Kulturë

Poezi nga Luan Çipi

E enjte, 08.10.2009, 02:22 PM

Nje poezi e Valter Lazerit dhe thirja ime

Ulliri i loteve

Si legjende kaq vjet u fol,
art skenik u be.
Dicka, qe lozte me ndjenjat
dhe frymezonte   poet te zot!

Si mur antik gjysemerrenuar,
si mohim i mos kethimit mbrapsh.
Nje plage e sheruar
u servir"Ulliri i loteve"!
.............
Ne bregdet bregut permbi det,
eshte nje ulli trunggjere, trunglashte.
Trung plot me gazhga
qe filmonte
lotet ne jetendarje.

Ullirit vit pas viti e shkundenin
Kokerrat i`a benin vaj.
Shkundesi koken nga deti,
Mbledhesja syte ne   gazhge

Aty ndalova diten qe ika,
i zverdhur, me zemer te ftohte,
cigare ndeza   sa i mbarova
Do ikij...!
C`gje do me ftoj?

Perqafofa   ullirin me dhimbje,
lotova, e ringjalla me lot.
Te paret si lane te vinin
mua, eja,gje s`me thote!

Shkruar neper udhe---valter , usa

-------------------

O bir i dashur,

Po, te them une eja
Une, yt at.
Po te pres gjate
Ketu, ne fshat....

Midis lotesh dhe mallit.
Po te pres nje lopat dhe
Mbi varr te me hedhesh,
E ca lule te mbjellesh

Dhe ti ruash mos fishken.
Ullirin aty e ke, te venitur.
Do krasitur e selitur
Dhe shtuar me filiza te rinj.

Ejani, bijte e mi
Me dije, energji dhe deshire.
Nuk ka si Atdheu
Askund me te mire.
LUANI, nga Vlora

__________________

NJE FOTO EMBLEMË

Nga Luan Cipi

Të sodis në foto çdo ditë,
Me shikimin nga Vlora dhe deti,
Madhështor, plot dritë,
Të ri e të bukur, si bir mbreti.

Dhe pyes: Pse jeton
I mërguar, kaq larg, në Amerikë,
Kur prindërit i përgjon
Nga Bota, tue ik?

Hajde shpejt të na shuash mallin,
Të të gëzojmë në këtë jetë,
Të të qafojmë e të ta puthim ballin.
Mallkuar qoftë hajduti kurbet,

Që vodhi e grabiti në çdo derë
Na mori vajzat e djemtë e ri,
Na shoi oxhakët e tokat la djerr,
Na mbushi me vrer e mërzi.

Vlorë,04.10.2009

GJINDJA

Nënë dhe babë,
Vëlla dhe motër,
Vajzë dhe djalë,
Më tej: mal, lum e kodër.

Të parat gjeografi,
E pa zhbërë për jetë.
E fundit histori,
Që ndërrohet lehtë.

Shokë gjënden në botë
Dhe jeta të shton miq,
Që venë e vijnë kot,
Kur shportën ke me fiq.

Ata zgjidhi, një fije,
Ndër njerëzit më me vlerë
Në emër, nder e dije,
Nga vetja më të ndjerë.

Mbi çdo gjë në jetë
Renditet bashkëshorti.
Ky fat i vërtetë
Është dhuratë Zoti.

26.09.09

BLLOKU I XHEPIT
(I riformuluar)

Kam një bllok të vogël xhepi, nga Babaj dhuratë
Shkruar në bojë të pashlyeshme, nga një penë e artë,
Është mbushur me fjalë të urta dhe me porosi,
Përvojë e mbledhur në breza, nga sekti Bektashi.

Asnjë rrokje nuk heq dot, janë xhevahirë.
Midis lulesh shëtitur, qëmtuar nektarë,
I lexoni, e rilexoni, po ta dini mirë,
Pa i përvehtësuar, s’keni për t’u ndarë:

Lumturi ka njerëzia, kur ka fjalë e besë;
Dyfishohet bamirsia, kur kërkohet ndjese;
Puna e shton begatinë, skamja s’u duroka;
Plagë e keqe kjo lakmia, që s’ e tret as toka;

Një këshillë formuar qartë, si mësim nga jeta:
Fiton ai që guxon dhe nuk ri në hije,
S’nxiton, duron e përpiqet të dal e vërteta,
Qëndron trimëror dhe në gjunjë nuk bie.

Dhe të tjera porosi , dalë nga defteri:
Vizitoje xhinsin tënd, që t’u shtohet nderi;
Kij respekt për prindrit; kurorën mos shkel;
Goditja e gjindit është plumb që s’del;

Shoqërimi me të liq është djall i zi;
Bashkpunimi me të mirët është mirësi:
Kur ke miq dhe shokë shpirti të gëzon;
Fjala çmon mendjen - vepra fisnikron;

I dhunshmi të urrehet, të mirën gdhende në gur;
E keqia të zbehet, të shkruhet në rërë;
Nderin, kush ta bëri, mos e haro kurrë,
Dhe mos lejo vitet atë për ta zhbër.

(Vota: 1)