma le

The se do të kthehesh

Me vesën e mëngjesit?!

Lule e kuqe do venitet

Bashkë me melodinë

Vetëm fjalët do mbesin

Kujtim.

5+1

Sonte

Terri më qortoi

Fjeta si fëmijë

Pas filmit vizatimor

Nuk kam gjumë

As ëndrra

Tash kur

Vërtetë duhet fjetur

Në këtë natë të zgjuar

Qetësisht mendoj

Hëna

Ndriçim të vërtetë fal

Pa orar.

LETRAT POEZI

Lus qiellin të kthjellet

Shi të mos bie

Se ma lag kujtimin

E...

Do të ringjallen ngjyrat

E atij ylberi

Që u shfaq dikur

Në qiellin tim

Nuk mbeti asgjë tjetër

Nga ajo histori

Përveç letrave-poezi

KUTIZË MAGJIKE

Ku janë fjalët pa zë

Që as koha nuk mund t’i nxë

Kur fluturojnë nga larg

E ndalen

Në një kutizë magjike

Më e mira mike

Për çdo ditë

Sjellin pranverën

Freskojnë me puhizën

Që përkund

Pushojnë pak

Rrahin flatrat përsëri

Përqafojnë kthimin

Për të gjetur folenë

Prej nga filluan shtegtimin.

MË FAL

Më fal

Nëse mundohem shumë

Të marr pak shkëlqim

Nga një yll i largët

Që nuk fle

E ta sjell në atdheun tim

Më fal

Që të ftoj shiun shpesh

Shiun rrebesh

Të sjell pak freski

Jo vetëm për veten

Edhe për ty

Më fal

Si falet fëmija nga faji

Më fal se unë nuk dua

Miku i mikut tim

Të mbetet vaji.

ETJEN SHUAJ

Kur vargjet lindin

Me ngjyra ylberi

Jetojnë

Në shpirtin

E etur për fjalë

Burojnë

Si ujë i ftohtë bjeshke

Dhe etjen shuajnë

Si shuhet zjarri

Këngëve të pa zë

U fal melodinë

Të jehojnë

Atje...

Ku vargu nuk më ik

Por çan stuhitë

MË BEKO!

Zemër e qetë

E kursyer nga shtrëngatat

Që koha solli ndër vite

Jeto... pa frikë

Edhe nëse një ditë

Deti do të trazohet

Dhe do të gëlltit

Agimet e pa lindura

Më beko, o zot

Të lundroj ngadalë

Nëpër valë jete

Si një pulëbardhë

E patrembur.

ABORT

Në ditët e para të mbarsjes

Abort spontan

I një çasti të zbehtë

Mos u dëshpëro...

Se dielli

Do të përqafojë përsëri

Agimet që lindin

Një të nesërme të re.

LIGJËRIM I PAFUND

Sa herë të ndanë rritën

Vazhdove rrugën

Nëpër shtrëngata

Të dogjën sot

Nesër

Flakë shprese përsëri

Kur festonin

Vrasjen tënde

Të ngjallte lufta

E ditës se re

Netëve të qeta

Tridhjetë e gjashtë yje

Shndritën në vazhdimësi

Ligjërim i pafund

I identitetit tim

KËRKIM RRESHTASH

Fjalët më braktisën

Tinëzisht

Nuk e di pse u hidhëruan

Dhe kur fshehur janë

Kërkoj ata rreshta

Të lehtë si krahë fluture

Që ushqejnë orët

Për të ngjallur ditët

Në këtë stinë

Kur gjithçka rilind

Jam e pafjalë

Se nuk kam afër

Dorën tënde

E ç’më duhet dora ime?!

NUDOJA

Thua se je e bukur

Edhe kur zhveshesh

Madhështinë

Ta përkund era

Shtrati yt shushurit

Zbehtësinë

Ngrohtësi aspak

Veç pikëllima imtësish

Pa rëndësi

Nudoja jote

Portret që mërzit.

FOLE CICËRIMASH

Në netët e paemër

Kur gjumi harron kthimin

Në sytë e mi det

Kujtimet ushqejnë shpresën

Se një ditë...

Ti do të kthehesh

Në folenë

Ku dikur

Cicërimat tona

Gjithçka kthenin në pranverë.

DASHURIA SA NJË PLANET

As të ikur as ikanakë

Nuk ju them dot

Njerëz të mirë

Që lëshoni rreze nëpër botë

Mos vajtoni

Se jetën jetoni kot

S’dua të shoh lotin tuaj

Se pastaj

Fshij lotin në sytë e mi

Malli që nuk matet

As me ar

E di

Mysafiri juaj për çdo stinë

Në dimër borën shkrin

Në verë zemrën mërdhin

Por ju jeni mërgimtarë

Thesar i atdheut tim

Një fjalë e juaj

Ngjallë një shpresë

Vargjet që nga ju lindin

Nuk e lënë shpresën të vdes

Ju jeni lumturia vetë

Keni dashuri sa një planet

Zgjodhi dhe përgatiti: Sh. Dibrani

SHËNIME PËR AUTOREN:

Sevdije Rexhepi (22 shkurt 1972), është lindur dhe rritur në Gjilan të Kosovës. Shkollimin fillor dhe atë të mesëm i mbaroi në qytetin e lindjes, kurse studimet për Gjuhë dhe Letërsi Frënge i kreu në Fakultetin Filologjik në Universitetin e Prishtinës në vitin 1996. Për dy vite (1996 – 1998), ka punuar si mësimdhënëse e gjuhës frënge në Shkollën e Mesme “Zenel Hajdini” në Gjilan. Nga gushti i vitit 1999 deri më 2006 ka punuar në Brown & Root Services (si përkthyese dhe këshilltare për punë administrative dhe personel), në kampin amerikan Monteith në qytetin e saj të lindjes. Kurse nga nëntori i vitit 2006 vazhdon të njëjtin mision, por tashmë në Irak me kompaninë amerikane (KBR).

Sevdije Rexhepi, përveç poezisë dhe prozës, merret edhe me gazetari, kryesisht shkruan reportazhe dhe udhëpërshkrime. Ka bashkëpunuar me shumicën e shtypit shqiptar që botohet në Kosovë dhe mërgim.

Kjo poete, përveç gjuhës shqipe zotëron mirë edhe anglishten e frëngjishten, kurse poezi shkruan në gjuhën amtare dhe në anglisht.

Si natyrë; Sevdije Rexhepi është një poete sensitive, e ndjeshme ndaj dukurive jetësore, mbron me dashuri jetën e të tjerëve, adhuron lirinë njerëzore dhe përherë poezinë e saj e përcjell një mesazh kuptimplotë përplot melankoli e vlera letrare.

Është prezantuar në këto antologji:

1. “Mozaik të një portreti”, Tirane, 2004.